Moet ik mijn kanarie een andere naam geven?

Ik heb met Peppi al ’t een en ’t ander beleefd!

De eerste keer dat ik zijn nageltjes wilde knippen, was hij een beetje onwillig om zich te laten pakken.

Maar het lukte, en opgelucht zette ik hem terug in zijn kooi.

Maar schrok ik mij daar bijna een hartstilstand… er liepen druppels bloed uit zijn pootje…

Ik was er zeker van dat ik niet te diep geknipt had.

Na een tijd werd het duidelijk dat hij zich gekwetst moest hebben op het ogenblik dat ik hem ving. Ergens in de kooi tegen iets scherps gestoten?

Al snel hing de hele behuizing onder het bloed… gruwelijk.

Ik was er al van overtuigd dat hij eraan ging, zoveel bloed uit zo’n klein beestje!

Gelukkig stopte het na een tijdje, maar ik durfde nergens aankomen uit schrik dat het opnieuw ging bloeden.

’s Anderendaags… een blauw pootje en een lichte zwelling, dit moest dringend ontsmet worden… maar hoe ging ik dat oplossen?

Een plantenspuit met ontsmettingsmiddel moest hier helpen. Ook een goede scheut azijn in zijn badwater, zodat hij zijn pootjes ontsmette als hij erin sprong.

En ja hoor… op twee dagen tijd was zijn pootje weer normaal! Toen durfde ik pas aan de bloedspatten beginnen te vegen. Wat een opluchting!

Ik plaats hier nog eens de foto, bij twee maal vergrotend klikken zie je aan zijn linkerpootje waar het teentje vastzit aan de poot nog een klein schrammetje.

 

Maar dat was niet alles. Op vakantie kreeg ik een berichtje: verrassing: we hebben Peppi zijn nageltjes geknipt en hij zij is een vrouwtje…

Zal ik haar nu anders noemen? Hahahaha… dat maakt toch niet uit hé!

Maar nu heb ik een zingend vrouwtje, ik zei toch al dat zij speciaal was!

Het schijnt heel zeldzaam te zijn, maar zou iets te maken hebben met hormonen.

Peppi de kanarie.

Wanneer ik een nieuw huisdier neem, ga ik uitgebreid op tinternet zoeken, zodat ik alles weet over mijn beestje.

Alle kanarie sites hebben het erover dat je vogeltje niet teveel mag eten; één koffielepel voeder per dag. Oké, we doen ons best met de informatie.

Toen ik hem kocht (hij was nog zo jong dat de mevrouw niet 100% zeker was of het wel een mannetje was), maar indien hij na twee maanden niet zong, mocht ik hem ruilen. Hij was echt petieterig klein en schattig natuurlijk.

En binnen de voorgestelde tijd begon hij inderdaad te zingen. (en groeien)

Hij heeft een vaste routine: om acht uur, doek over de kooi om stress te vermijden, want één dag ga je vroeger slapen dan de andere. Elf uren licht heeft hij nodig en de rest is slapen. Het blijkt ook te helpen, van de hele nacht hoor ik hem niet en door de dag heb ik een rustig beestje, dat speelt en zingt.

Tot vorige week, alles oké… tot hij plots reclameerde als hij moest slapen.

Geen flauw idee waarom… ik zag ook iets van ellende in zijn blik en hield hem nauwgezet in ’t oog.

Dan kreeg hij precies een afwijkend gedrag… hij begon zijn uitwerpselen op te eten… jawadde, zoiets had ik nog nooit gezien. Misschien was het uit verveling, maar hij speelde toch de hele dag. Het zingen was wel geminderd.

Weer gezocht voor een verklaring, weinig, behalve één site, waar ik las dat kanaries snel kunnen verhongeren.

Test: een vol bakje met eten… heel veel belandde op de vloer, maar… hij keek weer blij en zong terug!

Na veel geprobeer ben ik eraan uit; twee en halve koffielepels voer en een tipje snoepeten.

Het arme beestje had gewoon honger, érg!!!

Mocht er nu iemand zeggen: die vogel is te dik… soit, ik laat hem geen honger lijden.

Nog iets speciaals: hij heeft geen kanarieliedjes geleerd, omdat hij nog te jong was, toen ik hem kocht, maar… hij zingt als een merel en klinkt ook zoals allerlei vogeltjes die je wel eens op TV hoort!

Dus kan ik zeggen: mijn kanarie is uniek! 🙂

Nog maar eens de ganzenfanfare.

 

Heb net ontdekt dat er ook filmpjes bestaan over deze waggelaars.

Leuk toch?

Bloementapijt van begonia’s.

105.000 begonia’s, zo mooi, maar jammer genoeg voor korte tijd…

Klassiek in de kerk.

Dit bedoelde ik dus met de bewering dat mijn muziekkeuze heel uitgebreid is.

Met H. naar een klassiek concert in de kerk. Een koor geschoolde stemmen, van een universiteit uit Texas, op tournee door Europa. Volledig a-capella.

Zestien personen, met fantastische stemmen. De Latijnse gezangen lagen mij iets minder, omdat ze nogal lang duurden.

Deze ‘deep river’ sprak mij het meeste aan, omdat mijn hart zich dan precies opent. Dit is wel een andere groep, ook mooi.

Maar dewelke wij gezien en gehoord hebben, klonk nog veel mooier. Misschien door de soliste met de hemelse stem.

Het is een negro-spiritual.

Na afloop stonden de zangers aan de uitgang om iedereen persoonlijk te bedanken voor hun komst, wat heel sympathiek overkwam.

Dierenliefde.

Een eekhoorn verdedigt zijn dode maatje tegen enkele kraaien. Ontroerend… toch?

Mooie ronde getallen.

Dit is te mooi om zomaar te laten voorbijgaan:

Ik heb nu momenteel

270 berichten,

110 categorieën,

4500 reacties.

Alles mooi afgerond, dat lukt geen twee maal!

Geen gekleurde zonsondergang.

Al de hele dag werd er gepraat over de prachtige zonsondergang die we zouden hebben,   vanwege het vulkaanstof.

Niet dus, door de zware bewolking die het zicht belemmerde.

Daarom een foto van oktober 2008, ook met vulkaanstof.

Jammer dat er iets mis is met de afmetingen van de foto, er is weer iets veranderd. Te groot of te klein, ik zal het morgen nog eens nakijken.

De foto kan wel aangeklikt worden.

Geen cd’s meer!

Ik had me voorgenomen om geen cd’s meer te kopen, wegens minder interesse… maar heb me laten verleiden door Susan Boyle.

Een stem als kristal! Er staan verschillende songs op die me wel kunnen bekoren.

Zoals deze ‘cry me a river’ een beetje jazzy.

Maar ze zingt ook nog ‘amazing grace’  en ‘silent night’ en nog enkele bekende gospelachtige songs.

De begeleiding op piano had soms wat verfijnder mogen zijn, maar met gitaar klinkt het uitstekend.

In de winkel stond de cd bij ‘pop’ , ik zou ze eerder sorteren bij gospel.

Het is ook steeds mooi om op youtube haar optreden voor de jury te zien. Die medelijdende blikken veranderen al snel in grote verwondering en ik vind het prachtig hoe Simon zijn mond openhangt van verbazing.

Vanaf dat moment heb ik een groot ontzag voor zo’n talent. Ze mag dan een beetje excentriek zijn, who cares!

Nu alleen maar hopen dat de video niet verwijderd wordt van mijn blog!

De ganzenfanfare. (2)

(foto’s Hildeken)

Vorige week zondag was het shoppingzondag, de meeste winkels waren open.

De zon scheen, alhoewel het ijzig koud was.

Maar bibi wil wandelen, in het centrum.

We hadden weer het bezoek van de ganzenfanfare, voor de derde keer dat ik ze zie. Foto’s had ik nog van vorig jaar, dus het was niet zo erg dat ik mijn digitaaltje niet bij had.

Zo te zien hadden de stappers al een parade gelopen en waren ze nu aan hun rust bezig. Ik meen te weten dat ze twee rondes lopen van ongeveer een uur en daartussen  mogen ze rusten. De beesten zijn echt goed verzorgd, ze kunnen  in de kar, hebben eten en drinken en niets tekort.

Ik bleef een tijdje aan het hek staan om naar de kwakende, gaggende meute te kijken.

Komt daar een van de grootste dieren recht naar mij toe, haar bek groot open. Ik denk: die gaat mij proberen weg te jagen, maar verroer geen vin en hou oogcontact. Ze komt vlak voor mij staan en begint zowaar tegen me te ‘praten’. Op een klaaglijke toon. Ze krijgt ook antwoord in dezelfde intonatie. ‘Wat scheelt er? Wie weet wat je me wilt vertellen?’

Zo gaat het ‘gesprek’ een tijdje door en plots zegt ze ‘gag’ en stapt de loopplank op naar binnen waar het gezelliger is.

Maar baasje heeft het gezien en roept dat ze gaan vertrekken voor de volgende toer. Met tegenzin volgt ze het bevel op en aan het hekdeurtje kijkt ze nog even naar mij en brabbelt nog wat.

Ik veronderstel dat ze mij kwam uitleggen dat ze geen zin meer had om te marcheren, misschien lijk ik op iemand die ze kent?

Dieren hebben hun eigen taal, daar geloof ik vast in.

En ik?… sssssttttttt… misschien ben ik een ganzenfluisteraar…

Waar men gaat langs Vlaamse wegen…

(foto Menck)

Overal komt men Zeezicht tegen…

Hoe slecht weer ook mooi kan zijn.

Weinig kans om dikwijls zo een prachtige regenboog te zien. Het is jammer dat niet alles op een foto ging.

De kleuren raakten de grond, ongelooflijk mooi! Mijn dag is goed, hier kan ik van genieten.

Experts verbaasd…

door echtscheiding

zwanen.

27/01 Opzichters in een wildpark in Gloucestershire staan verstomd van de scheiding van een koppel zwanen.

De zwanen, Sarindi en Saruni, keerden terug naar het reservaat om er de winter door te brengen, maar beide dieren bleken een nieuwe partner bij te hebben. Het is slechts de tweede keer in meer dan 40 jaar dat een “scheiding” bij zwanen werd vastgesteld in het wildpark.

(bron HBVL)

Zou dit een soort emancipatie zijn bij de zwanen? Jammer voor de trouwkoppeltjes die hun huwelijksfoto’s bij voorkeur laten maken bij deze vogels die tot nu toe bekend stonden om hun eeuwige trouw!

Ja zelfs de zwanen zijn niet meer wat ze geweest zijn…

Achmed the dead terrorist.

Volgens Youtube werd deze Achmed al 100.964.417 maal bekeken! (tot nu toe)

Ik vermoed dat het nog een tijdje zal doorgaan. Misschien ligt het aan het woord ‘terrorist’, dat de aandacht trekt?

Deze buikspreker, Jeff Dunham,  is wel heel goed. Je moet het maar doen!

SMS’en achter het stuur.

Schokkende beelden over wat er kan gebeuren bij het sms’en samen met autorijden.

Een berichtje intikken gaat blindelings, maar dan moet het nummer gezocht worden.

Niet voor gevoelige zielen, of toch…

Het filmpje is in scène gezet, maar het gebeurt!

Dit moet zeker helpen!

Deze prachtige foto werd mij toegestuurd door een fijne blog-maat, als opkikkertje.

Is het niet leuk dat hij aan mij dacht wanneer hij hier op het terras zit?

De opschriften zijn op maat gemaakt voor mij. Je kan ook zeezicht heten, al zie je de zee niet!  🙂

Zeezicht, alle dagen hopen!

Een kleine update: De foto werd mij toegestuurd door Moose, alias Hill.

Mijn favoriete MJ song.

Vroeger dacht ik dat het over een hondje ging, maar neen… neem je zakdoek maar al…

Een wolk vanille.

Een tijdje geleden had ik mijn broer en zus op bezoek met hun respectievelijke echtgenoten.

We zaten gezellig te keuvelen tot er plots een zoete geur van vanille over ons heen trok. Als bij afspraak zeiden we allen, het ruikt hier plots zo heerlijk, wie heeft er vanilleparfum op? Niemand…

Zo’n drie maal gebeurde nog eens hetzelfde. Toen iedereen weg was, ging ik eens buiten snuffelen, maar vandaar kwam het niet.

Dan trok ik mijn vitrinekast open en ontdekte dat het daar zo lekker rook.

In die kast ligt een klein tuiltje bloemetjes en kruiden, dat ik jaren geleden meebracht uit Wenen. Maar het was nog nooit  gebeurd dat de geur zo hevig was.  Tot mijn blik op een beeldje van Pater Pio viel. Was dit een boodschap? Ik herinnerde mij weer de gebeurtenis in het kerkje in Duinbergen aan zee.

En voor de sceptici onder jullie: iedereen weet dat ik  een heel nuchtere persoon ben.

Die nacht droomde ik dat ik in het kerkje te snel naar buiten was gevlucht, ik had maar de helft van de boodschap meegekregen. En deze keer was ze veel geruststellender.

Was dit bovennatuurlijk? Ik ben ervan overtuigd dat het zo is.

Het was helemaal niet beangstigend of akelig… de zoete geur is daarna niet meer gekomen. Het tuiltje ruikt wel, maar toch matig. Niet meer zo bedwelmend. Een verklaring is er niet, en ik heb niets erbij gefantaseerd. Jullie zijn vrij om mij te geloven of niet.

Hoe iemand er in slaagde om speciaal voor mij een quiz ineen te knutselen.

Afgelopen zondag heb ik bezoek gehad van twee toffe madammen,  zapnimf en chelone, twee heel bekende blogsters.

Het duurde wel even eer ze hier waren. Dat blijkt een heel verhaal te zijn. Vermits ze te vroeg van de autobaan afgereden zijn, klopte mijn uitleg niet meer, omdat ze langs een andere weg in het centrum belandden. Gewoon de tegengestelde richting. Ja en dan verdwaal je natuurlijk in de vele rotondes. Maar zelf ben ik ook niet zo onschuldig, vermits ik op een gegeven moment rechts met links verwarde in mijn uitgebreide wegbeschrijving. Zodoende zaten ze plots tien kilometer te ver. Maar uiteindelijk (oef!) stonden ze toch vóór mijn deur.

Heerlijk om beiden terug te zien!

Ik ben niet helemaal zeker of ik het ga kunnen uitleggen, maar zap had een mooie doos bij. Op het deksel stond een kikker afgebeeld (allemaal eigen werk) en het opschrift: opkikkertjesdoos.

Ze duwde mij een lijst in handen waarvan in de tekst bepaalde woorden vervangen waren door een cijfer. Als ik de woorden kon raden moest ik in de doos naar het bewuste nummer zoeken. Het waren allemaal kleine doosjes en pakketjes. De doosjes allemaal gevouwen met de hand.

Ik ga maar één voorbeeld geven: bij de zin’ het is niet allemaal kommer en kwel’ hoorde,  ja wat dacht u, de komkommer.

Zelfs tikkeneitjes van chelone’s kippetjes kwamen te voorschijn.

Zo kwam ik aan een hele hoop kleine nuttige of grappige dingen. Het was lachen geblazen. Dit is de eerste keer dat ik van iemand een quiz cadeau kreeg.

Oh ja, en van chelone kreeg ik ook nog een mooi groen plantje met kleine leeuwenbekjes. Ik ben vergeten om de naam van het fijne groen te vragen… eigenlijk weet ik zelfs niet meer of ik haar wel bedankt heb. Maar dat kan hier dus nog.

Ik had het gevoel dat er een maag verschrikkelijk gromde, dus stelde ik voor om naar de pizzeria te gaan. Mijn hinten dat het daar na halfzeven stampvol zit, drongen niet echt door.

Maar het geluk was met ons, we konden buiten op het terras eten. We hebben wel wat moeten wachten, zodat het brood en de boter voor bij de pasta al bijna op was, eer het eten er aankwam.

Chelone voelde  zich een beetje in het buitenland, met al die Italianen en het verkeer. Je weet wel: het verre Limburg enzo.

Ik denk wel dat het gesmaakt heeft, want in de borden bleef niets over, buiten mijn halve pizza.

Maar ja, op een moment komt er een einde aan de gezelligheid en werd het tijd voor de dames om te vertrekken. Hopelijk zijn ze goed thuisgeraakt.

Ik ben heel dankbaar dat ze deze moeite gedaan hebben om mij te komen bezoeken. Het was een kei-toffe dag meisjes!

Oh, wat zijn ze mooi!

Dit plantje heb ik al enkele jaren in mijn bezit. Eerst heeft het lang geduurd eer het ook maar een beetje groeide.

En zeker twee jaar of meer voor er  wat bloempjes tevoorschijn kwamen.

Vorig jaar, mooie bloemen, vrij groot, maar geen vruchtje te bespeuren.

En nu… heel veel kleine bloempjes en meerdere echte appelsientjes of het kunnen evengoed mandarijntjes zijn. Eigenlijk maakt het niet uit welk van de twee het is.

Ik vind ze zo schattig, en zeg elke morgen hoe mooi ze zijn en dat ze maar goed moeten groeien.

Ik ben hevig benieuwd of ze gaan blijven hangen en volwassen worden met echte appelsienenkleur.

Voor alle zekerheid heb ik maar al enkele foto’s genomen. Moest het echt superheet worden, dan is het misschien te warm aan het venster. Zouden ze dat overleven?

Ze van plaats veranderen loopt soms verkeerd af.

Ik wacht…

Een bron van waarheid.

Men overtuigt zichzelf er vaak van dat het leven beter zal zijn nadat men getrouwd is, nadat men een kind heeft en nadien, nadat we een tweede kind gekregen hebben…

Later voelen we ons gefrustreerd want de kinderen zijn nog niet groot genoeg en we denken dat we beter af zullen zijn als ze groot zijn.

Men is er dan van overtuigd dat men gelukkiger zal zijn als éénmaal deze stap voorbij is.

Men zegt zichzelf dat het leven vollediger zal zijn wanneer de dingen beter zullen gaan voor ons, voor onze partner, wanneer men een schone wagen zal hebben of een groter huis, wanneer men op vakantie zal gaan , of wanneer men met pensioen zal zijn.

De waarheid is dat er geen beter moment is om gelukkig te zijn dan het huidig moment. Indien het niet nu is, wanneer zal het dan zijn ?

Het leven zal altijd gevuld zijn met te bereiken objectieven of af te maken projecten. Het is beter om dat toe te geven en om te beslissen om nu gelukkig te zijn, nu het nog kan.

Heel lang heb ik gedacht dat mijn leven eigenlijk ging beginnen. Het echte leven ! Maar er is altijd een hindernis op de weg, een op te lossen probleem, een onbeëindigd project, nog door te brengen tijd, een te betalen schuld.

En dan, dan zal het leven beginnen ! Totdat ik besefte dat deze hindernissen juist mijn leven zijn. Dit inzicht heeft mij helpen begrijpen dat er geen weg bestaat dat naar het geluk leidt. Het geluk is de weg.

Aldus passeert ieder moment dat we hebben, en meer nog, wanneer men dat moment deelt met een speciaal iemand, speciaal genoeg om onze tijd ermee te delen, en dat men zich herinnert dat de tijd niet stilstaat.

Dan moet men stoppen met studeren, met zijn loon te verhogen, met te trouwen, met kinderen te hebben, met te wachten dat de kinderen het huis uit zijn, of gewoon met te wachten op vrijdagavond, op zondagmorgen, op de lente, de zomer, de herfst of de winter, om te beslissen dat er geen beter moment is dan nu om gelukkig te zijn.

HET GELUK IS EEN WEG MAAR GEEN BESTEMMING

Er is niet veel nodig om gelukkig te zijn. Het is voldoende om ieder klein moment te appreciëren en om het te beschouwen als een der beste momenten uit zijn leven. Tijd wacht op niemand. Verzamel ieder moment dat je hebt en het zal van grote waarde zijn. Deel het met door jou gekozen personen en ze zullen nog waardevoller worden.

De bron van deze tekst is onbekend.

A Blue day.

Ik heb niets met de oorlog, maar deze stem gaat mij steeds door merg en been.

De ganzenfanfare.

Wie heeft ze al gezien? De marcherende ganzen, op  maat van de muziek. Of ze er gelukkig mee zijn… ik zou ’t niet weten, maar het is wel grappig om te zien.

Vorig jaar liepen ze ook al eens parade, maar toen was er minder volk en vormden ze meer een lange rij achter elkaar. Op een foto sta ik erbij (de grootste gans vanachter) maar die ga ik jullie besparen.

(de foto’s werden gemaakt door Hildeken)

Allerheiligen.

Spinnerag ragfijn

betoverd door nevel

parelnevel gevangen

gevangen parels

verdwijnen weer meedogenloos

door zachte zonneschijn.

Oerknalexperiment gestart.

De gevreesde apocalyps is nog uitgebleven; na meer dan tien jaar en 6 miljard euro is de grootste deeltjesversneller ter wereld in Genève aangezet.

Critici zijn bang dat bij de simulatie van de oerknal zwarte gaten ontstaan, die zouden leiden tot het einde van de wereld.

De CERN wordt met e-mails van verontruste en boze burgers overstelpt.

Vanochtend had de Large Hadron Collider eerst nog wat ‘kleine technische problemen’, maar nu draait de versneller op volle toeren.
Het Europees Centrum voor Nucleair Onderzoek (CERN) heeft tien jaar gebouwd aan de tunnel die bestaat uit door magneten gevormde ringen.

Met de LHC willen wetenschappers inzicht krijgen in het heelal een fractie na de oerknal, 14 miljard jaar geleden.
De onderzoekers schoten een straal protonen de 27 kilometer lange ronde buis in. Even later verscheen de straal op het computerscherm, een teken dat de versneller goed werkt. Ook is het de wetenschappers gelukt de protonen weer tot stilstand te brengen.

De versneller zal binnen enkele weken ook protonen, een van de bouwstenen van atomen, met de snelheid van het licht op elkaar laten botsen.

Daarbij komen allerlei elementen vrij die ook vrijkwamen toen het heelal ontstond, een nabootsing van de oerknal dus.

Wat echt staat te gebeuren is onzeker, het is de eerste keer dat op zo’n grote schaal de oerknal wordt nagemaakt.

Het lijkt wel of ze God aan ’t spelen zijn. Welk effect heeft dit experiment onder de grond?

Er zijn al zoveel aardbevingen en andere natuurrampen.

In het verleden zijn er dikwijls experimenten gebeurt waar veel mensen zo hun twijfels over hadden, maar dit spant volgens mij de kroon. Ik wil niet doemdenken, maar heb veel twijfels.

Je hoeft niet alles zomaar aan te nemen omdat het ten dienste staat van de wetenschap, zelf twijfelen ze ook aan de goede afloop…