Het warme licht.

‘Linda, het gaat niet meer tussen ons, begrijp dat toch eindelijk!’ Mike begon zijn geduld te verliezen. Hij had iemand anders leren kennen en Linda bleek maar niet te snappen dat hij afscheid nam. ‘Ik weet dat je terugkomt’ Met haar rug naar hem toegekeerd keek ze door het raam, terwijl haar vingers met het hangertje speelden dat ze aan een kettinkje om haar hals droeg. Haar onderste lip zoog ze een beetje naar binnen. Met een zucht bedacht hij hoe afwezig ze de laatste tijd met haar gedachten was, een beetje apathisch. Haar ogen staarden soms in de verte alsof ze dingen zag die voor hem niet bereikbaar waren. Een fatsoenlijk gesprek lukte al minder en minder. Zijn handen rustten even op haar schouders. ‘Het spijt me dat het zo moet gaan, maar ik meen het echt. Jij zal ook wel iemand tegenkomen waar het beter mee klikt. Geef nu eens toe meisje, we praten amper nog. Je bent altijd zo afwezig, je luistert niet eens wanneer ik je iets vertel. Het kan zo niet verder, dat moet je toch ook inzien.’ Ze knikte, maar zei niets. Misschien had hij gelijk, soms betrapte ze zichzelf er op dat ze niet gehoord had wat hij haar vertelde. Maar ze hield toch van hem… was dat niet voldoende?’Lin, ik ga nu… en ik zou ook graag willen dat je mij niet belt, vergeet mij gewoon.’ Ja, hij ging… maar ze wist dat hij terugkwam. Dat wist ze zeker. Aan de buitendeur keek ze hem nog even na toen hij vertrok. De banden van zijn wagen schuurden over het asfalt. Mike keek niet meer om, ze bezorgde hem schuldgevoelens, maar zijn besluit stond vast, hij zou zich niet meer bedenken. Nadat de sleutel in het slot omgedraaid was, leunde het meisje tegen de muur in de hal. Er was geen droefheid op haar gelaat te bespeuren, neen ze had zelfs een glimlach om haar mond. Hij kende haar geheim niet, haar grote geheim. De twee kamers, een donkere, waar ze alle droeve dingen in opborg. Alles wat pijn deed of te donker was, liet ze daar achter. Dan kon ze die deur achter haar sluiten en ging ze naar de andere kamer. Die kamer was vol licht en het was daar warm en gezellig. Er waren ook schimmen die haar kwamen troosten. Het konden engelen zijn, maar ze was er niet zeker van, ze had het nog niet durven vragen. Maar het maakte niets uit, zolang ze er maar waren. Met haar rug tegen de muur geleund, zakte ze langzaam naar beneden, tot op de koude vloer. Haar schouders raakten het tafeltje met de kristallen vaas. De rozen welke er in stonden waren half verwelkt en lieten enkele blaadjes naar beneden dwarrelen. Met een dwaze glimlach om haar mond sloot ze haar ogen. De schimmen zweefden zacht rond haar, alsof ze haar omarmden. Hier was ze veilig, hier zou ze wachten, hier zou hij haar vinden. Wanneer hij haar geheim zou ontdekken over de twee ingebeelde kamers in haar hoofd. Want Mike kwam terug, daar twijfelde ze niet aan. Ze zou wachten… in het warme licht… in de lichte kamer…