Opa pakt epo.

Ons toneelgezelschap ‘De Pallieters’ viert dit jaar haar vijftigjarig bestaan. Deze groep, opgericht door Fons Thijs, is vrij goed gekend in heel Limburg.

Een jaar geleden reeds, begon Fons met de voorbereidingen, het stuk werd gekozen, de spelers geselecteerd. Het moest een groot feest worden. Zelf wilde hij nog de hoofdrol spelen, voor de laatste maal, want dan ging hij ermee stoppen. Vijftig jaar toneel en regisseren, dat is niet niks.

Maar het lot besliste er anders over… vorig jaar op 15 mei, overleed Fons, heel onverwacht. Zijn droom heeft hij niet meer mogen meemaken.

Maar zijn mensen besloten om er toch nog iets van te maken, ter ere van hem, de stichter.

Ze brachten het stuk’ Opa pakt epo’ een blijspel met een klein pikant tintje. Alle leden en oud-leden, vrienden, sympathisanten en andere toneelgroepen werden uitgenodigd. De Schepen van cultuur en een afgevaardigde van ‘Open Doek’ toonden door hun aanwezigheid het respect dat Fons verdiende. Naderhand was er een receptie. Een dia-montage toonde beelden uit de grote verzameling van al die jaren optredens. Iedereen herkende zich wel ergens terug in die foto’s.

De hoofdrolspeler, die zijn personage sterk vertolkte, deed de mensen schaterlachen, terwijl zijn hart bloedde. ’s Morgens was zijn eigen geliefde moeder naar haar laatste rustplaats gebracht.

Het is heel eigenaardig, maar ik kan mij herinneren dat zoiets al voor de vierde maal gebeurde. Rond de première stierf er een vader of moeder van een van de spelers. Je zou voor minder bijgelovig worden.

Maar het stuk had succes en van ergens daarboven zal Fons wel tevreden toegekeken hebben… had hij dat toch nog maar mogen beleven…

Bedankt Fons, samen hebben we een hele fijne tijd beleefd.

Viagra helpt.

Precies op 27 maart 1998 kwam het blauwe pilletje op de markt.

35 miljoen mannen zouden er al gebruik van gemaakt hebben.

Nu blijkt na onderzoek dat Viagra ook nuttig is, niet alleen voor het seksleven, maar ook bij jetlag, geheugenverlies en nog veel meer. Men kwam tot de conclusie dat de helft van de mannen niet meer terugkeert om een voorschrift voor meer pillen. Een bewijs, zo zeggen sommigen, dat niet alle vrouwen geïnteresseerd zijn in seks en dat ze het meer zien als een last dan als een zegen.

Er is lang een taboe geweest om over erectiestoornissen te praten en over Viagra. Maar ondertussen is de discussie erover alweer op gang gebracht.

Stilaan wordt ook duidelijk dat de wonderpil ook nuttig kan zijn bij de behandeling van andere gezondheidsproblemen.

Een Canadees jongetje van twee jaar wordt in leven gehouden met Viagra. Het kind lijdt aan een extreem hoge bloeddruk in de longen. Viagra, dat inwerkt op aders en bloedvaten, door ze te verwijden, kan hier momenteel aan verhelpen.

Producent Pfizer heeft ondertussen al wereldwijd 1,8 miljard van die blauwe pilletjes verkocht.

(bron HBVL)

Big Brother.

Je moet maar in de Lidl werken. Een Duits weekblad heeft ontdekt dat de supermarktketen zijn personeel bespioneert. Vorig jaar hebben ze verborgen camera’s laten installeren in hun Duitse winkels.

Alles wordt genoteerd: wanneer ze naar het toilet gaan, met wie ze telefoneren en hoe ze er uit zien. Wanneer ze praten onder elkaar en over wat ze het hebben.

Conversaties worden afgeluisterd en genoteerd. Zoals gesprekken over loon en geld.

Lidl ontkent de nota’s, en ook dat de informatie zou gebruikt worden tegen de werknemers, maar geeft toe dat ze hun personeel in de gaten houden om het algemeen gedrag te controleren. En in te grijpen indien nodig.

Van Big Brother gesproken… die zit overal.

Een man voor Phaedra. (deel 9)

Het eerste wat Phaedra ’s morgens ziet is een zware vaas, met een beetje hulp worden er briefjes uit geschud. Maar ik heb niet het gevoel dat het veel indruk maakt op haar. Ja… trop is misschien teveel?

Elk van de mannen mag een dagje met Phaedra op stap. Jan komt als eerste aan de beurt. Hij begint zelf te twijfelen of hij niet een beetje overdrijft met het bedenken van verrassingen. Maar zij verzekert hem ervan dat ze het prima vindt.

Om te beginnen wil hij haar zijn huis tonen. Alles is heel netjes, ook in de kasten. Dan gaan ze naar een restaurant voor een lekker etentje. Bij een glaasje wijn leer je elkaar toch beter kennen. Jan heeft een oud boek bij en leest wat poëzie voor. Het romantische moment wordt verstoord doordat er een glas wijn omvalt. (opzet?)

Dan staat er een herfstwandeling op het programma en een ritje in een witte koets met paarden. Jan grijpt zijn kans om te flirten en bekent dat hij verliefd is.

Pascal en Stefan gaan bowlen en om de spanning een beetje af te werken, spelen ze dat ze Jan wegkegelen.

De tweede dag is voor Pascal. Eigenlijk is hij de enige waar ik nog niet zoveel hoogte van heb gekregen, hij is steeds een beetje op de achtergrond gebleven, afwachtend. Zelfs zijn humor is verrassend, een beetje op dezelfde golflengte met Phaedra, wat plagerig. Hij heeft gevoelens voor haar, maar houdt toch duidelijk afstand.

Pascal woont samen met zijn moeder en heeft een dochtertje. Zijn planning is een strandwandeling, een plaats waar hij zelf vaak komt als hij rust zoekt. Ze spelen een tijdje petanque en hebben een hoop plezier. Dan gaan ze iets warms drinken.

De twee andere mannen hebben zich die dag beziggehouden met een boottochtje in Gent en besluiten om voor allen het avondmaal klaar te maken.

De volgende dag is Stefan zijn grote date, maar hij is erg onzeker. Hij doet een beetje gek, is hij zo of zijn het zenuwen? Het is een heel eind rijden naar zijn huis in Hasselt. Na een kleine rondleiding nodigt hij Phaedra uit om het waterbed eens uit te proberen. Dit had ze niet verwacht, maar laat zich toch overhalen. Met jas en al ligt ze onder het donsdek. Stefan komt erbij met de champagneglazen in de hand en ze maken het gezellig.

In de garage heeft hij een oldtimer staan, welke hij er speciaal voor Phaedra uitrijdt. Mmm… wil hij haar imponeren? De auto is wel heel klein, zo klein zelfs dat Phaedra er amper uit geraakt. Een kort moment zit ze geklemd en vast. Nadat ze zich in rare bochten heeft gedraaid, raakt ze er toch uit. Hun lach klinkt heel ontspannen.

Stefan heeft moeite gedaan om een exclusief restaurant te boeken, maar Phaedra flapt eruit dat ze hier al geweest is. (inplaats van te zwijgen) Je ziet duidelijk zijn teleurstelling; daar gaat de verrassing.
Het eten is fantastisch en het lijkt goed te klikken tussen die twee.

Dan wensen de raadgevers met elk van de mannen apart te spreken. Na vandaag hebben we eigenlijk ook een andere kijk op hen, tot nu toe hadden we ze nog niet zo van dichtbij bezig gezien.

Als eerste mag Jan naar binnen, meegaand en onderdanig. Eigenlijk vrij soft.

Pascal geeft toe dat zijn gevoelens nu pas beginnen te komen. Hij komt heel zelfzeker over en stelt zijn eisen over wat hij in een vrouw zoekt. (de rollen een beetje omgekeerd?)

Stefan is ook geen doetje en op de vragen van de raadsheren is zijn antwoord dat als Phaedra zijn vrouw zou worden, zij zich ook aan hem zou moeten aanpassen.

De ‘jury’ beslist dat pascal zeker blijft en er moet gekozen worden welke van de twee anderen naar huis mag. En het wordt… Jan…

Jaja… nog maar twee… nu duurt het niet meer lang.

Stef Bos 2008. Nu is later.

Voor het concert van Stef Bos gisteren, moesten we naar het Casino. Daar is niks mis mee, maar het ligt op zo’n 500 meter van het voetbalstadion. En ja… het was ook voetbal. En wanneer Racing speelt…

De mensen die dan niet wegmoeten, blijven zeker thuis op die avond. Alle wegen zitten potdicht, zelfs als je denkt een klein binnenstraatje te kennen, het blijft aanschuiven.

Maar ze hadden goed voor ons gezorgd. Bij de tickets zat er een bewijs dat wij mochten parkeren op de speelplaats van de oude jongensschool. Dat was een meevaller!

Het Casino heeft ook veel jeugdherinneringen voor mij, hier ben ik opgegroeid, hier had ik mijn eerste afspraakjes. Vroeger was het een cinema en op zondag, wat ze nu een hangplaats zouden noemen.

Alhoewel Stef Bos bij het genre ‘kleinkunst’ hoort, zit er toch meer in, volgens mij. Soms een beetje ‘jazzy’ , gospel en vooral die Afrikaanse invloed.

Om deze zanger te beschrijven mag je zeker zeggen dat hij vooral zichzelf is, spontaan, zeer sympathiek en ongekunsteld. Minstens de helft van zijn hart behoort aan Afrika. Dat merk je ook aan zijn songs, die allemaal nieuw zijn. Hij is ook heel sterk in het vertellen, tussen de muziek door.

Heel even heeft hij het ook over de oeroude Chinese wijsheid, waaruit hij citeert;

Mooie woorden zijn niet altijd waar,

Ware woorden zijn niet altijd mooi.

Een doordenkertje.

We hebben genoten van de mooie teksten. Wanneer we het cafetaria verlaten, bega ik een blunder van jewelste. Ik doorkruis een pratend groepje mensen, wel met een sorry. Maar dan zegt mijn vriendin; heb je niet gemerkt dat je net vóór Stef bent doorgelopen? Ik draai me om en twijfel even… zou ik teruggaan en minstens goedenavond zeggen?

Maar besluit dan om het toch maar niet te doen, hèt moment was voorbij…

Ik voel mij een moordenaar.

Ik had het al over het grote aantal duiven dat onze terrassen bevuilt. Maar dit had ik nu echt niet verwacht, ik ben er ook niet blij mee.

Gisteren, nadat ik weer een van hen had weggejaagd, vond ik in een bloembak een ei. Heel erg, heb het ook onmiddellijk weggenomen. Over het zand in de bak heb ik wat peper gestrooid, in de hoop dat het irritant zou werken op de duif welke daar gezeten had.

Maar grote ellende, vandaag lag er weer een eitje in. Wat maakt dat ik er nu twee heb, want ik heb het nog niet over mijn hart kunnen krijgen om ze weg te gooien. Maar ik durf ze al helemaal niet openmaken, uit schrik dat er al een klein vogeltje zou inzitten.

Af en toe zie ik de duivin op de rand van reling. Ik weet niet in hoeverre een duif expressie kan tonen, maar volgens mij is ze triest en ik voel het als een verwijt wanneer ze naar mij kijkt.

Natuurlijk, ik ben de moordenaar van haar ongeboren kindjes. Eigenlijk heel cynisch, we houden van de natuur, en dan mag en kan ik die eitjes daar niet laten liggen.

Hopelijk komen er geen meer bij en zal ze er snel overheen komen. Waarschijnlijk sneller dan ik…

Een man voor Phaedra. (deel 8)

Wanneer Phaedra ’s morgens wakker wordt, vindt ze beneden een briefje dat in puzzelstukjes is gescheurd. Als ze bijeen liggen ontstaat er een boodschap met lieve woordjes. Na enige twijfel ontdekt ze dat het Jan is die haar zo wilde verrassen.

Zij zal twee dagen niet in het huis aanwezig zijn, maar laat de mannen in het ongewisse waarom. In werkelijkheid gaat ze de families van elk van hen bezoeken.

Hun nieuwe opdracht heeft te maken met de vereniging voor autistische kinderen, waar Phaedra meter van is. Ze moeten een lokaal vinden en sponsors voor speelgoed en allerhande wat er zo van pas komt voor de kinderen.

De eerste familie welke door Phaedra wordt bezocht is die van Stefan. Samen bekijken ze foto’s uit zijn jeugd en kindertijd. Zij vindt hem een schattige kleuter. Volgens zijn moeder is hij ook altijd een brave zoon geweest. Wat hij zoekt in een vrouw? Iemand die op dezelfde golflengte zit als hij, waar het mee klikt, waarschijnlijk telt dit voor iedereen.
Stefan en Koen zijn samen onderweg en worden overal vrijgevig onthaald. Ze hebben al dadelijk een grote doos speelgoed.

Jan handelt alles af per telefoon, terwijl Pascal kookt voor de hele bende. Op verschillende plaatsen kan Jan al een afspraak maken om vanalles op te halen.

Koen en Stefan mogen in een meubelzaak ook nog veel materiaal meenemen.

Phaedra weet hier niets van en bezoekt dan de naasten van Pascal en Jan. Deze laatste werd door zijn moeder ingeschreven om mee te doen aan de show. Zij heeft ook een lekkere taart gebakken en iedereen laat het zich smaken.

Wanneer ze weer thuiskomt en ze allen gezellig van de avondmaaltijd genieten, wordt er voorgesteld dat de vier mannen elk een favoriet aanduiden, van wie ze denken dat hij de meeste kans heeft om te winnen. Koen gedraagt zich een beetje arrogant en noemt Jan een uitslover, omdat hij steeds dingen bedenkt om Phaedra te verrassen. Hij is duidelijk jaloers en laat hier een ander kantje van zichzelf zien. Het valt op dat het niet zo goed overkomt.

Dan mogen ze aan de verraste Phaedra laten zien, waar ze die twee dagen mee bezig geweest zijn. Het is ontzettend veel wat daar bijeen gestapeld ligt.

Later op de avond worden de video-opnames getoond van de familie van de mannen. Jan is wat verlegen, terwijl Stef heel ontroerd zijn tranen wegveegt.

’s Morgens is er weer een verrassing voor Phaedra. Jan is in de nacht enkele uren bezig gweest. Op tafel ligt de tekst van ‘dat heet dan gelukkig zijn’ , helemaal gemaakt met cornflakes. Grappig maar origineel.

Dan worden ze opgehaald door Dina, die hen een fijne dag belooft. Een volledige restyling staat er op het programma. Ze mogen een nieuwe outfit kiezen en dan een bezoek aan de kapper brengen. Stefan is er niet gerust in dat er in zijn lang haar geknipt gaat worden, zeker nadat Phaedra het had over een ‘broske’.  Koen moet ook een deel van zijn pluimen afstaan en zelfs zijn baard gaat er aan.

Dan mogen ze alle vier chique afgeborsteld en opgezet, defileren over de catwalk. Het gaat hen heel goed af. Iedereen schrikt van Stefan die bijna onherkenbaar is met zijn nieuwe kapsel, maar wel knapper.

Wanneer het fameuze moment weer aanbreekt, moet Phaedra kiezen tussen Pascal en Koen. Tot zijn grote verbazing en teleurstelling stuurt ze Koen naar huis. (wat ik al hoopte, want hij was echt onsympathiek aan ’t worden) maar ja, ik ging neutraal blijven… toch?

Deze keer vloeiden er wel traantjes… nog drie, beste lezers…

Eurosongfestival…Ishtar met O Julissi… de vertaling.

Man Bijt Hond deed navraag bij anderstaligen of zij woorden herkennen uit de zogezegd onbestaande taal van het liedje van Ishtar.

Het ging over; Swahili, Fins, Kroatisch, Arabisch, Lingala, Oekraïens, Koerdisch enz.

En inderdaad, met verenigde (taal) krachten kwamen ze tot een vertaling als volgt;

Ik zit op de maan en vind het plezant

Zet de vettige kerstham

In de zoete pikante saus

Tot wanneer mijn zus een paard is

Zijn kinderen bang van mij op straat

De onvruchtbare keeshond van de H. maagd

God heeft de krokodillen geschapen

Ik zit in de kerstboom

Duw de dikke man

Kom aub zitten of rot op

Ach mijn arme volk ik zegen u

Ik kom met hondsdolheid naar je toe

Ik praat lief met mijn zus

Mijn zus moet een paard afslachten

De mooie Marusjina krijgt een pizza

En een enorme krokodil

De barbaar zit in de pikante saus

De barbaar zit op de schommel

Hij gooit het afval van zijn kasteel

De edelman krijgt makkelijk een job

Turkse vrouwen luisteren niet goed

Mijn zus is een gierige hond.

Tot daar… zie je wel dat je voorzichtig moet zijn om een taal uit te vinden?

De Canadese muur.

Prachtig toneel gezien gisteren. Het is een stuk dat ontstaan is door de samenwerking van Herman Brusselmans en Tom Lanoye. Onder het motto ‘Het theater is de spiegel onzer samenleving’.

De rode draad in het verhaal is hét voetbal. Het decor bestaat ook uit een deel van een voetbalplein. De acteurs gaan tussendoor niet van de scène af, maar nemen plaats op het spelersbankje, zelfs de souffleur zit daar. Er wordt niets verborgen voor het publiek. Tegenwoordig zijn toneelgroepen ook op zoek naar nieuwigheden, omdat de meesten alle oubollige stukken al eens gespeeld hebben. Dit was dus echt een welgekomen vernieuwing.

Het begint al goed, ze staan op een rij, wanneer de Marseillaise weerklinkt, ja inderdaad een hint naar… Dan herneemt onmiddellijk het juiste volkslied. Even hoop ik om niet teveel clichés te moeten zien.
Ik ben werkelijk verrast, eens dat ik een beetje in het spel ‘woon’. De cynische, sarcastische humor en de onverwachte woordspelingen wisselen elkaar af. Het hoofdpersonage is eigenlijk een op wraak beluste man, die de anderen manipuleert en kwetst. Heel eigenaardig dat er af en toe heel bombastisch een van hen een micro neemt en een smartlap begint te zingen, wat je hier helemaal niet verwacht natuurlijk. Het breekt het dramatische van de zwarte humor

Naarmate het stuk vordert, wordt er meer en meer in de beerput van het verleden van de personages geroerd, dikwijls gewaagd en zelfs grof. Het verhaal is heel overtuigend en sterk neergezet. Zelfs het domme blondje is geloofwaardig ‘dom’.

Slechts twee maal heb ik het gevoel dat er een deel tekst had geschrapt mogen worden. Een te lange monoloog, maakt dat mijn aandacht gaat afdwalen.

Wanneer ik de zaal verlaat, weet ik dat het goed was.

Alle duiven op…

We zitten met een duivenplaag. In zoverre dat je die mooie vogels een plaag kan noemen. Aan de andere kant van de straat ligt er een vijver, maar neen, ze zitten liever op de terrassen van de appartementen. Een tijd geleden was het nog erger, waren er ook ganse horden  meeuwen bij. Als je zo’n plamoster in je nek krijgt… plezant is ook anders.

Sinds het hier verboden is om de vogels te voederen, zijn de meeuwen verminderd, soms zelfs helemaal afwezig.

Maar de duiven die blijven. En slim dat ze zijn! Ze weten heel goed dat je vanop een bepaalde afstand niet aan hen kunt. Het lijkt wel of ze met je spelen. Hoor ik roekoeën, en doe de deur open om ze te verjagen met een gekleurde plumeau, zitten ze daar uitdagend te kwispelstaarten. Je mag dichtbij komen eer ze wegvliegen, maar schrik hebben ze niet hoor! Ben je twee minuten terug binnen… dan klinkt het weer roekoe…

Ik had er iets op gevonden, deur stilletjes open en dan onverwachts een sloef hun richting uit. Dat heeft enkele malen geholpen, maar ze passen zich aan.

Gelukkig is het nu verboden om witte duifjes los te laten bij een huwelijk. Die beestjes vlogen helemaal verloren en in een voor hen onbekende omgeving, moesten ze leren eten zoeken.

Ik weet dat er nu spoetniks op het dak staan en als er zich een laat vangen, kan ik wel bedenken wat er mee gebeurt. Ik wil het liever niet zien.

Eigenlijk toch jammer dat het zo is, maar ze maken zoveel vuil.

Een man voor Phaedra. (deel 7)

De eerste avond dat Phaedra in de villa verblijft, verwacht ze er blijkbaar veel van. Omringd door vijf aanbidders, een stapel dvd’s, een glaasje wijn, dat moet lukken.

Maar ze stellen haar serieus teleur. Blijkt dat ze zich vervelen (in het gezelschap van hun droomvrouw, waarvoor ze desnoods ten strijde gingen trekken, bij manier van spreken) Ene gaat zich douchen, een andere gaat aan de bar in zijn eentje iets drinken, Marnik heeft zin om op zijn Playstation te spelen en Pascal kruipt achter zijn pc. Daar zit Phaedra dan alleen te koekeloeren, dit was allerminst wat ze verwacht had.

’s Morgens beginnen ze zich uit te sloven, ze willen haar verrassen met een ontbijt tegen dat ze naar beneden komt. Maar ze beseffen nog niet welke koude douche hen te wachten staat.

Phaedra is serieus ontgoocheld en valt meteen met de deur in huis. Ze moet haar hart kunnen luchten over de voorbije avond. Dit hadden ze helemaal niet verwacht, dat ze zo tegen hun voeten gingen krijgen. Verbijsterd staren ze haar aan, Stefan zelfs met open mond die hij bijna vergeet te sluiten. (er werd gekozen op looks, misschien de volgende keer het IQ niet vergeten) Hun uitleg is dat ze niet wisten hoe ze met haar moesten omgaan. Jawadde! Hoe wereldvreemd kan men zijn, was het niet de bedoeling om haar te veroveren?

Wanneer ze een beetje bekomen zijn komt Dina binnen met enveloppen, waaruit ze er elk eentje mogen kiezen. Dat wordt hun dagopdracht.

Pascal en Marnik mogen mee gaan dansen, de meeste mannen worden al zenuwachtig wanneer ze het woord alleen maar horen, deze twee dus ook.

Stefan en Jan gaan leren schermen, wat al even erg lijkt over te komen.

Koen heeft de hoofdprijs, hij moet met een bepaald budget een romantische avond ineen flansen voor hem en Phaedra.

Jan heeft een tekst voorbereid om te proberen de plooien van de mislukte avond een beetje glad te strijken en leest hem voor. Maar of het veel indruk maakt… het lijken wel vijgen na Pasen.

Koen begint onmiddellijk aan zijn opdracht, hij heeft veel te regelen. Als eerste stapt hij naar een beautysalon om er op zijn best uit te zien en laat zich aanpraten om zijn heel borsthaar te waxen. Een pijnlijke bedoening, ook voor zijn budget, een derde ervan gaat er aan. Dan gaat hij winkelen. De kok die hij bestelde, heeft hem een boodschappenlijstje opgemaakt. Aan de kassa schrikt hij weer van de prijs, hij moet honderd drie en dertig euro betalen, wat maakt dat hij nog maar heel weinig overhoudt. Hiervan moet hij nog bloemen kopen, de kok betalen en de man die voor entertainment moet zorgen. Het is grappig hoe hij ervan overtuigd is dat hij met de bloemist wel een zaakje zal kunnen doen. En inderdaad, hij komt buiten met zijn armen vol bloemen, voor twintig euro.

Stefan en Jan wagen zich aan het schermen en dat blijkt toch niet zo gemakkelijk, wanneer je het nooit eerder gedaan hebt. Na wat oefenen moeten ze tegen elkaar uitkomen om een kus van Phaedra te winnen. Het is Jan die met de eer gaat lopen, maar blijkbaar zijn ze alletwee even goed of even stuntelig bezig geweest, zodat ze beiden een kus op de wang krijgen.

Ook het tango dansen valt niet echt mee. Phaedra had hier veel van verwacht, maar als je het mij vraagt is ze zelf ook vrij afstandelijk.

Koen komt aan in de villa en doet een beetje zielig omdat hij niet gaat toekomen met zijn geld. Eigenlijk hoopt hij dat de anderen in hun portemonnee gaan tasten om hem te helpen. Onderling wordt er wat gemompeld, nee dat zien ze niet zitten. Met het huis versieren en zo willen ze wel een handje toesteken.

De kok komt binnen en krijgt al dadelijk te horen dat er geen geld is om hem te betalen, maarja… tis voor den tv hé…

Wanneer Koen dan met Phaedra aan tafel zit, vertelt hij dat hij zijn borsthaar heeft laten wegdoen (onnozelaar, zo tussen de soep en de patatten), waarop zij bekent dat ze dat eigenlijk toch graag ziet, zo wat begroeiing (lap).

De ingehuurde acteur probeert grappig te zijn, maar komt heel stom over, je kan het ook merken aan Phaedra’s verbaasde blikken. Wanneer hij in een hoekje gaat zitten met zijn gitaar, valt het nog mee. Zelfs het geluid dat hij produceert kan erdoor.

Als Koen vertelt over zijn zoontje welk hij zo mist, waarbij de tranen hem in de ogen schieten, raakt hij een gevoelige snaar. Want dat is eigenlijk waar het haar om te doen is, zij wil kinderen. Daar zitten ze even op dezelfde golflengte. Er wordt nog wat gedanst op ‘let it be’. Deze avond lijkt zeer geslaagd te zijn.

Marnik is het wachten beu en wil plots naar huis, zijn koffers staan al gepakt. Volgens mij had hij meer verwacht en heeft nu faalangst. Daarom wil hij er maar liever op tijd mee stoppen.

’s Morgens krijgt Phaedra ontbijt op bed geserveerd over een pad van rozenblaadjes.

De raadgevers zijn verbaasd dat Marnik wil vertrekken, maar laten de beslissing aan Phaedra over. Zij laat hem gaan, hoe zou je zelf zijn? Tegen zijn zin hoeft hij niet te blijven.

Ja… ze beginnen te minderen, nog maar vier mannen…

Het lijk in de namiddag. (deel 4)

‘Was ze op tijd? En deed ze gewoon?’

‘Nu je het zegt,’ ze verviel automatisch in een gemoedelijkere toon, ‘ze was een kwartier te laat en het leek wel of ze gehuild had. Ik heb nog gevraagd wat er scheelde, maar ze zei dat ze ruzie had met haar moeder. Verder heb ik niet aangedrongen en toen is ze aan haar dagelijkse werk begonnen.’

“Om hoe laat is ze dan naar huis gegaan?’

‘Zoals steeds, om een uur. Nadat we gegeten hebben, doet ze de afwas en voor de rest kunnen we ons behelpen.’

‘Weet je zeker dat ze het huis verlaten heeft?’

‘Ja natuurlijk, mijn man sluit de deur achter haar.’

‘Wat heb je dan verder na de middag nog gedaan?’

‘Ons middagdutje, tot vier uur.’

‘Jij ook, mijnheer Benssen? En ben je ondertussen gestoord geworden?’

‘Mijn vrouw snurkt en daarom gebruik ik oordopjes om te kunnen  slapen. Op die manier hoor ik niets, ook de bel niet als die soms mocht gaan.’ Bij die laatste woorden keek hij een beetje uitdagend.

Van Hoof begreep al dat hij hier niet erg mee opschoot en vroeg op de man af;

‘Zou ik misschien het huis eens mogen bekijken?’

De man knikte gewillig in de hoop dat ze er een beetje vaart zouden achterzetten, want zijn geliefkoosde tv programma ging beginnen. Hij leidde de speurders door het hele huis. Eerst de trap op naar de bovenverdieping. Er waren drie slaapkamers die een voor een bekeken werden. Van Hoof raakte niets aan, maar geen enkel detail ontging aan zijn alziend oog.

De ouderdom van de inboedel kwam overeen met de meubelen op de benedenverdieping. De grootste kamer was ingericht voor twee personen, maar zag er onbewoond uit. In elke kast werd er gekeken, zonder iets abnormaal te ontdekken.

De volgende kamer was kleiner en de man vertelde dat hij hier sliep omdat zijn vrouw moeite had met trappenlopen en daarom beneden op de divan de nacht doorbracht. Van Hoof kon zich niet van de indruk ontdoen dat er hem iets ontging.

‘Dit kleine kamertje dient enkel om wat rommel op te bergen,’ zei de man toen ze de derde kamer bekeken. Het uitzicht dat de plaats hen bood, maakte zijn woorden duidelijk. Er stonden stapels kartonnen dozen met allerlei wat men zo aan overschot heeft in een oud huis. In de hoek tegen het plafond was er een stuk papier dat een beetje loshing. Er sijpelde daar vocht binnen, je kon de muffe geur ruiken. Maar voor de rest, nergens iets bijzonders.

Ze besloten het hierbij te laten en liepen door de smalle lange gang over een ietwat versleten doffe gebloemde loper. Als enig meubelstuk stond daar een robuuste eiken dekenkist.

‘Een erfstuk van mijn grootvader.’ Verklaarde de man niet weinig trots, omdat hij de bewonderende blik zag welke Van Hoof op de kist wierp.

‘Laat ons daarin ook eens kijken.’ En meteen tilde hij het loodzware deksel op. In tegenstelling tot de rest van het huis, bleek de kist erg rommelig en terwijl hij enkele kledingstukken opnam, voelde hij zich plots verstijven door de weerzinwekkende ontdekking die hij deed.

Op de bodem lag het lichaam van een jong meisje, onder enkele verspreide kledingstukken. Haar grauwe gelaatskleur sprak boekdelen. Met wijd opengesperde ogen staarde ze in het niets. Rond haar hals zat een eind touw, strak aangespannen, zodat de striemen diep in haar vlees drongen. Melis zei nogal droogweg;

‘Die ziet er redelijk dood uit chef.’ Wat hem een waarschuwende wenkbrauwenfrons van deze laatste opleverde. Mijnheer Benssen sloeg de handen voor het gelaat en stamelde;

‘Suzy… dat is Suzy.’

‘Ga maar naar beneden… niets aanraken. Melis, laat de hele groep maar aandraven, dan beginnen we dadelijk met de verhoren.’

Hij zou alvast Ilse maar bellen, het was bijna zeker dat het hier vanavond wel eens heel laat zou kunnen worden.

Een Paasbeer.

Tot welke leeftijd zou een kind zich dingen uit het verleden kunnen herinneren?

Toen ik verloren liep aan het strand van Blankenberge, was ik drie. En blijkbaar heeft dat toch een sterke indruk achtergelaten, want ik ben het nooit vergeten.

De klokken en de eieren waar ik nu aan denk, dat kan een jaartje later geweest zijn.

Mijn moeder had het heel zwaar in die tijd. Mijn vader lag in het ziekenhuis in Leuven en had maar enige jaren meer te leven. We waren met vier kinderen toen, waarvan ik de jongste was. Het was met Pasen. Mijn rieten mandje werd in de pruimenboom gehangen, om de eitjes op te vangen, welke door de klokken van Rome uitgestrooid werden. Tot ze mij riepen, moest ik in bed blijven. En wist dat ik zeker niet door het venster mocht kijken. Aan de trap naar beneden was er een klein raampje en ik ben er niet zeker meer van, maar ik meen mij te herinneren dat iemand mij opstookte om toch maar eens naar buiten te piepen, die herinnering is heel vaag.

Beneden aangekomen gingen we naar buiten langs de voordeur. Niets te zien van gekleurde of andere eieren. Meestal lagen die duidelijk zichtbaar in het gras of op de boord waar zo’n kleine witte bloempjes in stonden. Nee, niets van dit alles. Ik herinner mij mijn angst, dit was toch niet mogelijk, waren de klokken niet geweest? Ik had ze pas nog horen luiden…

Niemand die commentaar gaf. Tot we aan de achterkant bij de pruimenboom kwamen, daar lagen gelukkig drie of vier chocolade eieren in mijn mandje. Maar dat was alles. De groteren zeiden dat het waarschijnlijk mijn schuld was, want ik had door het raampje gekeken. Later heb ik de chocolade nog gedeeld met mijn broers en zus. Maar die verschrikkelijke schuldgevoelens… Zelfs nu vraag ik mij nog af waarom mijn moeder dat heeft toegelaten. Waarschijnlijk zal ze heel weinig geld gehad hebben. Maar hadden ze niets anders kunnen bedenken?

Maar ja… misschien heeft ze gedacht dat het voor mij het gemakkelijkste was zo, of voor haar.Toen moesten kinderen dom gehouden worden.

Elk jaar met Pasen denk ik wel aan dit voorval terug…

Een man voor Phaedra. (deel 6)

Er wordt door iedereen druk nagepraat over het vertrek van de twee mannen.

Kristof en Glenn, overnachten in een hotel, samen op een kamer. Er heerst duidelijk spanning, omdat ze nog niet weten wat er gaat gebeuren.

’s Morgens komt Phaedra hen ophalen, ze mogen haar een hele dag vergezellen op haar werk. Al hun bagage moet mee, en weer valt het op hoeveel koffers Glenn bij heeft. Het wordt een gesleur van jewelste.

Eerst gaan ze naar een vereniging voor autistische kinderen, waar Phaedra meter van is. Ze zijn erg onder de indruk, dat zij zich het lot van deze kinderen aantrekt en spelen ondertussen met de aanhankelijke jonge bende. Vooral Kristof zie je glunderen.

De volgende plaats waar ze heen gaan is Phaedra’s eigen cosmeticabedrijf. Op haar vraag of ze soms een crèmetje gebruiken voor hun huid, antwoordt Kristof onmiddellijk bevestigend. Terwijl Glenn eerder verlegen na een tijdje pas toegeeft, dat hij wel eens een dagcrème smeert. Mij lijkt het wel of hij (zo afgeborsteld als hij er voorkomt) meerdere producten in huis heeft.

Er staat de mannen een prettige afsluiter van de dag te wachten; een theatervoorstelling met Geert Hoste. (tiens… is dat nu familie?)

In de villa zitten de mannen te fantaseren, waar die twee wel naartoe zouden zijn. De hele dag hebben ze nog niets gehoord en worden een beetje wrevelig. Een van hen (zijn naam ontgaat mij) belt naar zijn moeder, om een kort verslag uit te brengen. Hij lacht een beetje verlegen, maar je denkt al dadelijk; ja dat is een moederskindje, hij kan haar moeilijk missen. Koen telefoneert naar zijn zoontje, heel emotioneel. Het is al een tijdje geleden dat ze elkaar gezien hebben en hij heeft het er duidelijk moeilijk mee.

In de schouwburg valt nu het verdict… Glenn mag naar huis.

Kristof is hevig opgelucht en wint duidelijk aan zelfvertrouwen. Nu durft hij er zelfs voor uitkomen dat hij toch wel wat voelt voor Phaedra en in gedachten ziet hij zichzelf al aan haar zijde.

In de villa is alleen Jan nog wakker en terwijl Kristof zijn relaas doet over de doorgebrachte dag, komen de anderen ook druppelsgewijs naar beneden. Samen drinken ze nog een glas. (of twee)

De dag daarna komt Dina vertellen dat Phaedra haar intrek gaat nemen in de villa, de grote kamer moet leeg en voor haar ingericht worden. Ze trekken ‘strootje’ om uit te maken wie met Jan de kamer gaat delen. Raar, dat dit niet van harte gaat.

Hun opdracht voor die dag ligt in een meubelzaak. In groepjes van twee moeten ze een bed zo opsmukken dat het origineel en romantisch overkomt, zonder kitscherig aan te doen. Het winnende duo krijgt vrijstelling voor die dag.

Tussen Jan en Marnik klikt het niet zo goed. Marnik is een vrij dominante persoon en de andere heeft het daar moeilijk mee. Pascal en Koen blijken goed overeen te komen en hun creatie wordt door Phaedra uitgekozen.

Dan besteden ze de rest van de dag aan het inrichten van de slaapkamer en wordt het huis ook gepoetst. Wanneer Phaedra aankomt, heeft ze haar hondje Basiel ook bij. Niemand haast zich echt om haar koffers en tassen naar binnen te dragen, en je ziet ook hoe teleurgesteld ze is. Volgens haar mochten de mannen wat meer moeite doen om haar voor zich te winnen. Marnik verstopt nog stiekem een persoonlijk briefje in de badkamer. Stefan is helemaal niet gehaast om zich bij het gezelschap te voegen. Het enthousiasme van in het begin is al duidelijk geslonken. Het lijkt erop dat ze zich een beetje vervelen.

De uitspraak van Phaedra ‘ ik voel mij Sneeuwwitje met de zes dwergen’ , laat een goede verstaander begrijpen dat ze hoopt verwend te worden en op handen gedragen door deze mannen. Maar als je het mij vraagt; ik zie niets van sprankeltjes of vlindertjes, bij niemand van het hele gezelschap. Als het zo doorgaat mogen ze misschien allemaal naar huis.

Er moet er weer een vertrekken. Twee mannen kregen vrijstelling, dus moet er gekozen worden tussen vier. De raadgevers willen dat Jan er bij blijft en draaien het zo dat er drie overblijven.

Het wordt Kristof die mag gaan. Net op de dag dat hij bekende wel echt verliefd te zijn geworden. (eigenlijk vind ik hem ook de liefste van allemaal)

In een preview is te zien hoe volgende keer de mannen ongeïnteresseerd de avond doorbrengen met Phaedra. Languit voor de tv, met een playstation. Zij is zwaar teleurgesteld. Ik ben benieuwd… nu zijn er nog vijf…

Saga Candida.

De plaatselijke Academie voor zang, dans en muziek voerde gisteren de musical Saga candida op. Met hun eigen harmonieorkest, koren, dansers, acteurs en solisten. Met medewerking van koor ‘Canticum’ en Concertband ‘Euterpe’.

Het verhaal speelt zich af in de 17de eeuw, de tijd van de heksenjachten. Wanneer het doek opengaat, klinkt er al een ‘oh’ van bewondering, voor het immens grote orkest, met daarachter het koor. Zoveel mensen bijeen, onbeschrijfelijk. Het spelerspodium ligt er voor, gescheiden door een dun doorzichtig gordijn. Daar worden (de eerste keer dat ik zoiets zie) bewegende en stilstaande beelden op geprojecteerd, zonder dat er ook maar één schaduw op valt.

Het eerste zicht doet mij denken aan ‘West Side story’, ook de onvermijdelijke dramatische liefdesgeschiedenis. Een moeder en haar dochter worden ervan beschuldigd heksen te zijn, de reden is natuurlijk dat de dochter omgaat met de zoon van de burgemeester. Het meisje slaagt erin om alle schuld op zich te nemen en wordt gemarteld. In een ogenblik van onoplettendheid neemt de moeder haar plaats in en komt zo op de brandstapel terecht. Ondertussen wordt het vuur zichtbaar op het scherm. Technisch heel knap gedaan. Ik herken de brandstapel van ons St. Martinusfeest. Op een gegeven moment had de muziek ‘Oh Fortunat’ niet misstaan.

Het stuk werd heel goed gebracht, de solisten waren overtuigend, net zoals de acteurs en de dansers. Het was wel jammer dat ik op de tweede rij zat. Volgens mij heb je een beter zicht op het podium wanneer je meer achteraan zit. Dan was ook de brandstapel nog beter tot zijn recht gekomen.

Buiten dat er af en toe een solist overstemd wordt door te harde muziek, een minpuntje; het groeten is blijkbaar niet genoeg geoefend. De hele groep komt op, mensen applaudisseren enthousiast. Dan komt er iemand naar voor die elke speler een roos geeft. Het ware beter geweest hadden ze daarmee gewacht. Snel af en teruggeroepen worden door het applaus, had meer opgebracht. Maar omdat men moegeklapt was, ging het laatste een beetje de mist in. Misschien hebben ze op die manier ook een staande ovatie gemist.

Maar al bij al was het een prachtprestatie!