Categorie: foto’s
Altijd mooi!
Bijna lente.
PRETTIGE FEESTDAGEN!
Een mooie dag.
Gelukkig Nieuwjaar!
Wie zijn ze… waar komen ze vandaan… waar gaan ze naartoe?
Natuurlijk heb ik het over de pop-up winkels.
Vandaag staat het pand nog leeg en de volgende keer dat je er passeert… is het een bloeiende zaak…
Als paddenstoelen verrijzen ze, niet uit de grond, maar het klonk zo goed!
We hebben hier nu een bloemenzaak en toen ik eens ging kijken, herinnerde ik mij de beschrijving welke ik bij Menck gelezen had… bossen van vijftig witte tulpen, amaryllissen in brede kartonnen dozen… en alles vrij goedkoop! Ja, het leek te matchen, alleen de naam was niet hetzelfde. Deze winkel heet: bloemengigant.
En dan onverwachts, verdwijnen ze weer… naar andere oorden?
Moet ik mijn kanarie een andere naam geven?
Ik heb met Peppi al ’t een en ’t ander beleefd!
De eerste keer dat ik zijn nageltjes wilde knippen, was hij een beetje onwillig om zich te laten pakken.
Maar het lukte, en opgelucht zette ik hem terug in zijn kooi.
Maar schrok ik mij daar bijna een hartstilstand… er liepen druppels bloed uit zijn pootje…
Ik was er zeker van dat ik niet te diep geknipt had.
Na een tijd werd het duidelijk dat hij zich gekwetst moest hebben op het ogenblik dat ik hem ving. Ergens in de kooi tegen iets scherps gestoten?
Al snel hing de hele behuizing onder het bloed… gruwelijk.
Ik was er al van overtuigd dat hij eraan ging, zoveel bloed uit zo’n klein beestje!
Gelukkig stopte het na een tijdje, maar ik durfde nergens aankomen uit schrik dat het opnieuw ging bloeden.
’s Anderendaags… een blauw pootje en een lichte zwelling, dit moest dringend ontsmet worden… maar hoe ging ik dat oplossen?
Een plantenspuit met ontsmettingsmiddel moest hier helpen. Ook een goede scheut azijn in zijn badwater, zodat hij zijn pootjes ontsmette als hij erin sprong.
En ja hoor… op twee dagen tijd was zijn pootje weer normaal! Toen durfde ik pas aan de bloedspatten beginnen te vegen. Wat een opluchting!
Ik plaats hier nog eens de foto, bij twee maal vergrotend klikken zie je aan zijn linkerpootje waar het teentje vastzit aan de poot nog een klein schrammetje.
Maar dat was niet alles. Op vakantie kreeg ik een berichtje: verrassing: we hebben Peppi zijn nageltjes geknipt en hij zij is een vrouwtje…
Zal ik haar nu anders noemen? Hahahaha… dat maakt toch niet uit hé!
Maar nu heb ik een zingend vrouwtje, ik zei toch al dat zij speciaal was!
Het schijnt heel zeldzaam te zijn, maar zou iets te maken hebben met hormonen.
Beieren, juli 2013.
De naam alleen al klinkt als een klok: Schonau am Konigssee. Wat een prachtige streek!
Het ligt tegen de Oostenrijkse grens, zodat je een beetje in twee landen zit. 
Die snoezelige wolken zijn warmte-onweders, ze ontstaan plots uit het niets en verdwijnen weer even snel, na een fikse regenbui. Maar het is er warm genoeg! (ik zei toch al dat ik geen tropische hitte meer wilde)
Dit beeld zie je dan ’s morgens.
Die Konigsee is voor ons natuurlijk een meer, op wandelafstand van het hotel. (met natuurlijk ook een winkelstraat)
Hier vind je nog natuur!
We hebben ook mooie uitstappen gedaan, een boottocht op het meer, naar de befaamde Bartholomeuskerk, waar ze een cafetaria van gemaakt hebben.
Het leuke is dat in de helft van het meer, de boot stopt en een trompetblazer ons laat genieten van een driedubbele echo!
In Salzburg kwamen we deze Mozart tegen, die lijkt te zweven, maar we hebben natuurlijk eens stiekem naar zijn voeten geloerd. De arme man stond op een héél klein plaatje, met bevende voeten van de inspanning! Hij mocht dan ook niet bewegen! Persoonlijk vond ik dit onmenselijk en hopelijk wordt hij goed betaald, voor zo’n foltering!
Ook mooi, deze winkel waar het een heel jaar door Kerstmis en Pasen is. Al ooit gezien: een kerstboom met paaseieren in?
Hilde in het salon. De dames van het personeel droegen daar allemaal ‘dirndls’ met diepe ‘inkijk’ tot groot jolijt van de heren!
Zeker een bezoek waard was ook het ‘Adelaarsnest’ in Berchtesgaden. Oké, als je het verbindt met ‘Hitler’ is het een beetje bitter, maar laat die naam even terzijde en je beleeft iets onvergetelijk!
Deze foto heb ik dank zij Hilde, die nog wat wilde klimmen. Je gaat naar boven met hun eigen bussen, op smalle wegen.
Deze tunnel gaat zo’n honderd meter naar het midden van de berg, waar je via een gouden lift (zo groot als een living) de resterende 124m naar boven aflegt.
Er hoort een heel verhaal bij, dus mocht het u interesseren, even naar Wikipedia!
Het uitzicht is gewoon fantastisch!
Deze Alpenkauwen, met gele bek en rode poten, zijn verlekkerd op de frieten mét, van de toeristen!
Speciaal voor Menck!
Deze berg overheerst de hele omgeving. Er hangt ook een legende aan vast: over een koning die niet gehoorzaamde en daardoor samen met zijn familie in steen veranderde. De kleine topjes in het midden zijn de kinderen, tussen hun vader en moeder… De Watzmannfamilie…
Maar dit is nu het mooie… Hetzelfde beeld zag ik in de serie ‘sturm der liebe’ waar ik dagelijks naar kijk.
Dus kan ik telkens genieten van de mooie beelden, die ik in ’t echt ook zag! Is dat een toeval!
Dit was een heerlijke vakantie! jammer dat ik zo snel moe ben. Voor volgend jaar heb ik nog niets gepland, we zien wel…
Peppi de kanarie.
Wanneer ik een nieuw huisdier neem, ga ik uitgebreid op tinternet zoeken, zodat ik alles weet over mijn beestje.
Alle kanarie sites hebben het erover dat je vogeltje niet teveel mag eten; één koffielepel voeder per dag. Oké, we doen ons best met de informatie.
Toen ik hem kocht (hij was nog zo jong dat de mevrouw niet 100% zeker was of het wel een mannetje was), maar indien hij na twee maanden niet zong, mocht ik hem ruilen. Hij was echt petieterig klein en schattig natuurlijk.
En binnen de voorgestelde tijd begon hij inderdaad te zingen. (en groeien)
Hij heeft een vaste routine: om acht uur, doek over de kooi om stress te vermijden, want één dag ga je vroeger slapen dan de andere. Elf uren licht heeft hij nodig en de rest is slapen. Het blijkt ook te helpen, van de hele nacht hoor ik hem niet en door de dag heb ik een rustig beestje, dat speelt en zingt.
Tot vorige week, alles oké… tot hij plots reclameerde als hij moest slapen.
Geen flauw idee waarom… ik zag ook iets van ellende in zijn blik en hield hem nauwgezet in ’t oog.
Dan kreeg hij precies een afwijkend gedrag… hij begon zijn uitwerpselen op te eten… jawadde, zoiets had ik nog nooit gezien. Misschien was het uit verveling, maar hij speelde toch de hele dag. Het zingen was wel geminderd.
Weer gezocht voor een verklaring, weinig, behalve één site, waar ik las dat kanaries snel kunnen verhongeren.
Test: een vol bakje met eten… heel veel belandde op de vloer, maar… hij keek weer blij en zong terug!
Na veel geprobeer ben ik eraan uit; twee en halve koffielepels voer en een tipje snoepeten.
Het arme beestje had gewoon honger, érg!!!
Mocht er nu iemand zeggen: die vogel is te dik… soit, ik laat hem geen honger lijden.
Nog iets speciaals: hij heeft geen kanarieliedjes geleerd, omdat hij nog te jong was, toen ik hem kocht, maar… hij zingt als een merel en klinkt ook zoals allerlei vogeltjes die je wel eens op TV hoort!
Dus kan ik zeggen: mijn kanarie is uniek! 🙂
Camera van smartphone testen: Samsung Galaxy S3.
Manavgat, Turkije september 2012.
Op zo’n koude winter zondag als vandaag lijkt het mij het gepaste moment om de foto’s van mijn vorige vakantie te posten.
Ik weet, dit had al lang moeten gebeuren, maar ik heb honderd excuses waarom het nog niet gebeurd is. Vooral euh… geen zin…
Oké, Manavgat ligt ver in het zuiden van Turkije, tropisch heet, vochtig warm, elke dag 30- 35 graden. Misschien leuk voor de mensen die graag de hele dag drijvend doorbrengen, maar niet echt mijn ding dus.
Ik ga niet zeggen dat het geen leuke vakantie was, maar trop is trop..
Hier is duidelijk iets veranderd met het opladen van de foto’s?
Ik wilde na elk beeld wat uitleg geven, maar of dat gaat lukken…
De eerste foto laat zien hoe weelderig de flora daar was, geen wonder, er werd dag en nacht met grote buizen water gespoten op alles en overal. Terwijl het daar minstens zes maanden niet meer geregend had en er buiten het domein centimeters dik stof lag, zelfs op de enkele magere koeien die ik daar zag.
Dit is een weg tussen de bungalows.
Dit was ons verblijf, een aantal studio’s met twee slaapkamers.
Zo vonden we onze pyjama terug!
Daar in de schaduw stond mijn ligbedje, waar ik ’s middags een dutje deed. (aan het kinderbadje) lekker rustig!
Duidelijk bedjes genoeg, overal verspreid, naar keuze, zon of schaduw.
Open restaurant aan het strand. Er waren er zoveel dat ik het aantal niet meer weet. Alle uren van dag en nacht was er wel ergens eten te krijgen en om de zoveel meter stonden grote koelkasten met flesjes water, zomaar te nemen, vermits all-in.
Pannenkoeken en smoutebollen.
Bananen op ooghoogte.
De foto zegt het zelf!
Met het piratenschip een hele dag op zee.
Elke avond show en vermaak, parodieën om je krom te lachen!
Cultuur in Side, maar loop maar eens rond door die verhitte stenen, je kon er een ei op bakken. Ik was snel uitgekeken!
Een stuk van het grote zwembad.
Het domein was zo groot, je kan het amper beschrijven. Het nadeel was wel, dat er buiten niets was. Om ergens naartoe te gaan had het hotel een eigen bus, heel betaalbaar. Maar door de warmte word je zo loom, dat je liever in de schaduw gaat liggen.
De controle op de luchthaven van Antalia nam ook veel tijd in beslag. De computers waren ook even stuk en om je plaats in de rij te houden, moest je blijven staan.
Ik zou nog veel meer kunnen vertellen, maar jullie gaan het beu worden om verder te lezen.
In elk geval wordt mijn volgende vakantie wat frisser! 🙂
Rimini te warm in juni.
Dat verwacht je niet, de maand juni leek me nog redelijk om naar Italië te gaan.
Wie had kunnen denken dat het de hele week zevenendertig graden ging zijn?
Dan zit je wel aan zee, dus die zal wel voor afkoeling zorgen… maar nee, niet echt.
Volgens mij is er een heel groot verschil tussen de Middellandse en de Adriatische zee.
De eerste heeft veel meer ruimte en daardoor meer lucht, terwijl de Adriatische maar een smalle zee is en daardoor vind je er ook niet echt de afkoeling die je verwacht. Het is er even heet als aan het Gardameer. En benauwd… pppfffftt…
Ik ging enkel voor de middag een wandeling doen en na het middageten was het dan siësta houden. Gelukkig hadden we airco, want anders niet te doen.
De avond was wel mooi, verkeersvrij en dan zag je iedereen buitenkomen om te wandelen. Er was ook van alles om de mensen te vermaken en dan de winkels en een kleine markt op het kerkplein.
De mooiste avond was op 21 juni, het zomerfeest.
Om de honderd meter, muziek en dansende mensen op straat, onvoorstelbaar, ik had zoiets nooit eerder gezien. Heel leuk en gezellig. Overal kregen we ook drankjes en hapjes aangeboden.
Het eten aan tafel was ook soms een verrassing, want alhoewel ik de Italiaanse taal goed ken, was de menukaart een avontuur. Vaak werd er iets heel anders opgediend dan verwacht. Natuurlijk bracht het ook hilarische toestanden mee. Maar aan eten geen gebrek, veel te veel. Nu moet ik wel bekennen dat ik het woordje ‘pasta’ voor een tijdje liever niet hoor (of eet)
De uitstap naar San Marino was wel de moeite waard, maar of de (echte) parfums daar goedkoper zijn? Dat betwijfel ik toch.
Het vertrek was in Keulen, een kleine luchthaven, een chartervliegtuig voor 80 personen. Wat maakt dat je lager vliegt dan met zo’n jet, maar je ziet dus ook meer: zoals de besneeuwde toppen van de Alpen en zelfs Venetië was duidelijk zichtbaar vanuit de lucht.
De terugreis kreeg meer wolken en zelfs een heuse storm boven Duitsland. Er zijn dan mensen die het bijna in hun broek doen, bij dat beetje turbulentie. (ik stel mij soms de vraag waarom ik geen angst heb in zo’n situatie… of dat normaal is? Boh…
Mijn vlieg-buurvrouw klampte zich vast aan de zetel voor haar en liet af en toe een kreetje, ze zag zichzelf al naar beneden storten. Ze snapte het niet toen ik zei dat het gewoon de wielen waren die op een hobbelige weg reden… jamaar, zei ze, daarnet heeft er nog iemand gezegd dat er precies nieuwe banden opgezet waren…
Het was een beetje stout van mij dat ik moest lachen…
De toppen van de Alpen met eeuwige sneeuw.
Mooi en proper strand, met betegelde wandelpaden.
Mooi uitzicht In San Marino, daar waren die 37 graden beter te verdragen.
Niet voor hoogtevrezers…
Omdat ik mijn digitaaltje niet bij de hand had, heb ik voor mijzelf geen foto’s kunnen maken vanuit de lucht.
Maar dus maakte ik er dan voor mijn buurvrouw. En ze heeft er mij enkele bezorgd.
De korte tijd die je verblijft op de luchthaven is anders ook interessant.
Ben je pas geland in Turkije, weet je dat het eerste dat je moet doen is: een visum halen aan het loket.
Er was ons gezegd: zorg voor gepast geld (15€) want je krijgt geen wisselgeld terug! Dan heb je zo’n stukje krantenpapier met een stempel, waar je heel zuinig op moet zijn. Want mocht je het verliezen, raak je het land niet meer uit! Erg vriendelijk zijn ze niet, door hun uniform voelen ze zich ver boven het plebs verheven.
Op de terugreis, straffe controle: tweemaal alles, je koffer, handbagage, horloge en gsm in een bakje, door de scanner. Mensen met pech, een hoorbare piep, moeten zelfs hun schoenen uitdoen. Alles wordt nauwkeurig onderzocht. Een grote zonnehoed wordt betast en beknepen. Een rolstoel bijna uit elkaar gevezen. Dat alles met hun superieure blikken.
In het vliegtuig rommel ik in mijn handtas en owee… tussen de voering ontdek ik twee flesjes: eentje met ontsmettingsmiddel een met zonnemelk. Dus… wat is dat voor een controle?
Ik zwijg hier wijselijk over en moffel ze terug waar ze zaten. In Zaventem zullen we wel zien.
Ik hoefde niets te vrezen, want daar geland kan je gewoon doorlopen.
Enkel op mijn koffer heb ik lang moeten wachten, eer die aangerold kwam over de band.
Er schoot mij iets te binnen: ik had een houten slang gekocht, door de schubben was die heel beweeglijk en… die zat in mijn bagage… zouden ze dat in de scanner gezien hebben en gedacht dat het een echte was?
Ik zal het nooit weten! Hoeft ook niet! 🙂
Hoever van Zaventem we hier waren, kan ik niet zeggen, omdat ze boven Frankfurt al begonnen te landen. Maar een prachtig zicht was het wel!
Altijd een beetje lente…
Meer dan eten alleen…
Natuurlijk hebben we ook verschillende uitstappen gedaan, zoals met bovenstaande boot een hele dag op zee.
Aan boord werd er zelfs voor ons gekookt. En dat met eenenzestig personen!
We gingen enkele malen aan land om in de haven de typische Turkse winkels te bezoeken en wat sfeer op te snuiven. De schipper vaarde handig rond de vele rotsachtige en groene eilandjes, liet ons grotten en inhammen bewonderen. Daar konden de zwemmers even afkoelen in het blauwe, kristalheldere water.
De zonnekloppers zaten boven op het dek en de anderen, zoals ik, beneden in de schaduw.
Een dag in de bergen, heel interessant! Tot mijn verbazing, weinig of geen landbouw. Wel enkele appelsienenplantages, die ondertussen al geplukt waren, net als de vijgen. De mandarijnen nog bijna helemaal groen.
Nooit eerder gezien: imkerplantages. Ontelbare bijenkorven stonden zij aan zij tussen de dennenbomen. Dat was voor de pijnboompittenhoning. Voor een ander soort honing werden de korven per vrachtwagen vervoerd tot driehonderd kilometer verder en daar geplaatst.
Het leek wel een industrie op zich! Na een rondleiding met heel onverwachte uitleg, werden de producten aangeboden die gemaakt waren uit honing, citroen, kaneel, olijven… teveel om op te noemen. Ik koos voor een citroengeurtje met 80° alcohol.
Heel fier legde de gids uit hoe de schooltjes (allemaal in dezelfde kleuren) gefinancierd worden door de staat.
Er waren een aantal armoedige huisjes, maar ze stonden gewoon tussen dure villa’s. De mensen in de stad hebben een huis in de bergen, om in de hete zomer de warmte te kunnen ontvluchten.
Na een tapijtenfabriek bezochten we ook een lederfactorij, zoals zij het noemen.
Dan de kers op de taart: het goudcenter. Een immens gebouw, waar bewakers met wapens je in ’t oog hielden en je een badge kreeg opgespeld bij het naar binnengaan.
Het eerste verdiep: allemaal goud! Maar het is nu niet het goede moment om goud te kopen, wegens de prijs te hoog!
Het tweede: Sterling zilver, waar ik een heel interessante discussie had met de verkoper over het roderen van zilver.
Dan waren er nog dagelijks gewone markten, waar ik mij echt verbaasde over het aantal Turken dat Nederlands praat. Een grapjas prees zijn waar zelfs aan in die taal en riep luid: allemaal rotzooi!!! Leuk toch: zelfkennis!
Eén uitstap is niet kunnen doorgaan: we zouden naar de Blue Lagoon gaan, waar de film werd opgenomen, maar…
Tien dagen was het tussen de 30 en de 35°, tot we een tropische storm meemaakten. Hier kan het serieus regenen, maar zoveel water dat met bakken uit de hemel viel, had ik nog niet gezien! Het bleef wel 25°. De volgende drie dagen viel er regelmatig een stevige bui, maar tussendoor gingen we gewoon naar buiten. Alleen die uitstap viel letterlijk in het water. Dat was waarschijnlijk het begin van het regenseizoen.
Daar heb ik mij soms wel aan geërgerd: dat geroep in de morgen, héél vroeg!
Het zou een Suske en Wiske album kunnen zijn: de jengelende minaret.
Maar het hoort er nu eenmaal bij hé?
Tijdens een wandeling kwamen we langs het politiebureau, er stonden twee agenten lachend een kalasjnikov te keuren, net kinderen. Dat ondertussen het verkeer in de knoop liep, viel hen niet eens op. Hier durfde ik toch geen foto van nemen, want je hoort van die verhalen…
Het spitsuur kan daar heel druk zijn, maar ik zag geen enkele file! Als voetganger heb je ook geen voorrang, wat effe wennen is wanneer je de straat oversteekt.
Animatie ’s avonds was daar bijna onbestaande, maar onze reisleider had thuismuziek bij op zijn laptop en zodus hadden we onze eigen gezellige avonden en meekweelliedjes.
Van beneden zag je niet dadelijk het draadje, maar ik vond de grap wel geslaagd!
Ik vergat nog te vermelden dat ik in het hotel mensen tegenkwam van ST Truiden, een vriendin van mijn zus. En dat op 3500 km van thuis! De helft van de gasten bestond tenslotte uit Belgen en de rest voornamelijk Engelsen.
Tussen Marmaris en Içmeler.
Mijn eerste vliegvakantie! Turkije, Marmaris.
Eerlijk gezegd begrijp ik niet dat mensen zo bang kunnen zijn om zich te verplaatsen met een vliegtuig!
Voor mij was het megatof! Op de heenreis zat ik aan de middenkant, de plaatsen waren genummerd. De persoon die aan het raampje zat, had het luikje naar beneden getrokken, misschien was hij ook bang.
Maar daardoor, leek het voor mij gewoon alsof ik in de bus zat. Een beetje een teleurstelling, niet wat ik ervan verwacht had.
Maar om terug te keren… zat ik aan het raampje. Nog een beetje pech, net boven de vleugel. En ik ezel had mijn digitaaltje in mijn handbagage gestoken, die onbereikbaar opgeborgen was… dus geen luchtfoto’s!
Maar een zicht… oh wat genoot ik daarvan. Om het in ’t kort te beschrijven: zo voelt geluk aan.
Op het kleine tv-schermpje kon je ook de informatie volgen: hoogte: 12000m, snelheid: 750/uur, buitentemperatuur: -55°.
Voor ervaren vliegers doodgewoon, maar voor mij ja…
De tweede dag: uitgebreide rondrit van een halve dag, met gids, die ons heel veel vertelt over de gewoontes en de levensomstandigheden van de inwoners van de streek. (wat mij al dadelijk opviel: de Turken daar zijn heel anders dan die welke wij hier kennen.)
De combinatie: zee en bergen is heel aangenaam. Ondanks dat er in de zomer een temperatuur heerste van rond de 50°, is de omgeving heel groen. (ik was daar in de eerste helft van oktober)
Volgens de gids is het gesteente waar de bergen uit bestaan, poreus, en houdt dus alle vocht vast. Het drinkwater komt ook rechtstreeks uit bronnen, voor ons dus niet geschikt om risicoloos te drinken.
Er zou heel weinig criminaliteit bestaan, omdat er voldoende werk is. De meesten werken in de hotels, waar ze zes maanden verblijven. Dan begint het regenseizoen en vertrekken ze terug naar hun streek. Ze verdienen maar drie- tot vierhonderd euro per maand, terwijl ze heel lange dagen maken en hard werken. Wanneer ze na die zes maanden vertrekken krijgen ze buiten hun drinkgeld, nog 4000 euro mee. Tenminste ik citeer hier alleen maar wat de gids ons vertelt.
Sommigen zijn misschien veertien jaar en die doen het zwaarste werk. Bij het afruimen van de tafels, moeten ze plateaus torsen die zo vol zijn, je ziet hoe ze op hun tanden moeten bijten om het aan te kunnen. Het raakt je, eigenlijk zijn het nog kinderen.
Ik heb ook nog nooit zoveel eten gezien in een keer, je zou je gaan schamen, zo’n decadentie.
Je kan er 24 op 24h eten en drinken krijgen, als het ene restaurant sluit is er al een ander open. Aan het zwembad is fastfood te krijgen, vooral de Engelsen maken daar gebruik van. Om 4h is er gebak in ’t Café de Paris, tot 22h en dan zijn er sandwiches tot tegen de ochtend. Om 19h avondeten en dan begint weer alles opnieuw: vroeg ontbijt, laat ontbijt, middagmaal…
(wordt vervolgd)
Zeezicht’s zicht op zee.
Mariakerke (Oostende)
Vreemde titel? Neuh, helemaal niet!
Ben een weekje naar zee geweest met de bond van de gepensioneerden (jaja) en vriendin H.
Als je zelf kalm aan moet doen is het wel leuk met oudere mensen op reis gaan. H. en ik, zowat de jongsten van het gezelschap (zij is nog tien jaar jonger dan ik)
Het werd al lachen geblazen bij het vertrek van de bus, toen die arriveerde, begon iedereen te dringen om als eerste te kunnen instappen. Sommigen struikelden over hun eigen koffers!
Dan denk je: het lijkt toch onwaarschijnlijk dat er te weinig plaatsen zouden kunnen zijn?
Bon, toen iedereen gezeten was klonk er plots een alarmkreet: chauffeur, chauffeur! Nog twee mensen!
De brave man stopte; in ’t midden van de baan, onmiddellijk een file achter zich opbouwend. Hoe we ook naar buiten keken: geen achtergeblevenen te zien… neen, er waren twee mensen die nog uit de bus moesten! Jawadde! Twee afscheidsnemers dus!
Over de reis is niet zoveel te vertellen, alles liep gesmeerd en er werd op tijd gestopt om het innerlijke bij te tanken.
Toch wel wat verbazing toen we ons verblijf in de ‘Kinkhoorn’ openden: een appartement met acht slaapplaatsen voor ons tweetjes. Brede terrasdeuren gaven zicht op zee en een paar honderd meter groen! Dat ging een zalige week worden met in elk geval véél ruimte! En vol pension!
Dat heet dan met je gat in de boter vallen!
Wat we allemaal gedaan hebben? Veel gebruik gemaakt van de kusttram, naar al die badsteden die we wilden bezoeken. Avond- en dagmarkten, wandelen op interessante plaatsen,slenteren aan onze eigen bekende Noordzee. Eigenlijk hebben we wel mooie stranden.
De eerste avond wilden we naar ‘zomerhit’ gaan, maar wegens moe of lui, bleven we in onze salon hangen en speciaal voor ons kwam het hele gebeuren live op tv. Grappig toch? We zagen in de verte de flashes van de fototoestellen flikkeren en hebben daarna ook nog van het vuurwerk mogen genieten. (nog steeds hangende)
Bijna elke avond was er wel ergens vuurwerk te bespeuren.
Ah, ik zou nog vergeten te vermelden dat we een paar maal hebben meegedaan met ‘line-dance’, leuk, ook de leraar!
De week was snel om en de vreselijke storm hebben we enkel op tv gezien. Verschrikkelijke toestanden!
Hmmm… ik wil nog wel eens terug!
Ik was maar bang voor één ding… dat er op weg naar huis zou gezongen worden in de bus. Gelukkig gebeurde dit niet want na het middagmaal waren de meesten in slaap gevallen!
Deze frigoboxtoerist kwamen we ook tegen.
zicht op zee
Nieuwpoort, monding van de Leie
Duinbergen (Knokke Heist)
Iets met bloemen.
Eigenlijk heb ik twee tegenstrijdigheden met bloemen.
Snijbloemen moeten mij niet, of is het andersom?
In een vaas zijn ze heel mooi, maar meestal laten ze na een dag of twee hun kopjes al hangen.
Hoe zou dat komen… geen flauw idee. Voor mij hebben afgesneden bloemen al de voorbestemming van: Weldra zijn we dood… droevig en spijtig van het geld.
Vroeger had ik een tuin vol bloemen, maar ik kan mij niet herinneren dat ik er ook maar één afsneed. In de buiten gingen ze zoveel langer mee dan in een vaas.
Maar potplanten… daar ben ik fier op, die doen het goed bij mij. Die geven een teken van leven, als ze er een tijdje ‘minder’ uitzien, dan kunnen ze zich nog altijd herpakken.
Zoals mijn orchideeën, deze beauty’s staan bijna het hele jaar in bloei! Meer moet dat niet zijn… 🙂
Nageltjes knippen.
Bij Sissy mijn cavia moeten regelmatig de nageltjes geknipt worden.
Wanneer je te lang wacht, groeien ze scheef en kan ze zich pijn doen.
Het is een precisie-werkje, welk we geen van beiden erg leuk vinden.
Onlangs was het weer eens zover, ik heb wel een speciaal schaartje. Ze laat het vrij goed gebeuren, maar je moet opletten dat je niet te ver knipt.
Gelukkig zijn haar nagels bleek van kleur, zodat je duidelijk het bloedvat kan zien.
Aan haar voorste pootje zag ik aan de zijkant iets raars; geen flauw idee wat ik daarmee moest.
Het leek op een aangroeisel en zat helemaal opgerold, het voelde ook mals aan.
Ja, dan maar naar de veearts. Deze bezag het pootje en knipte het onding er gewoon af. Niet het pootje maar het aangroeisel natuurlijk.
Wat bleek? Ze noemde dit het vijfde nageltje uit de oertijd, zoals ook honden wel eens hebben. Dat hangt daar maar bij en dient nergens voor.
Sissy werd van kop tot teen onderzocht en heel gezond verklaard. (ja, dezelfde welke ik heb moeten leren eten en waarvan ik dacht dat ze het niet ging overleven!)
Volgens de mevrouw kon cavi gemakkelijk een jaar of zeven worden. (nu 2,5)
Maar… ze was een beetje te dik, ik moest haar op dieet zetten.
Het was mij al duidelijk: ik gaf haar elke avond een snee knäckebröd, die ze helemaal binnenspeelde. Als ik die verving door gewoon brood, zou het wel verschil maken, want dat eet ze niet zo graag.
Sissy is nu veel levendiger, speelt en springt rond. We praten ‘caafs’ tegen elkaar en het zou toch leuk zijn, moest ze nog een aantal jaren meegaan. Want ik heb besloten dat zij mijn laatste huisdier ooit is.
In moeilijke dagen is het soms niet zo simpel om haar de nodige verzorging te geven.
Bloementapijt van begonia’s.
105.000 begonia’s, zo mooi, maar jammer genoeg voor korte tijd…
Meiklokjes.
Deze bloempjes kreeg ik vandaag van mijn zus, vers geplukt in het bos.
De hele kamer ruikt naar dit heerlijke parfum.
Nog een verjaardag: op 19 mei 2006, ben ik begonnen met bloggen.
Eerst op Seniorennet en daarna op WordPress.
De tijd vliegt…
(foto aanklikken voor vergroting)
Geen gekleurde zonsondergang.
Al de hele dag werd er gepraat over de prachtige zonsondergang die we zouden hebben, vanwege het vulkaanstof.
Niet dus, door de zware bewolking die het zicht belemmerde.
Daarom een foto van oktober 2008, ook met vulkaanstof.
Jammer dat er iets mis is met de afmetingen van de foto, er is weer iets veranderd. Te groot of te klein, ik zal het morgen nog eens nakijken.
De foto kan wel aangeklikt worden.
(Bijna) Vrolijk Pasen!
Het is nog wat vroeg om Paaswensen uit te spreken, maar niet voor deze bloemetjes!
Zelfs het weer is terug normaal. Volgens de weerman krijgen we op 31 maart: maartse buien en op 1 april: aprilse grillen. 🙂
Japan in de ban van bloesems.
Japan heeft de opening van het kersenbloesemseizoen officieel aangekondigd. En dat brengt altijd een vlaag van opgewonden Japanners met zich mee. Zij willen het jaarlijkse kijkspel voor geen geld missen. Het Japanse meteorologische instituut heeft gezegd dat de hoofdstad officieel in bloei staat.
In Tokio stromen mensen massaal samen in parken, en proberen er om de beste plaatsjes te bemachtigen. Ze bewonderen de bloesem en houden uitgebreide eet- en drinksessies. Het ritueel van het kijken naar de kersenbloesem gaat honderden jaren terug in de geschiedenis.
(bron HLN)
Zeezicht's Weblog 