De cavia’s op de foto zijn: de bruine met wit kruintje, Pinky. Overleden aan een niertumor. De bruin-witte: Babe, overleden aan klierkanker. De zwart-witte: Molle, al zwanger toen ze maar zeven weken oud was (je kan het zien aan de zijkant, die wat uitsteekt) Gelukkig is Molle nog in goede gezondheid.
Dat is de vraag. Ik zou moeten teruggaan naar het begin, omdat ik gevoeld heb dat er mensen gechoqueerd waren over het feit dat ik haar kon gaan ‘ruilen’ , dit vereist enige uitleg in de juiste context.
We gingen kijken naar een nestje goud-agouti’s. Maar daar zaten vier mannetjes tussen en het enige vrouwtje wilde de kweker zelf houden. Er was een nestje ‘Buf’s’ die hebben een mooie goudgele kleur, maar ze waren nog te jong om mee te nemen.
Net de dag ervoor had de man een hele doos cavia’s opgehaald bij een oude dame, die er niet meer voor kon zorgen. Hij zei dat ze daar heel miserabel zaten, maar meer niet. Op het eerste zicht zagen ze er nochtans goed uit. Allemaal crème- kleurig, en goed doorvoed. Als ik wilde mocht ik daar een van hebben, maar ik vond ze al te groot. Tot ik Sissi zag, het kleinste uit de hoop. Hij wist natuurlijk ook niets over haar achtergrond, dus het was op goed geluk. En het was toen dat er gezegd werd: moest er iets zijn, kan je haar nog komen ruilen voor een andere. Ik bekeek haar aan alle kanten, zoveel ken ik er wel van dat ik weet dat alles proper moet zijn: oortjes, oogjes, neusje, achterwerk. En dat was bij haar het geval.
Er waren al snel problemen met voeding en gedrag. Ik weet niet of een cavia autistisch kan zijn, maar deze doet mij daar soms aan denken.
Ze eet enkel witloof en gemengd voeder, waar ook veel goeds in zit. Er is geen enkele groente die ik niet geprobeerd heb. Paardenbloemenblad, ja een keer at ze ervan. Gewoon brood wil ze niet, af en toe een stuk knäckebrot, maar ook niet te dikwijls. Ik haalde vit. c pilletjes, daar krijgt ze een per dag van en dat eet ze als een snoepje. (wat ik al helemaal niet verwachtte)
Gisteren kreeg ze enkele dikke bosbessen, die ze niet bekeek en daarna waren ze toch stiekem op.
Een klein beetje hooi eet ze op een heel rare manier. Ik stop haar nachthokje vol, daar kruipt ze tussen en zoekt sprietje voor sprietje de roodachtige draadjes uit, die ze aan de kant legt. Als ze kon tellen zou ze dat misschien ook nog doen of er een pull mee breien. Het lijkt toch een immense bezigheid en dan nog in ’t donker. ’s Morgens zie je dan alleen die roodachtige sprietjes.
Haar nachthuisje is haar paleis. Ze schuift er mee rond en gooit zo alles overhoop. Op een avond had ik het eens tegen de zijkant gezet en ze heeft drie avonden aan een stuk geklaagd en zielig gekeken eer ik doorhad wat de reden was. Zo kon ze niet schuiven. Toen het terug andersom stond was alles oké.
Op haar speelse dagen is ze heel leuk, dan leg ik een handdoek naast mij op de zetel en daar kan ze rondspringen. Dan wipt ze op mijn schoot en legt haar voorpootjes in mijn hand. Zo kijken we samen tv. Tot ze het beu is en aan mijn duim begint te likken, dat schuift op naar proeven, dan naar knabbelen en moest ik niks zeggen zou het bijten worden. Na een luid néé en een tik zegt ze meuhh? Alsof ze wil zeggen: ik mag hier ook niks!
Zindelijk is ze ook. Wil ze een plasje doen, wijst ze met een lange nek naar haar bak en doet daar onmiddellijk haar behoefte.
De dagen dat ze minder speels is, ligt ze gewoon tegen mij aan en moet ik mijn hand op haar leggen. Dan knottert ze van alles in caafjestaal.
Nu is het zo dat de speelse dagen sterk aan ’t minderen zijn. Het is ook precies of ze aan haar linkerkant een gezwel krijgt. Ik herken dat van mijn cavia Babe. Dat is geen goed teken. Op de tijd dat ze hier is, kwam ze 140gr. bij, maar dat kan ook het gewicht van het gezwel zijn.
Natuurlijk heb ik haar niet teruggebracht, ik wilde haar een kans geven. Het zou wel eens kunnen dat het maar voor enkele maanden is.
Als zondag het gras droog is, ga ik hier achter kijken voor klaver, dat heeft ze ook al eens gegeten. Dat grasveld wordt elke week gemaaid door de groendienst van de gemeente, maar misschien staat er wel wat, na een dag verlof en het weekend.
Noord-Korea wordt getroffen door een hongersnood die zeker zo ernstig is als die in de jaren 90. Toen kwam een miljoen mensen om het leven. Het Wereldvoedselprogramma (WFP) breidt daarom de voedselhulp in het land uit.
Wat een eer… van 
Zeezicht's Weblog 
