Agenda overkop.

Mijn vermoeden is dat ik voor de rest van het jaar niet veel meer zal beleven.

Dus… over wat ga ik schrijven? De dingen waar ik mee bezig ben en die mijn agenda volledig ondersteboven gegooid hebben.

Activiteiten, reisjes, theater enz. zijn voorlopig geschrapt en hebben plaats gemaakt voor afspraken bij dokters en ziekenhuizen, papierwinkel, attesten, betalingen…

Ik heb nog niets verteld over het begin. Toen ik iets lager dan mijn oksel een knobbel ontdekte. Niets om te panikeren, morgen was die waarschijnlijk weg.

Maar nee elke keer als ik eens voelde, was hij nog duidelijk aanwezig.

Wat gaat er dan allemaal door je hoofd? Mijn eerste gedachte was: ik doe niets, laat de natuur zijn gang maar gaan.

Ik beken ook dat ik minstens drie maanden gewacht heb. (iedereen steigert)

Tot ik pijn in mijn schouder en mijn arm begon te krijgen, ook mijn nek was soms stijf.

Toen nam ik de juiste beslissing: naar de dokter. Die bekeek mijn schouders en zei dat ik een heel verkeerde houding heb, dus kon ik maar best naar de kine.

Op dat moment werd ik opstandig en zei dat ik er nog niet aan dàcht om naar de kinesist te gaan. Maar hij moest eens onder mijn arm kijken naar die zwelling. Ik had het gevoel dat hij toen wakker schoot, hij begon onmiddellijk allerlei dingen op te schrijven voor onderzoeken in het ziekenhuis. Blijkbaar wist hij ook niet goed meer wat zeggen, maar hij heeft later zijn excuses aangeboden. Alles ging toen in een versnelling, hij slaagde erin om dezelfde dag nog een afspraak voor mij te klaar te krijgen. Op korte tijd was alles geregeld, ook de onderzoeken. Scanners, echo’s, foto’s, nucleaire inspuitingen… mijn armen zaten in een tijd van niks  vol gaten.

Toen ik mijn kamer kreeg, zag ik een bekend gezicht. Ben jij niet de zus van L? (L en echtgenoot S. uit de Fazantenstraat, beiden alweer enkele jaren geleden overleden) Bleek dat we in de jaren tachtig nog allemaal samen op vakantie geweest zijn.

Enkele dagen na de onderzoeken  werd ik al geopereerd.

Ja de ellende van de eerste dag hoef ik niet te beschrijven zeker.

Maar ik was blij dat ik geen kamer apart genomen had. We lagen daar met drie vrouwen, in een grote ruime kamer, elk met telefoon, frigo, tv. Een gordijn rond het bed moest voor de nodige privacy zorgen. Enkel de badkamer moesten we delen.

Het is moeilijk te beschrijven die sfeer, maar we waren aan elkaar gewaagd. Er werd echt waar veel gelachen. Dat kon heel gewoon omdat we alle drie in hetzelfde schuitje zaten. Dat ging zo van : oh nee, doe me niet lachen, hihihi, ai…Het ontbijt had meer weg van een gezellige koffieklets, we zaten gewoon aan tafel. De verpleegsters kwamen regelmatig bij ons zitten om mee te klappen. Zelfs de dokter werd op stang gejaagd, (hij moest maar zo knap niet zijn, hij mocht zeker binnen ook zonder Martini!) Stel je voor: drie dames op leeftijd!

Een van de twee snurkte een heel bos af. De andere knarste met haar tanden, maar zo hard, dat ik het geluid eerst niet kon thuisbrengen. Het leek of ze harde snoep in stukken beet. Ik sliep weinig omdat ik alleen op mijn rug kon liggen.

Zij werden een dag vóór mij ontslagen en toen heb ik uitstekend geslapen. Maar de hele dag dat ik alleen was, miste ik hen, (ondanks het vele bezoek dat ik toch kreeg).

Ik zou nooit een kamer apart nemen.

Over de bazigheid van de ene mevrouw zal ik een andere keer schrijven.