Moet ik mijn kanarie een andere naam geven?

Ik heb met Peppi al ’t een en ’t ander beleefd!

De eerste keer dat ik zijn nageltjes wilde knippen, was hij een beetje onwillig om zich te laten pakken.

Maar het lukte, en opgelucht zette ik hem terug in zijn kooi.

Maar schrok ik mij daar bijna een hartstilstand… er liepen druppels bloed uit zijn pootje…

Ik was er zeker van dat ik niet te diep geknipt had.

Na een tijd werd het duidelijk dat hij zich gekwetst moest hebben op het ogenblik dat ik hem ving. Ergens in de kooi tegen iets scherps gestoten?

Al snel hing de hele behuizing onder het bloed… gruwelijk.

Ik was er al van overtuigd dat hij eraan ging, zoveel bloed uit zo’n klein beestje!

Gelukkig stopte het na een tijdje, maar ik durfde nergens aankomen uit schrik dat het opnieuw ging bloeden.

’s Anderendaags… een blauw pootje en een lichte zwelling, dit moest dringend ontsmet worden… maar hoe ging ik dat oplossen?

Een plantenspuit met ontsmettingsmiddel moest hier helpen. Ook een goede scheut azijn in zijn badwater, zodat hij zijn pootjes ontsmette als hij erin sprong.

En ja hoor… op twee dagen tijd was zijn pootje weer normaal! Toen durfde ik pas aan de bloedspatten beginnen te vegen. Wat een opluchting!

Ik plaats hier nog eens de foto, bij twee maal vergrotend klikken zie je aan zijn linkerpootje waar het teentje vastzit aan de poot nog een klein schrammetje.

 

Maar dat was niet alles. Op vakantie kreeg ik een berichtje: verrassing: we hebben Peppi zijn nageltjes geknipt en hij zij is een vrouwtje…

Zal ik haar nu anders noemen? Hahahaha… dat maakt toch niet uit hé!

Maar nu heb ik een zingend vrouwtje, ik zei toch al dat zij speciaal was!

Het schijnt heel zeldzaam te zijn, maar zou iets te maken hebben met hormonen.

Peppi de kanarie.

Wanneer ik een nieuw huisdier neem, ga ik uitgebreid op tinternet zoeken, zodat ik alles weet over mijn beestje.

Alle kanarie sites hebben het erover dat je vogeltje niet teveel mag eten; één koffielepel voeder per dag. Oké, we doen ons best met de informatie.

Toen ik hem kocht (hij was nog zo jong dat de mevrouw niet 100% zeker was of het wel een mannetje was), maar indien hij na twee maanden niet zong, mocht ik hem ruilen. Hij was echt petieterig klein en schattig natuurlijk.

En binnen de voorgestelde tijd begon hij inderdaad te zingen. (en groeien)

Hij heeft een vaste routine: om acht uur, doek over de kooi om stress te vermijden, want één dag ga je vroeger slapen dan de andere. Elf uren licht heeft hij nodig en de rest is slapen. Het blijkt ook te helpen, van de hele nacht hoor ik hem niet en door de dag heb ik een rustig beestje, dat speelt en zingt.

Tot vorige week, alles oké… tot hij plots reclameerde als hij moest slapen.

Geen flauw idee waarom… ik zag ook iets van ellende in zijn blik en hield hem nauwgezet in ’t oog.

Dan kreeg hij precies een afwijkend gedrag… hij begon zijn uitwerpselen op te eten… jawadde, zoiets had ik nog nooit gezien. Misschien was het uit verveling, maar hij speelde toch de hele dag. Het zingen was wel geminderd.

Weer gezocht voor een verklaring, weinig, behalve één site, waar ik las dat kanaries snel kunnen verhongeren.

Test: een vol bakje met eten… heel veel belandde op de vloer, maar… hij keek weer blij en zong terug!

Na veel geprobeer ben ik eraan uit; twee en halve koffielepels voer en een tipje snoepeten.

Het arme beestje had gewoon honger, érg!!!

Mocht er nu iemand zeggen: die vogel is te dik… soit, ik laat hem geen honger lijden.

Nog iets speciaals: hij heeft geen kanarieliedjes geleerd, omdat hij nog te jong was, toen ik hem kocht, maar… hij zingt als een merel en klinkt ook zoals allerlei vogeltjes die je wel eens op TV hoort!

Dus kan ik zeggen: mijn kanarie is uniek! 🙂

Niet voor hoogtevrezers…

Omdat ik mijn digitaaltje niet bij de hand had, heb ik  voor mijzelf geen foto’s kunnen maken vanuit de lucht.

Maar dus maakte ik er dan voor mijn buurvrouw. En ze heeft er mij enkele bezorgd.

De korte tijd die je verblijft op de luchthaven is anders ook interessant.

Ben je pas geland in Turkije, weet je dat het eerste dat je moet doen is: een visum halen aan het loket.

Er was ons gezegd: zorg voor gepast geld (15€) want je krijgt geen wisselgeld terug! Dan heb je zo’n stukje krantenpapier met een stempel, waar je heel zuinig op moet zijn. Want mocht je het verliezen, raak je het land niet meer uit! Erg vriendelijk zijn ze niet, door hun uniform voelen ze zich ver boven het plebs verheven.

Op de terugreis, straffe controle: tweemaal alles, je koffer, handbagage, horloge en gsm in een bakje, door de scanner. Mensen met pech, een hoorbare piep, moeten zelfs hun schoenen uitdoen. Alles wordt nauwkeurig onderzocht. Een grote zonnehoed wordt betast en beknepen. Een rolstoel bijna uit elkaar gevezen. Dat alles met hun superieure blikken.

In het vliegtuig rommel ik in mijn handtas en owee… tussen de voering ontdek ik twee flesjes: eentje met ontsmettingsmiddel een met zonnemelk. Dus… wat is dat voor een controle?

Ik zwijg hier wijselijk over en moffel ze terug waar ze zaten. In Zaventem zullen we wel zien.

Ik hoefde niets te vrezen, want daar geland kan je gewoon doorlopen.

Enkel op mijn koffer heb ik lang moeten wachten, eer die aangerold kwam over de band.

Er schoot mij iets te binnen: ik had een houten slang gekocht, door de schubben was die heel beweeglijk en… die zat in mijn bagage… zouden ze dat in de scanner gezien hebben en gedacht dat het een echte was?

Ik zal het nooit weten! Hoeft ook niet! 🙂

Hoever van Zaventem we hier waren, kan ik niet zeggen, omdat ze boven Frankfurt al begonnen te landen. Maar een prachtig zicht was het wel!

Wat is er aan de hand?

Met de insecten dus.

Die zijn anders dan vroeger! Volgens mij is er een nieuw soort mug ontstaan, klein zwart, zoemt niet, maar eet je bijna op van agressiviteit. Probeer die maar eens te vangen!

Er was een wespenplaag voorspeld, al heel vroeg in de zomer.

Het leek ook wel of alle nesten tesamen uitkwamen! En omdat ze te vroeg waren, en er nog niet genoeg vliegjes waren, of weet ik veel wat die steekmonsters in leven houdt. Daardoor hadden ze dus blijkbaar te weinig eten en grote honger.

Gelukkig kan ik op een terras zitten met een glas bruis, en word ik gerust gelaten. Maar owee, de mensen met zoete drankjes! Niet te doen! Maar er zat wel eens een wesp op mijn been, die mij béét, niet stak, maar béét! Ik voelde zijn/haar kaken, alsof zij wilde proeven. Misschien ben ik toch te taai, want ik was geen stuk kwijt!

Op de markt: het fruit: één wesp!

De koekenkraam: idem!

De zus van H. kocht koffiekoeken voor thuis en toen ze er ene van wilde opsmikkelen, … werd ze vlam: in haar lip gestoken!

En dan plots… amper nog ergens een wesp te bespeuren… was het van de kou of waren ze verhongerd?

Dat de bijen stilaan en onverwachts met ganse korven doodgaan, dat wisten we vorig jaar al.

Maar wat ik vorige week gezien heb… dat was nieuw en akelig genoeg om hysterisch te worden!

Er liep iets over de vloer, op het eerste zicht een vlieg, maar heel groggy strompelde ‘het’ mijn richting uit.

Mijn zoon zat er dicht bij en dus vroeg ik hem: trap het voorzichtig dood, dan haal ik wel keukenrol om het op te kuisen.

Hij riep mij terug met een stem vol afgrijzen; iiieeeek… daar komt vanalles uit!

Hoe? Ik keek en kreeg onmiddellijk kippenvel en nog van die gruwelijke gevoelens… er liepen daar allemaal mini-kleine wormpjes uit dat kreng, alsof de school uit was!

Aaaaah! En dat moest ik oprapen!

Drie lagen keukenrolpapier (zou het voldoende zijn?)

IK griezelde en grabbelde alles wat daar bewoog, ondertussen hysterische geluiden uitbrengend.

Snel naar de vuilbak… nee! De grote bak buiten… nee! Bleef enkel het toilet over. Twee maal doorgespoeld, (ze moesten er maar eens terug uitkruipen)

Het heeft nog effe geduurd eer ik bekomen was, maar als ik iets zie bewegen, (of dat denk) krijg ik weer kou!

We dachten dat dat insect een nest wormen ging werpen, maar volgens H. leggen ze eitjes, welke later pas wormpjes of wat dan ook worden. Waarschijnlijk zaten de kleintjes erin.

Of een ander insect had zijn eitjes gedeponeerd in dit kreng toen het nog leefde, zodat ze vers voeder hadden.

Geen appetijtelijk verhaal, maar het toppunt was de vraag van H. : waarom heb je niet snel een foto genomen? IK had het wel willen zien!

Jawadde, daar stond mijn hoofd naar!

Nog maar eens de ganzenfanfare.

 

Heb net ontdekt dat er ook filmpjes bestaan over deze waggelaars.

Leuk toch?

Will Tura 70 jaar.

Laat mij u verbazen…

Misschien niet de muziek wat u van mij verwacht, maar… waarom niet?

Dierenliefde.

Een eekhoorn verdedigt zijn dode maatje tegen enkele kraaien. Ontroerend… toch?

Geen gekleurde zonsondergang.

Al de hele dag werd er gepraat over de prachtige zonsondergang die we zouden hebben,   vanwege het vulkaanstof.

Niet dus, door de zware bewolking die het zicht belemmerde.

Daarom een foto van oktober 2008, ook met vulkaanstof.

Jammer dat er iets mis is met de afmetingen van de foto, er is weer iets veranderd. Te groot of te klein, ik zal het morgen nog eens nakijken.

De foto kan wel aangeklikt worden.

Geen cd’s meer!

Ik had me voorgenomen om geen cd’s meer te kopen, wegens minder interesse… maar heb me laten verleiden door Susan Boyle.

Een stem als kristal! Er staan verschillende songs op die me wel kunnen bekoren.

Zoals deze ‘cry me a river’ een beetje jazzy.

Maar ze zingt ook nog ‘amazing grace’  en ‘silent night’ en nog enkele bekende gospelachtige songs.

De begeleiding op piano had soms wat verfijnder mogen zijn, maar met gitaar klinkt het uitstekend.

In de winkel stond de cd bij ‘pop’ , ik zou ze eerder sorteren bij gospel.

Het is ook steeds mooi om op youtube haar optreden voor de jury te zien. Die medelijdende blikken veranderen al snel in grote verwondering en ik vind het prachtig hoe Simon zijn mond openhangt van verbazing.

Vanaf dat moment heb ik een groot ontzag voor zo’n talent. Ze mag dan een beetje excentriek zijn, who cares!

Nu alleen maar hopen dat de video niet verwijderd wordt van mijn blog!

De ganzenfanfare. (2)

(foto’s Hildeken)

Vorige week zondag was het shoppingzondag, de meeste winkels waren open.

De zon scheen, alhoewel het ijzig koud was.

Maar bibi wil wandelen, in het centrum.

We hadden weer het bezoek van de ganzenfanfare, voor de derde keer dat ik ze zie. Foto’s had ik nog van vorig jaar, dus het was niet zo erg dat ik mijn digitaaltje niet bij had.

Zo te zien hadden de stappers al een parade gelopen en waren ze nu aan hun rust bezig. Ik meen te weten dat ze twee rondes lopen van ongeveer een uur en daartussen  mogen ze rusten. De beesten zijn echt goed verzorgd, ze kunnen  in de kar, hebben eten en drinken en niets tekort.

Ik bleef een tijdje aan het hek staan om naar de kwakende, gaggende meute te kijken.

Komt daar een van de grootste dieren recht naar mij toe, haar bek groot open. Ik denk: die gaat mij proberen weg te jagen, maar verroer geen vin en hou oogcontact. Ze komt vlak voor mij staan en begint zowaar tegen me te ‘praten’. Op een klaaglijke toon. Ze krijgt ook antwoord in dezelfde intonatie. ‘Wat scheelt er? Wie weet wat je me wilt vertellen?’

Zo gaat het ‘gesprek’ een tijdje door en plots zegt ze ‘gag’ en stapt de loopplank op naar binnen waar het gezelliger is.

Maar baasje heeft het gezien en roept dat ze gaan vertrekken voor de volgende toer. Met tegenzin volgt ze het bevel op en aan het hekdeurtje kijkt ze nog even naar mij en brabbelt nog wat.

Ik veronderstel dat ze mij kwam uitleggen dat ze geen zin meer had om te marcheren, misschien lijk ik op iemand die ze kent?

Dieren hebben hun eigen taal, daar geloof ik vast in.

En ik?… sssssttttttt… misschien ben ik een ganzenfluisteraar…

Hoe slecht weer ook mooi kan zijn.

Weinig kans om dikwijls zo een prachtige regenboog te zien. Het is jammer dat niet alles op een foto ging.

De kleuren raakten de grond, ongelooflijk mooi! Mijn dag is goed, hier kan ik van genieten.