Pinky en haar babytje’s.

Een keer is ze mama geworden van drie schattige kleine caafjes. Wat jammer dat men die dan niet kan houden. Caviaatjes worden geboren met alles erop en eraan. Ze hebben een pelsje, tandjes en eten dadelijk mee van alles wat er voorhanden is. Je ziet ze bijna groeien. Ligt er een stapel eten of hooi, zie je die zo minderen. Ze eten je bij manier van spreken de oren van je hoofd. Maar het zijn zulke schatjes…

Op de derde foto was ze pas bevallen en je ziet hoe moe ze is. En die drie maar tateren en babbelen. De weegschaal duidt nog geen halve kilo aan, voor de drie samen, toen waren ze een dag oud.

Een man voor Phaedra. (deel 5)

Eindelijk voelt Stefan zich een beetje bekomen van zijn griep. Gelukkig kan hij nu weer mee met de rest, want door zijn ziek zijn heeft al veel van de pret moeten missen.

Vandaag gaan ze naar de sporthal. Ze zullen moeten bewijzen wie van hen de beste conditie heeft. Ja, zoiets moet je maar zeggen tegen een groep mannen!

Er is een systeem uitgewerkt over een afstand van twintig meter. Op de ‘biep’ moeten ze starten met lopen en vóór de volgende klinkt aan de overkant zijn. Het volgende signaal is om terug te lopen. In het begin valt het nog mee, maar de ‘biepjes’ volgen elkaar steeds sneller op.

Voor de start had Martine een gesprekje met Kristof. Ze vindt dat hij zich teveel op de achtergrond houdt. Maar die man zit nu eenmaal zó in mekaar, eigenlijk is hij gewoon zijn eigen rustige zelve en zal zich ook niet opdringen.

De eerste die opgeeft is Pascal. De twee laatsten die overblijven zijn Kristof en Koen. Ze lopen zich een ongeluk en uiteindelijk behaalt Koen de zege. Maar tot ieders verbazing toont deze zich plots heel grootmoedig en schenkt zijn overwinning aan Kristof, gewoon om de reden dat deze nog geen enkele date heeft kunnen bemachtigen. Het is niet heel van harte, maar blijkbaar wil hij hier iets mee bewijzen.

Natuurlijk laat Kristof zich dat geen twee maal zeggen, stralend en dolgelukkig neemt hij het bod aan, een toch zielig kijkende Koen achterlatend.

Voor de rest van de namiddag wordt er gespeculeerd en gefantaseerd waar die twee wel naartoe mogen zijn.

We zien Kristof aankomen in een Wellness-center, waar hij een lekkere douche mag nemen en dan in een witte badjas, aan de rand van een prachtig zwembad, Phaedra opwacht.

Er was gezegd dat hij haar te zien zou krijgen op een andere manier en dat is ook zo, wel niet in bikini (zoals sommigen gokten) . Eigenlijk is ze alleen maar in die badjas gehuld.

Beiden liggen naast mekaar om gemasseerd te worden. Het ziet er zalig uit, de warme stenen waarmee over hun rug gewreven wordt. Heel ontspannen en relaxed houden ze ondertussen een praatje. Phaedra vertelt over haar jeugd, haar ouders gingen uit elkaar toen ze zes jaar was, maar ze beweert er geen trauma aan overgehouden te hebben. Het is overduidelijk dat de rust van Kristof haar bevalt.

Terug in de villa moet hij uitgebreid vertellen wat er allemaal gebeurd is. De mannen willen er alles over weten. Koen is een beetje jaloers wanneer hij hoort hoe intiem de namiddag eigenlijk geweest is.

Die avond wordt de hele bende opgehaald door Alex. Hij wilt hen van dichtbij wat vragen stellen om zo een betere kijk op hun karakter te krijgen. Samen gaan ze eten in een brasserie. Hij geeft ook enkel hints over wat Phaedra eigenlijk zoekt in een man.

Daarna de ultieme verrassing; naar een café voor karaoke. Phaedra vervoegt het gezelschap en allen zingen met heel hun hart, de pannen van het dak af. Het klinkt allemaal niet zo heel zuiver, maar daar gaat het hier niet om, ze amuseren zich.

Stefan wordt uitgekozen om nog een uurtje met Phaedra in het café blijven zitten. Het is een kleine compensatie omdat hij al zoveel heeft gemist. In hun gesprek krijgt hij te horen dat haar dromen over een man eigenlijk dezelfde zijn als die van elke vrouw. Het verloopt daar allemaal vrij vlotjes.

Dan worden er drie mannen genoemd, waarvan er een naar huis zal moeten.

Wanneer Kristof zijn naam valt, schrikt Phaedra precies. De twee anderen zijn Jurgen en Glenn. Martine vindt Kristof eigenlijk te alternatief en niet echt passen bij Phaedra. Of hij zijn kapsel zou veranderen om haar… ik weet het niet, hij is gewoon zichzelf.

Jurgen mag naar huis vertrekken en ondanks hij zich steeds een beetje afzijdig hield, is het afscheid heel emotioneel. Dina moet hem een beetje troosten en van Phaedra krijgt hij ook nog een dikke knuffel.

Maar dan is er nog een grote verrassing; tot schrik van de twee andere genomineerden, die ondertussen al opgelucht adem haalden, horen ze dat er nog een man weg moet. Kristof en Glenn moeten beiden hun koffers pakken en slechts één van hen zal de volgende keer terug komen. Wie… dat is voorlopig nog een raadsel.

Dan zullen ze nog met zes zijn…

Nog geen lente (de foto’s)

Nog geen lente! (met update)

Waar blijft het zonnetje welk ze ons voor vandaag beloofd hadden? Ik wil naar het park gaan om foto’s te maken. Maar alhoewel het niet koud is, toch nog steeds een bewolkte lucht.

Na de (korte) winterprik die we gehad hebben, zijn mijn Primula’s nog steeds even mooi. Dat was gewoon ’s avonds naar het weerbericht kijken en ging het vriezen, haalde ik mijn gele schatjes naar binnen. Ze kunnen wel een beetje tegen de kou, maar er waren nachten bij van min zeven gr., en dat vertrouwde ik toch niet zo goed. Het mooie aan die vroege bloeiertjes is dat ze meegaan tot na de ijsheiligen, wanneer het tijd wordt voor de zomerbloemen.

Wat ik in mijn bakken ga zetten weet ik nog niet. Het worden misschien hanggeraniums of petunia’s. Heel mooi zijn rode bloemen met enkele Lobelia’s ertussen, maar die doen het bij mij nooit zo goed. Vroeger had ik een grote tuin, maar ik ben even tevreden met mijn bloembakken op mijn terrasje. Is er zo geen spreekwoord; van de nood een deugd maken?

Jaaah… nog een beetje geduld…

Update- De zon was toch van de partij en ik heb voldoende nieuwe foto’s kunnen maken.

Er was ook die man met zijn vislijnen en tentje. Daar klopte ergens iets niet mee. Op een gegeven moment heb ik hem gevraagd of het misschien verborgen camera was, maar hij heeft daar niet op geantwoord. Dus mocht ik ergens opduiken in ’t een of ander programma… aaaargh… hopelijk knippen ze mijn nonsens er uit. Ik heb met een uitgestreken gezicht gezegd dat ik van de krant was. Gelukkig doet zot zijn nog steeds geen pijn…

De foto’s staan hier boven.

Weekendbabe.

Het lijk in de namiddag. (deel 3)

Van Hoof besloot maar met de deur in huis te vallen en zei:

‘Het zou zich wel eens om een moord kunnen handelen’ terwijl hij nauwlettend de man in de gaten hield. Deze schrok nu en werd lijkbleek. Zijn handen beefden terwijl hij de deur wat meer opende.

‘Is je vrouw ook aanwezig? Misschien mogen we jullie enkele vragen stellen? Zuiver routine.’

‘Ja… natuurlijk… kom maar binnen.’

Hij ging hen voor naar de woonkamer en opende uitnodigend de deur.

‘Marie… schrik maar niet, hier zijn twee heren van de politie die ons enkele vragen willen stellen.’

Van Hoof trad binnen en bekeek het interieur dat minstens vijftig jaar oud was en hoogstwaarschijnlijk nog in zijn oorspronkelijke staat verkeerde. Ook het behang met de ouderwetse bloemenmedaillons was al lang uit de mode. Tegen de muur stond een lange buffetkast met een schemerlamp, waarboven een perkamenten kap stond. Zijn blikken bleven daar even hangen, lang geleden dat hij nog zoiets gezien had. Hij meende zich te herinneren dat zijn grootmoeder er een bezat. De moderne kleuren-tv paste niet echt in het geheel.

In een gemakkelijke zetel, met hoge rugleuning, zat een erg dikke bejaarde vrouw. Het grijze haar in een dotje bijna grotesk bovenop haar pafferige hoofd. Haar armen lagen steunend op de leuning weerszijden van haar, terwijl ze hem nieuwsgierig aankeek.

‘Jullie zijn nog laat op pad’ zei ze nogal familiair. Haar stem klonk wat rasperig, ze had duidelijk last van astma, waarschijnlijk nog bemoeilijkt door haar gewicht.

‘We doen een onderzoek naar een melding die vandaag binnenkwam. Ik zou graag weten of je vandaag de hele dag in huis was.’ Van Hoof besloot om haar ook maar te tutoyeren.

‘Ik ben steeds thuis, mijnheer, ik kan haast niet meer lopen. Dus wie mij moet hebben, zal mij snel inhalen.’

Het moest als een grapje overkomen, maar niemand lachte, gezien de situatie. Van Hoof wendde zich nu tot de oude man.

‘En mijnheer Benssen?’

‘Ik kom alleen buiten om eens een boodschap te doen, maar vandaag ben ik nergens geweest.’

Het viel de inspecteur op dat de woning kraaknet was, het zou hem verwonderd hebben indien ze dit onder hun tweetjes konden.

‘Heb je soms een poetsvrouw ofzo?’

Ze keken elkaar een beetje besluiteloos aan en het duurde geruime tijd eer de vrouw met een zucht antwoordde.

‘Het meisje van de buren, Suzy, komt hier halve dagen helpen… krijgen we daar nu problemen mee?’ haar stem klonk heel angstig.

‘Waarom problemen?’

‘Wel, euh… het is in ’t zwart. Met ons pensioentje kunnen we niet meer dan dat.’

Melis draaide zich om, want hij kon met moeite zijn lach bedwingen. Maar Van Hoof, met zijn jarenlange ervaring, krabde eens in zijn haar alsof hij lang moest nadenken. De twee keken hem met angstige ogen aan.

‘Neen natuurlijk niet,’ stelde hij hen gerust,’ dat is onze winkel niet.

‘Is het meisje… die Suzy, vandaag hier geweest?’

‘Ja, ze komt altijd om negen uur en vertrekt nadat ze de vaat van het middagmaal gedaan heeft.’

Een man voor Phaedra (deel 4)

De arme Stefan is nog steeds doodziek, hij ziet er ook verschrikkelijk bleek uit. Als attente room-mate, neemt Kristof een andere kamer om hem minder te moeten storen, zodat hij rustig kan slapen.

Die dag mogen ze gaan kleiduifschieten. Het is weer eens iets origineels en door de onderlinge competitie, lijken de mannen soms wel aandoenlijke kleine kinderen. Er moet één winnaar overblijven en dat wordt… Jurgen.

Phaedra is duidelijk tevreden als ze ziet met wie ze mag gaan paardrijden. Eigenlijk is Jurgen verschrikkelijk op zijn ongemak, omdat hij bang is van paarden. Maar hij bijt op zijn tanden en zet door. Eerst naast het dier om een beetje te wennen. Daarna maken ze samen een mooie tocht door een herfstig bos, terwijl de zon lange stralen tussen de bomen doorstuurt.

Kristof, (lijkt eigenlijk een heel lieve man), is bezorgd om Stefan en brengt verslag uit over het schieten en de winnaar. De zieke is echt ongelukkig omdat hij zich nog steeds hondsellendig voelt. Tot zijn grote spijt heeft hij al veel van de pret gemist.

Na het paardrijden wacht er een aangename verrassing op Jurgen. Een heel romantisch haardvuur en dampend-warme chocolademelk.

Dat hij zo enthousiast zou beginnen te vertellen had Phaedra niet verwacht, het verrast haar een beetje. Blijkbaar houdt zij van mannen die veel te vertellen hebben.

Ondertussen, in de villa, zitten de anderen ongeduldig te wachten en te fantaseren. Voor hen duurt dit uitje veel te lang.

Wanneer Jurgen dan binnenkomt, wordt hij letterlijk bestormd met vragen en moet hij uitgebreid vertellen over zijn heerlijke namiddag.

’s Anderendaags, een onverwachte opdracht: een hondenpakje ontwerpen. Aan hun ongelukkige verbaasde blikken te zien, merk je wat ze daarvan vinden. In drie groepjes wordt er eerst een idee verzonnen en dan gaan ze aan de slag. Er zijn zelfs kleine hondenpaspopjes voorhanden.

Een hondje krijgt een trouwkleedje in zwarte voile, met daaronder een soort (naja) lingerie. Zelfs Dina is onder de indruk van de creaties.

De drie stuks worden ingedeeld in: komisch, origineel en functioneel.

Koen, Jan en Marnik winnen het etentje met de vrouw waar ze al hardop van dromen. Al waren ze liever niet met drie geweest.

De thuisblijvers laten het niet aan hun hart komen en bestellen pizza.

In het restaurant wordt er heel chique ‘nouvelle cuisine’ geserveerd. Op vraag van Phaedra welk nu eigenlijk hun lievelingseten is, antwoorden ze alle drie tot haar ontgoocheling: frietjes. Waarop haar droge commentaar: dan gaan we de volgende keer naar een frietkot.

De mannen loeren een beetje naar elkaar, ze hopen alle drie de uitverkorene te zijn. De dag eindigt stijlvol met champagne.

’s Morgens een nieuwe verrassing: Phaedra’s vader runt een slopersbedrijf. Vandaag mogen ze daar hard gaan werken, boterhammetjes en koffie moeten ze zelf gereedmaken.

Het is inderdaad heel zwaar werk, maar ze moeten bewijzen dat ze de handen uit de mouwen kunnen steken. Ook Stefan wil er absoluut bij zijn, bevend zit hij ’s middags zijn boterhammetjes op te eten. Phaedra heeft met hem te doen en brengt hem persoonlijk een lekkere kop warme kruidenthee en een troostend woordje.

De vader duidt Koen aan als de beste, die daarmee vrijstelling krijgt van al naar huis gestuurd te worden.

Het is weer een Jan die mag vertrekken. Eigenlijk zag hij het zelf ook al niet zo zitten, wat af en toe ook duidelijk te merken was. (ik weet niet zo goed of er nog ‘Jannen’ overblijven)

En toen… waren er nog acht…

Arm België!

Het staat in de krant, dus is het waar! Voor negentig procent van de bevolking is de koopkracht niet verminderd. Ach ach, dan hoor ik bij die overige tien procent.

Dat de voeding bijna dubbel zo duur is geworden, wordt gecompenseerd door de gedaalde prijzen van de elektronische apparaten. Ja natuurlijk, we kopen om de maand een nieuwe flatscreen Tv, computer, wasmachine en noem maar op.

Zou ik dan uniek zijn, want mijn Tv is twaalf jaar oud, 59 scherm. Een auto heb ik niet en doe de afwas met de hand. Van de prijs van huishuur, brandstof, gas en stroom wordt al niet gesproken.

Ministers welke deze uitspraken doen moet je niet vragen hoeveel een brood kost, of de schijf kaas die je er toch graag bij wilt. Zij lopen niet met een winkelkarretje rond in de GB, prijzen vergelijkend.

Ik lijd geen honger en kan gelukkig nog rondkomen, maar het steekt me tegen om steeds maar weer deze uitspraken te moeten lezen.

De Crem zoekt geld… ik wil best wel meezoeken, het zou mij benieuwen waar je geld kan vinden. Alle belastingschulden van ouder dan vijf jaar worden kwijtgescholden. Zijn wij dan eigenlijk geen ezels? De gratis bussen naar de concentratiekampen worden afgeschaft. Het was een manier om de jeugd nog een beetje bij te brengen over het lijden dat veel mensen in het verleden hebben doorstaan, maar neen, niet meer nodig. Dat is het verleden, wij moeten naar de toekomst kijken…

De schatrijke Rus, die in zijn land thuiszorg krijgt, een nabehandeling van zware brandwonden, zal van nu af aan alles zelf moeten betalen. Arme man! Gedaan de legervliegtuigen die om de veertien dagen zijn ploeg verplegers en kinesisten moest aflossen.

Wat Leterme nu aan de hand heeft is een bewijs dat hij de zware taak welke hij tot een goed einde wilde brengen, niet aankan. Je krijgt niet zomaar een maag-darmbloeding, daar weet ik alles van. Elke stommiteit die hij doet of vertelt, wordt dan ook nog eens uitvergroot tot en met.

Zelfs Madame ‘non’ is wat milder geworden. Ze vindt dat het hoog tijd is om elkaar een beetje te ontzien, terwijl ik mij meen te herinneren dat zij de eerste was om alles tegen te werken.

En België… bolt gewoon verder… ook zonder regering…

Het lijk in de namiddag. (deel 2)

Langs de balie komend, waar Tine van dienst was, een blondine met een weelderige haardos en dito boezem, keerde Van Hoof op zijn stappen terug. Hij vergat bijna dat hij nog moest intekenen waar ze naartoe gingen.

‘Melis, hoe was dat adres ook alweer?’

‘Greenstraat zes, chef.’

Op hun weg naar de parking keek Melis hongerig naar de broodjeszaak aan de overkant van de straat. Vandaag had hij echt nog niet veel achter de kiezen gehad.

‘Kunnen we niet eerst iets eten chef?’

‘Neen, ik heb geen honger.’ murmelde deze.

Ja natuurlijk, de chef geen honger, niemand honger.

Een beetje met een schuldgevoel tegenover de jongere man zei hij dan wat milder:

‘We hebben er geen tijd voor. Als we nog lang wachten zijn die mensen al naar bed en mochten ze wat hardhorig zijn, krijgen we hen vandaag zelfs niet meer wakker.’

Ze stapten in een grijsgroene gammele Volvo, welke ook al zijn beste tijd had beleefd. Van Hoof bolde in een gezapig tempo, wat ook wel een beetje bij zijn figuur en zijn karakter paste. Wanneer Melis reed, wilde die wel eens door de bochten scheuren, met piepende banden. Vooral in een dienstwagen, het bracht een beetje actie in de sleur van elke dag.

Hun bestemming lag maar een kwartiertje rijden van het bureau. Het bewuste adres was een lange rechte laan, afgezoomd met oude Platanen. De straatlantaarns waren gehuld in de schaduw van de takken met hun grote bladeren, zodat de omgeving maar spaarzaam verlicht overkwam.

Op dit uur was er buiten niemand te bespeuren, alleen een magere straathond liep rond te snuffelen aan de vuilnisbakken. Er stonden maar enkele geparkeerde auto’s, zodat een plaatsje vinden al geen probleem vormde.

Nummer zes viel niet op tussen de andere huizen, die eigenlijk allemaal een beetje op elkaar leken.

Van Hoof belde aan en het duurde geruime tijd vooraleer ze een sloffend geluid hoorden naderen in de gang. De deur werd niet dadelijk geopend. Er ging een klein luikje open en een mannenstem vroeg:

‘Wie is daar?’

‘Goedenavond mijnheer Benssen? U hoeft niet te schrikken, maar het is de politie. Mogen we misschien even binnenkomen?

‘Is er iets gebeurd? Kunt u zich legitimeren?’

Van Hoof haalde zijn brieventas uit zijn zak en hield hem geopend in het schamele straaltje licht dat door het luikje naar buiten viel. De oude man opende nu de deur en zei een beetje verontschuldigend:

‘Men kan tegenwoordig maar beter voorzichtig zijn met wie men binnenlaat.’

‘Dat begrijp ik volkomen, u hebt gelijk. Ik ben inspecteur Van Hoof en dit is rechercheur Melis.’ stelde hij hen voor, eer hij verder ging.

‘Neem ons niet kwalijk dat we nog zo laat komen storen. Maar we kregen een telefoontje van een onbekende, dat er hier vandaag iets gebeurd zou zijn en daarom kwamen we eens kijken of u hier iets van weet?’

De man was duidelijk verwonderd.

‘Iets gebeurd? Ik weet nergens van. Of hebben jullie misschien weet van mijn machine in de kelder die briefjes van honderd drukt?’

Van Hoof glimlachte eens geduldig toen hij de ondeugende glinstering in de man zijn ogen zag. Melis sloeg zijn blikken vertwijfeld ten hemel, weer zo eentje die wilde bewijzen dat hij de plezantste thuis was.

Je leert het in de krant.

In de krant staat vandaag een bericht over een kassierster die het Kruidvat bestal voor 100.000 €, en dat in vijf maanden tijd!

Ze ging als volgt te werk: De verkochte goederen werden netjes ingescand, zoals het moet. Daarna boekte ze alles als teruggebrachte spullen door de klanten. Dit deed ze dagelijks, voor zeer hoge bedragen. Het is onbegrijpelijk dat ze dit zo lang heeft kunnen doen, eer er iemand argwaan kreeg.

Het geld ging naar twee jongens waar ze verliefd op was en die gretig van het aanbod gebruik maakten. De twee ontkenden er iets van af te weten waar het vele geld vandaan kwam. Ze dachten dat het meisje gulle, rijke ouders had. Beiden werden vrijgesproken.

Het 21-jarige meisje werd veroordeeld tot twee jaar cel met uitstel en 550€ boete.

Maak je de rekening, dan heeft ze er goed aan verdiend.

En ondertussen krijgen de anderen die dit bericht lezen, de pap in de mond, hoe gemakkelijk je als kassierster rijk kan worden…

Hier ben ik eventjes niet goed van…

Een man voor Phaedra. (deel3)

Op aanvraag besloot ik om toch maar verder te gaan met de reeks over Phaedra en haar mannen. Ze waren nog met tien.

Heel onverwachts komt ze overgevlogen per helikopter, terwijl de mannen de slaap uit hun ogen wrijven. Ze kijken zo geboeid omhoog, zodat enkel Jan ziet dat ze iets laat vallen. Een fles met een boodschap levert hem een date op. Hij heeft maar een uurtje de tijd om op de plaats van afspraak te geraken. Ondanks dat de tijd zo kort is, neemt hij toch het risico om te laat te komen en stopt aan een bloemenwinkel om snel, snel, een bloemetje te kopen. Glunderend overhandigt hij die aan Phaedra.

Maar dan verstijft hij een beetje, wanneer zij hem uitnodigt voor een vluchtje met de heli. Hij behoudt zijn glimlach en die wordt nog breder wanneer ze boven de villa vliegen, waar de anderen een beetje afgunstig buiten staan te kijken. Een tijdje later zit Jan aan het ontbijt met zijn dame. Volgens mij praat hij wel veel, maar ik heb de indruk dat het Phaedra wel bevalt.

Ondertussen doen de achtergebleven mannen het huishouden, sommigen in badjas gehuld, wat een beetje een raar zicht is met die mannenbenen. De ene doet niet onder voor de andere. Alles moet spic en span zijn.

Hilarisch is het moment wanneer ze kleding moeten uitkiezen en daarmee een paspop opsmukken. Maar ze brengen het er niet slecht vanaf. De winnaar is Pascal, die mag uit eten met Phaedra die het uitgekozen ensemble aanheeft. Het is kleding die ze zelf heel mooi vindt, en later blijkt dat het een van de goedkoopste combinaties is.

De mannen houden onder elkaar een discussie over verliefdheid, aantrekkingskracht, emoties, winnen of verliezen. Elk heeft zo’n beetje zijn eigen opvatting.

Terwijl ze dan naar het Museum voor schone kunsten trekken voor een volgende opdracht, kan de arme Stefan doodziek het bed houden.

Allemaal doen ze moeite om een origineel kunstwerk te maken dat in de smaak moet vallen. Het is duidelijk dat niet iedereen evenveel fantasie heeft.  Christof (met staartje) heeft extra inspiratie, hij maakt een schilderij (naja…) en componeert een song waardoor Phaedra erg gecharmeerd lijkt, terwijl hij zingt en zichzelf op de gitaar begeleidt.

De tijd is weer om en… Frank wordt naar huis gestuurd.

De achterblijvers zuchten opgelucht…  En toen waren er nog negen…

Het lijk in de namiddag. (deel 1)

Terwijl inspecteur Van Hoof de rest van zijn ondertussen koud geworden koffie opdronk, trok hij een vies gezicht door de wrange smaak die hij proefde. Even tuurde hij in de bodem van zijn kopje, maar zag niets abnormaal.

Zijn hoofd leek een grote lege ruimte door de opkomende griep die hij probeerde te onderdrukken, maar waartegen hij hoogstwaarschijnlijk toch het onderspit ging delven. Hij bleef de bittere smaak van de koffie proeven, zodat hij uit een cellofaan zakje een muntje opviste en het achter zijn wang stak om het daar genietend te laten smelten.

Een blik op de klok leerde hem dat het zo stilaan tijd werd om op huis aan te trekken. Ilse wilde vanavond uitgebreid koken, maar het enige waar hij intens naar verlangde was een warm baddeke en dan naar beddegem.

Hij keek even naar de rechercheur die ook nog aanwezig was en tot zijn groot genoegen zag hij dat deze aanstalten maakte om zijn paperassen bijeen te rapen.

Toen de telefoon ging, onderdrukte hij binnensmonds een vloek. Wie stoorde nog op dit onzalige uur? Maar meteen hernam hij zich, want hij wist uit ervaring dat misdaad nooit slaapt. Rechercheur Patrick Melis nam de hoorn op.

‘Ja, met Melis.’

Van Hoof wachtte af wat het gesprek ging opbrengen en bekeek ondertussen de vijfentwintigjarige man die aandachtig luisterde en dan iets noteerde. Aan zijn plotse alertheid te merken, leek het wel heel belangrijk te zijn.

‘Chef,’ Van Hoof had een hekel om zo genoemd te worden, maar had het protesteren hierover al lang opgegeven.

‘Er heeft net iemand een misdaad gemeld, anoniem natuurlijk. Er zou een moord gepleegd zijn in de Greenstraat op nummer zes.’

‘Iets opgevallen?’

“Stem vervormd, waarschijnlijk een zakdoek voor zijn mond, maar ik kon toch iets horen van een Antwerps accent, je weet wel; zo’n aa’s’

Van Hoof deed of zijn neus bloedde.

‘Wat voor aa’s?’

Melis liet zich niet imponeren.

‘Oep zen Aantwaarps natuurlijk. En nog iets, de man was kort van adem, net alsof hij hard gelopen had ofzo.’

Van Hoof knikte goedkeurend.

‘Ga maar eens na wie daar woont.’ zuchtte hij dan.
Melis zette zich nonchalant met zijn dij op de rand van het bureau en nam de telefoon. Terwijl hij wachtte trommelden zijn vingers geluidloos een ritme, het leek een of ander melodietje dat door zijn hoofd speelde. Ondertussen sloeg Van Hoof hem aandachtig gade. In stilte moest hij bekennen dat hij de twintig jaar jongere man soms wel benijdde om zijn slanke atletische gestalte die er in elke kleding goed uitzag. Terwijl hijzelf al het begin van een buikje vertoonde, wat hoofdzakelijk te wijten was aan Ilse’s kookkunst. In die vijftien jaar dat ze samen waren was hij evenveel kilo’s bij gekomen.

‘Oké, bedankt jong.’ zei Melis en legde de hoorn neer, terwijl hij zich tot zijn baas wendde.

‘Het huis wordt bewoond door de eigenaar en zijn vrouw, het echtpaar Benssen, een gepensioneerd koppel. Wat denk je? Zou het echt zijn? Gaan we kijken?’

‘Ja natuurlijk. Zelfs al moest het zich om een grap handelen, we kunnen het beter nagaan. We nemen mijn wagen, het is onnodig opzien te baren met een dienstwagen, laat ons maar eerst eens gaan horen wat die twee te zeggen hebben.’

De rest van zijn ‘muntjes’ stak hij in zijn zak voor onderweg en trok bij het naar buiten gaan zijn regenjas aan. Net als in de film, dacht hij, daar droegen politiemannen ook steeds regenjassen, behalve Melis dan, die wurmde zich in een strakke anorak.

(wordt vervolgd)

Het experiment.

Het staat er al eens; ik ben geen liefhebber van reality-shows. Waarom ging ik dan over ‘De man voor Pheadra’ schrijven?

Ja ik beken schuld… het was een experiment. Ik wilde eens zien hoe dat werkt als je iets actueels op je blog zet. Lezers kwamen er genoeg op af. Deel een heeft 99 bezichtigingen gehad (tot nu toe) en deel twee staat nu op 69. De eerste keer waren er wel wat meer reacties, maar de meesten laten weten dat ze niet kijken. Je kent dat wel, iedereen heeft er over gehoord, maar niemand kijkt er naar.
Dus heb ik sommige lezers misschien een beetje op het verkeerde been gezet, maar ik wilde nog niets verraden.

Iets heel grappig zijn de zoektermen waardoor de bezoekers op mijn blog kwamen. Er waren er 41, waarvan ik jullie sommige niet wil onthouden.

De meesten zochten; de man van Phaedra, vegetariër, of wie wordt de man van, dan de namen van de mannen. Jan De Man stond op kop, die werd het meeste gevraagd. Iemand zocht foto’s van de deelnemers, eerste afvallers, maar het allergrootste toppunt was wel deze: vrouw wil zwanger worden en zoekt man… stel je voor. Zitten die mensen daar te zoeken en komen bij Zeezicht uit.

Nu krijg ik net een reactie van ene Georgina dat ze het tof vindt om bij mij het verslag te kunnen lezen. Sorry Georgina, je zal zelf moeten kijken.

Tegen middernacht heb ik de cijfers nog eens bijgewerkt… en hier sluit ik mijn verhaal af.

Een man voor Phaedra (deel 2)

Ja ik weet het, ik was niet van plan om de reeks te volgen. Ondanks mijn principes veranderde ik van gedacht. Ik wilde gewoon weten wie er ging afvallen. (nieuwsgierig enzo)
Heel even was ik geschokt toen de juryleden in de persoonlijke bezittingen van hun gasten gingen snuffelen. Zoiets doe je niet. Maar het bleef gelukkig nog binnen de perken. Daarna zag ik toch het nut, toen er de confrontatie was met de spullen, welke iets over hun bezitter moesten blootgeven.

De man met de vele schoenen, deed mij even slikken, iemand die echt iets heeft met schoeisel, meestal is dat voorbehouden aan vrouwen. De manier waarop al die matjes daar lagen deed mij even mijn wenkbrauwen fronsen.

Dan de test met de wagen. Heel tof dat Phaedra zelf in de buurt was, zo kon ze de stoere venten bezig zien in hun macho gedoe. Alleen de natuurmens (zijn naam ontgaat me) kwam vrij rustig over. Hij is niet echt geïnteresseerd in auto’s, heeft er zelf geen.
Jan De Man, die in het begin geen bed had, wint de (korte) date. Hij komt heel bescheiden over, of dat voldoende is voor de bruisende vrouw naast hem?

Dan wordt de grote kist opengemaakt. Het beertje, welk een cadeautje was, is natuurlijk ontroerend in zijn eenvoud, (tegenover de foto welke dezelfde man in zijn bezit heeft).

De natuurmens met zijn tarotkaarten, krijgt wat extra aandacht. Volgens mij is hij een interessante man, maar te weinig gesofisticeerd (deed hij maar eens iets aan zijn kapsel) dat staartje is irritant. Het is wel een teken dat hij zichzelf wil zijn. Jurgen mag een stukje muziek ten gehore brengen dat in de smaak schijnt te vallen. (het klinkt ook mooi, ondanks zijn zenuwen).

De dag dat ze in de stallen moeten werken zijn ze minder gelukkig dan in de warme jacuzzi. Je ziet duidelijk enkele hun neus ophalen. Tussen de koeien en hun vlaaien, ja dat hadden ze zeker niet verwacht.

Dan komt de moeilijke keuze, drie mannen, waarvan er twee weg moeten. Phaedra heeft het er niet gemakkelijk mee, wat heel begrijpelijk is.

Joost mag naar huis, we hebben hem eigenlijk niet genoeg gezien om er een gedacht over te hebben. En Jan De Man, die ondanks zijn familienaam, te weinig man van de wereld is. Ook te jong, denk ik.

Ik vrees wel dat ik nu de smaak te pakken heb om hier elke week na de uitzending mijn gedacht neer te zetten…

Alaaf! Alaaf!

De eerste gele schatjes.

Vandaag was er iemand daarboven mij heel goed gezind. Mijn terras stroomde kwistig vol heerlijk zonlicht. Dus kon ik mijn Primula’s planten welke ik gisteren van de markt meebracht. Mocht het nog vriezen, daar kunnen ze wel tegen. En omdat mijn terras naar binnen valt, worden ze niet nat wanneer het regent. Ik zet de bloembakken op de vensterbank. Op die manier heb ik al een beetje lente.

In deze gele kleur vind ik ze het mooiste. Misschien omdat het zonnig geel is?

Het planten en terug opruimen is klaar in een wip. Nu kan ik ervan genieten als ik naar buiten kijk.

Ik heb ook zin in een zuiderse maaltijd (door de zon). Eenpansgerechten in de microwave zijn zo’n beetje mijn specialiteit. Weinig afwas, klaar in vijftien minuten, dus ook weinig energie verbruikt.

Onderaan in de schotel komt de aardappel, in blokjes gesneden. Daarop groene, gele en rode paprika, in smalle reepjes. Dan de ajuin, in dunne ringen gesneden. De tomaten komen van boven, gewoon in stukjes. Een geut water, een scheutje olijfolie en het geheel bestrooi ik rijkelijk met gemengde Italiaanse kruiden. Een beetje peper uit de molen rondt het recept af. Als laatste leg ik er een schijf mager, bevroren spek op. Door de koude gaat het vlees niet uitdrogen. Later snij ik het dan in reepjes en meng alles onder mekaar. Het teveel aan vocht drink ik als een soepje.
Vijftien minuten in de micro, op aardappelprogramma, want die moeten zeker gaar zijn. Nog wat laten nagaren en smullen maar!

Ach, nu moest ik op het terras kunnen zitten om te eten. Maar dat komt… heel binnenkort…