Hoeveel kost één euro?

De Belgische frank

We werken nu reeds ruim 10 jaar met de
euro, maar toch zijn velen nog
steeds geneigd om de bedragen om te
zetten naar de Belgische frank van weleer
Eigenlijk nog zo’n slecht idee
niet – al was het maar om even te
vergelijken en te mijmeren over die
“goede oude tijd”…..
Immers, van zodra we aan 1.000 euro
komen (40.000 fr), moeten we zeker de
omzetting doen om te kunnen verwijzen
naar het nostalgische vroeger.
Volgende tekst bevat enkel bedragen in Belgische frank!f

Wie zou in in 2001 gedacht hebben dat
één pintje drinken op café ons 100
tot 150 (3.75 EURO ‘¬) frank zou kosten?
Totaal onmogelijk.
In deze omstandigheden zouden we zelfs
het café niet binnengestapt zijn.
Kunnen we ons voorstellen dat we
160 tot 200 frank (5 EURO ‘¬) betalen voor
een belegde sandwich, of 500 tot 600 frank
(15 EURO ‘¬) voor een gewone dagschotel in
een “goedkoop” restaurant? ’s Avonds mag je
in een ietwat gedistingeerd eethuis
4.000 tot 6.000 frank (100 tot 150 EURO ‘¬) neertellen voor
een menuutje van drie gangen voor twee
personen, gevolgd door een klein
dessertje en een koffie “van het huis”
en zelfs bij de Chinees betaal je
hiervoor 1.500 frankskens (37 EURO ‘¬) maar
ga liefst niet naar een restaurant van een
of andere overbekende televisiekok, waar
je niet buitenkomt met zo’n 6.000
frank (120 EURO ‘¬) armer per persoon.
Gelukkig heb je aan het frietkot een portie friet
met stoofvlees(saus) en mayonaise voor
een belachelijke 250 frank (6.25 EURO ‘¬).
………..
Het is nu totaal normaal om tot 800
frank (20 EURO ‘¬) te betalen om je haar te
laten knippen. En dan heb ik het alleen
maar over mijnheer, op bezoek bij
zijn herenkapper.
Stel je voor dat je graag eens een
sigaretje rookt!
dan betaal je maar liefst 255 frank per
pakje. (6,40 EURO)
En ondertussen heb je 40.000 frank
(1.000 EURO ‘¬) nodig om je mazouttank even bij te
vullen, terwijl je toch slechts een
kleine 4.000 frank (100 EURO ‘¬)nodig hebt om je
auto vol te tanken. En toch kun je je
zo’n 12.000 frank (300 EURO ‘¬)profijt doen, door
de juiste elektriciteitsleverancier te kiezen.
……………..
Met één miljoen fr (25.000 EURO ‘¬) koop je
nu nog juist enkel een modale familie auto.
En nu moet het jonge koppel zowat 6 tot
12 miljoen
150.000 EURO ‘¬ tot 300.000 EURO ‘¬) gaan lenen
om een bescheiden woning te kunnen aankopen,
die helemaal niet lijkt op een paleis en
waar nog een hoop werk aan is, eer ze
&n bsp; bewoonbaar kan verklaard worden.
……….
Wie zou ooit gedacht hebben dat je
destijds met een maandinkomen van 40
tot 50..000 frank (1.000 EURO ‘¬ tot 1250
EURO ‘¬) zou doorgaan voor een arme drommel…
…………
En toch zijn we nu blijkbaar rijk zeggen ze!!!
Geef mij toch maar de Belgische frank
terug, dan sloeg de benzine met 10 a 20 centiemen op
nu met 2 a 4 eurocent (0,80 centiemen a 1,60 Bfr)
Het was in ons belang dat de EURO
ingevoerd werd zeggen ze,
maar ik heb er een andere mening over
!!!… EN JIJ ???

Met “dank” aan de persoon die mij dit gestuurd heeft.

 

Wat dokters verzwijgen…

Je wilt alles weten over je ziekte, en hebt vertrouwen in je dokter.

Maar nu lees ik pas dat de chemo Taxotere, waarvan ik er één heb gehad in plaats van drie, blijvend haarverlies kan veroorzaken…

Dat is toch wel schrikken, want niemand heeft mij daarover verteld.

Dus voor evenveel had ik mijn haar niet teruggekregen.

Haarverlies vond ik niet het ergste omdat ik ervan overtuigd was dat alles  terug zou groeien.

Hoe oneerlijk dat zoiets verzwegen wordt.

Veel vertrouwen heb ik allang niet meer, vooral in de ziekenhuisartsen.

Onlangs nog zoiets voor gehad: ik moest Femara anti-hormoonpillen nog vijf jaar verder nemen (en de volle prijs zelf betalen)

Wat heeft de specialist doorgegeven in het verslag aan mijn huisdokter… dat IK nog vijf jaar Femara wilde nemen op eigen initiatief.

Ongelooflijk maar waar…

Dus ben ik er maar mee gestopt en heb ook afkickverschijnselen gehad: jeuk en zenuwachtigheid.

Het stoppen heeft nu toch wel duidelijk de bijwerkingen van het spul aangetoond (wordt ook steeds ontkend)

Mijn hartklachten zijn als bij toverslag verdwenen: pols 120 en overslaan 1 op 4.

Voor de kanker ben ik dus nu in remissie (wat dat ook moge betekenen)

Maar op naar het volgende: door de hoge artrose in mijn gewrichten nam ik ontstekingsremmers, die mij redelijk goed hielpen…

Mag niet meer wegens slechte nieren.

In de plaats mogen enkel pijnstillers (paracetamol 1000 mgr) en niets anders.

Dat wordt dus waarschijnlijk een verslaving, maar ik kan niet anders. ’s Morgens het eerste uur kan ik bijna niet lopen… dus geen keuze.

Ik heb nog heel wat vragen aan mijn huisdokter en omdat ik zo vergeetachtig geworden ben, heb ik een lijstje gemaakt.

Over mijn eigen lichaam wil ik alles weten… maar er moet wel medewerking zijn… toch?

Vallende vliegende tuigen…

De zwarte doos in een vliegtuig is onverwoestbaar…

Waarom wordt het hele vliegtuig dan niet van hetzelfde materiaal gemaakt?

Het is wat het is…

Ik moet eens verder werken aan de reeks over het K-monster. En waarschijnlijk ook afsluiten.

Vijf jaar geleden begon de hele miserie, net toen ik het gevoel had dat er verandering ging komen, in de goede zin dan.

Het overviel mij als een dief in de nacht.

Na de ellendige behandeling, moest ik nog vijf jaar hormonenpillen nemen, Femara. Stomme pillen, je hebt overal pijn, krijgt ontstekingen, soms lichte koorts, bent steeds vermoeid. Eigenlijk weet je nooit of je griep hebt of dat het de Femara is.

Ook je sociale leven moet inleveren. Je kan niet meer mee met de anderen, op vakantie gaan wordt te zwaar en je bent ook niet meer zo’n gezellig mens. Op veel begrip moet je ook niet rekenen, want je ziet er toch goed uit!

De dokters zwakken dat natuurlijk af, maar als je zoekt op tinternet en je komt ergens op zo’n forum uit, dan kan je lezen dat iedereen dezelfde klachten heeft… dus…

Maar nu keek ik ernaar uit: mijn goedkeuringsattest voor Femara verloopt in september… oefffff…

Ja, mijn attest wel, maar ik ben niet genezen verklaard, want er zijn aangetaste klieren gevonden tijdens mijn okseltoilet. Zo’n mooi woord voor zo’n pijnlijke bedoening!

Maar over die ongemakken heb ik eerder al geschreven. Al moet ik zeggen dat een prothese ook zijn ongemak heeft. Zit alles goed? Waarom doet het pijn onder mijn arm? Soms vraag ik mij af of het niet beter was om beide borsten te laten amputeren, kwestie van aan beide kanten hetzelfde te hebben.

Maar over de pillen: ik moet ze nog vijf jaar slikken om niet te hervallen.

Het is een domper, het zal dus nooit beter worden dan nu. En moest ik ooit hervallen, wil ik zeker geen chemo meer, dat wil ik nooit meer meemaken, heb ik mijzelf beloofd.

Waarschijnlijk zal ik ook alles volledig zelf moeten betalen: 150€ per doosje. Het generische middel kost 200€.

Je zou van minder boos worden! Ik heb gewoon aan de specialist gevraagd of dat een straf is omdat je nog leeft…

De uitleg was deze: het onderzoek naar die specialiteiten was goedgekeurd voor vijf jaar en daar stopt het. (voor de meeste mensen dan)

Omdat ik mij daar niet mee akkoord verklaarde gaan ze kijken of ze iets kunnen regelen.

Eigenlijk is dit een beetje het verhaal van mijn hele leven.

Het begon toen ik nog een kind was, dan als tiener, in mijn huwelijk en nu dit… Ik dacht altijd dat het beter ging worden en werd dan keer op keer teleurgesteld.

Nu moet ik maar afwachten… het wordt wat het wordt…

Dit is dus het laatste logje over mijnheer K.

En toch wil ik nog een leuke foto plaatsen!

 

Bijna drie jaar geleden spatte mijn wereld uiteen.

Inderdaad, bijna drie jaar geleden dacht ik dat mijn einde dichtbij was. Toen ik vernam dat ik kanker had, kwam er zoiets van gelatenheid over mij…

Geen paniek, gewoon: dat was het dan…

De ellendige behandeling, die misschien zwaarder valt dan de ziekte zelf, daar ben ik dus doorgesparteld. Ik ben er nog! Alhoewel ik ongerust was over het ‘derde’ jaar. Waarom weet ik niet, maar daar ging zo’n dreiging van uit. Je hoort vaak dat mensen ‘hervallen’ na drie jaar. Moest het mij gebeuren, heb ik mijzelf beloofd: geen chemo meer! Dit wil ik geen twee keer meemaken! Met alle respect voor de mensen die blijven volhouden! Maar ik niet meer…

Ik kan pas na tien jaar genezen verklaard worden, maar ondertussen kan ik evengoed doodgaan aan iets anders! Mogelijkheden zijn er genoeg: een tijdje geleden werd ik bijna omvergereden door een auto die achteruit reed op een éénrichtingsweg. Ik wilde net oversteken, op het zebrapad en keek rechts waar een lichtschijn was van een naderende wagen. Maar die stopte ver weg nog en op het ogenblik dat ik mijn voet op straat wilde zetten, kwam er in volle snelheid een auto van links, achteruit dus.

De chauffeur zag mij niet, want hij keek naar achter over zijn rechterschouder.

Het scheelde maar enkele centimeters. Ik verstijfde ter plaatse. Met mijn hand tegen mijn keel van ’t verschieten, stond ik even onbeweeglijk stil. Een late wandelaar, die alles had zien gebeuren,  kwam naar me toe om te vragen of het ging. Ik kon enkel maar vragen: ‘mijnheer, hebt u dat gezien?’

Waarop hij: ‘ja, en die reed nogal snel!’

Met knikkende knieën stak ik de straat over, wie verwacht  nu dat er iemand achteruit gaat rijden?

De automobilist zag mij met de man praten en maakte zich bliksemsnel uit de voeten. Ja, als ik de politie had gebeld… er was zelfs een getuige! Maar het ging allemaal zo snel…

Op zo’n ogenblik was ik er dan van overtuigd dat mijn uur nog niet gekomen was. Ooit zal dat wel zo zijn, maar niemand weet wanneer…

Oké dus, ik ben er nog…

Maar het zal nooit meer worden als vroeger. Al mijn bezigheden moet ik doseren, wegens vermoeidheid of pijnlijke ontstekingen. Geen zumba, linedance, fietsen, ver wandelen, laat feesten, enz.

Gelukkig kan ik mijn tai-chi bewegingen nog doen, wat trouwens heel goed is voor het lichaam, omdat het zachte bewegingen zijn.

Ik ben wel nog tien dagen naar zee geweest, met een pijnlijke knie en opgeblazen door verkeerde medicatie.

Op vakantie gaan, waar alles voor mij geregeld is, dat gaat. Daar geniet ik dan ook van.

Iedereen probeert mij ervan te overtuigen dat ik er goed uitzie… dat mag… ik heb het liever zo dan wanneer ze mijn binnenkant moesten zien, zoals ik mij écht voel!

Een storm aan zee kan ook mooi zijn!

En zo blauw was het één dag later!

Marmaris 2

bloemen van groenten

Ik wist niet goed wat ik moest verwachten van Turks eten, maar… lekker zeg!

Veel vlees gebruiken ze niet, kip en kalkoen zie je het meeste. En natuurlijk ook vis, ander vlees, zoals runds is daar peperduur!  Maar wat ze met groenten kunnen is bijna niet te beschrijven. Volgens mij ook heel gezond.

Ik at groenten die ik niet kende, maar vond alles lekker. Voor dessert nam ik steeds fruit, want alhoewel een lust voor het oog, die mierzoete gebakjes, niets voor mij. Rondom in de immense eetzaal stond keukenpersoneel om de schotels bij te vullen en te herschikken, wanneer iemand er te hard in geroerd had. Ook waar er een beetje gesmodderd was, werd onmiddellijk netjes opgeveegd.

een deel van het dessert

Een stommiteit die ik nooit meer zal doen: een kamer delen met een vreemde. Ik had haar wel al eens ontmoet, vond haar een beetje simpel en dacht: och ja, ik ben niet zo’n moeilijk mens, dus dat zal wel lukken. (er waren geen singlekamers meer) Djeez… heeft dat mens mij stress bezorgd!

Lotte is gewoon iemand die beter met ziekenzorg op vakantie zou gaan! Ze was langzaam, vergat alles, vond nooit haar portemonnee of pas (op de luchthaven) struikelde over elke steen of border, wilde geen airco en… ze kleefde aan mij. Met heel veel dingen moest ik haar helpen, zelfs haar foto’s maakte ik, anders stond er enkel een paal op. Maar omdat ik toch geen andere kamer kon krijgen, trok ik dan maar een beetje met haar op.

Gênante situaties waren er ook: ik ging naar de kapper; zij ook. Liet ze zich daar vallen in een zetel en zakte er prompt door. Die twee pipo’s van kappers, deden alsof ze niets merkten. Dus heb ik haar er uit moeten trekken. Daarna lieten ze pas merken dat ze redelijk goed Nederlands spraken. Dat is ook zoiets raars, de meeste van die mannen praten beter Nederlands dan de Belgische Turken.

Op een avond begon de airco te lekken. Naar de receptie gebeld: binnen het kwartier zou er iemand komen.

Toen ik op het toilet zat, werd er geklopt en Lotte liet de man binnen. Doet mij die kerel toch niet de deur van de badkamer open zeker, waar ik in volle glorie zat met mijn broek op mijn voeten. Ik weet niet wie van ons beiden het hardste schrok!

Natuurlijk kon ik daar niet blijven zitten en terwijl de man (heel jong nog) aan de airco bezig was, wist hij niet waar hij moest kijken en kon niet snel genoeg weg, zonder een woord te zeggen. Naja, het zal ook niet zo’n mooi stilleven geweest zijn, toen ik daar zat!

Dan trok ik de kamerdeur eens dicht zonder de kaart uit de gleuf te halen… ja lap… konden we niet meer naar binnen!

Aan de receptie waren ze heel begripvol en iemand van het personeel kwam mee naar boven met een loper. Och ja, dat zal wel meer gebeuren denk ik. 🙂

de boulevard tussen de twee steden, negen km lang

Een mooie wandelroute, elk hotel heeft zijn eigen beplanting. Aan de grote weg kan je een Dolmus nemen, dit is een klein busje dat het openbaar vervoer  verzorgt. Om de paar minuten komt er een langs, in beide richtingen en je kan uitstappen waar je wilt en keert dan te voet terug langs de boulevard, die evenwijdig met het strand loopt.

Een rit met de Dolmus kost ongeveer een halve euro, om het even hoe ver je mee rijdt.

vakantiewoningen langs diezelfde wandelroute.

(wordt vervolgd)

ja, dan…

Is het je ook al overkomen dat er aan de bushalte iemand opstaat om jou te laten zitten? Of aan de uitgang van het grootwarenhuis, heel onverwacht een jongen van zo’n jaar of tien, heel galant de deur voor je openhoudt. Jij bedankt hem en hij antwoordt: ‘heb ik op school geleerd, beleefd zijn voor oude (slik) mensen!’

Heb je ook knieën die niet meer helemaal  reageren zoals jij het graag zou willen? Vind je dat er overal precies meer trappen zijn in vergelijking met vroeger? Dus een reden om liever gemakkelijke lage hakken te dragen.  Kom je vroegere klasgenoten tegen en schrik je van hun rimpels?

Dan besef je ook plots hoeveel mensen die jij gekend hebt er al overleden zijn. En als je dan jezelf eens goed bekijkt in de spiegel, kom je tot de conclusie dat je in de hoogte wat hebt moeten inleveren ten voordele van je breedte. Het is ook duidelijk dat bepaalde plaatsen enkele centimeters lager zijn geraakt. Om geen mummelmondje te hebben heb je ook op tijd en stond neptanden laten bijzetten.

Dan ga je er eens even bij zitten en je afvragen of je nu oud bent…

‘Ouder’ misschien, maar zeker niet ‘out!’ Oké, je moet bepaalde dingen gaan beperken. En dan? Zelfs topsporters moeten vroeg of laat minderen of zelfs helemaal afhaken! Je kan voor alles wel een oplossing verzinnen.

Ben je een beetje vergeetachtig? Gebruik dan lijstjes of maak wat nota’s. Aan je uiterlijk kan je ook veel doen, niets of niemand kan je beletten om er stralend uit te zien. Hoe? Ga voor de spiegel staan en probeer welke kleurtjes de jouwe zijn. Een leuk sjaaltje kan soms wonderen doen in de juiste combinatie (vraag een vriendin om haar mening) Een paar grappige oorbellen of een originele ketting kunnen ook bijdragen, zelfs die goedkope welke je in een opwelling op de markt kocht! Je kapsel moet je zeker onderhouden, het bepaalt voor een groot deel hoe je overkomt. Misschien een lichte kleuropheldering of een glansspoeling?

Je huid zal je ook dankbaar zijn bij een goede verzorging en wat dacht je van een nieuw kleurtje lipstick? Voor je knieën is er ‘s morgens op de Nederlandse tv een bewegingsprogramma wat echt niet te zwaar is. Dan nog wat gezond eten en klaar is Kees!

Maar het belangrijkste zou ik nog vergeten: een tevreden blik op je gelaat, zoiets wat van binnenuit komt, dat geeft uitstraling en trekt mensen aan op een wonderbaarlijke wijze. We worden zeker ouder, daar kan je niets tegen doen, maar je kan wel oud worden op een waardige manier. Denk wat minder aan de mensen die er niet meer zijn en geniet van diegenen die je rond je hebt. En in de eerste plaats: sluit je niet piekerend op. Ga naar buiten, neem die gratis bus en ga iemand bezoeken die je al lang niet meer hebt gezien. Desnoods rij  je gewoon een rondje mee en stap je op dezelfde plaats weer af.

Besef dat er altijd mensen zijn die nog meer beperkingen hebben dan jij en wees gelukkig met de dingen die je wel nog kan doen!

En toen… was er koffie!

Wie mij een beetje kent weet dat er bij boodschappen doen of een wandeling maken een terras hoort. Natuurlijk met de bijbehorende natjes en droogjes.

Er zijn zo van die plaatsen waar ik nooit kom om bepaalde redenen, te lang om op te noemen. Maar omdat er hier in ’t centrum keus genoeg is, geen probleem.

Waar ik de laatste tijd veel kwam, is er sinds de grote storm geen overdekt terras meer, het mooie afdak hangt in flarden. Daarom kan het gebeuren dat je in volle zon komt te zitten of in de regen als die besluit om te vallen. Nu zullen ze wachten op de verzekering, maar net voor de winter zal dat ook niet meer hersteld worden, denk ik.

En omdat ik een terrasdier ben, vind ik binnen iets nuttigen niet zo aantrekkelijk, dat kan ik thuis ook!

Dus ergens anders naartoe. Dat kan al eens verschillen, navenant het weer, of de zon of schaduw of wind…

Waar ik gisteren belandde, ga ik nooit binnen zitten, maar buiten was er plaats genoeg en niet te fel in de wind.

Terwijl mijn bestelde koffie in aantocht was, zocht ik naar gepast geld om dadelijk te betalen. Ik nam: een eurostuk, twee van twintig cent, een van tien en acht stukjes van vijf cent. (dit is belangrijk voor de rest van mijn verhaal)

De man zette mijn kop neer en ik legde het geld op tafel. Maar hij maakte geen aanstalten om het op te nemen. Hij begint mij daar een litanie: zijn koffie is héle goede en wat ik daar neerleg is geen geld, daar verdient hij niets aan en overal kost de koffie twee euro en dan komen ze bij hem profiteren.Hij gaat zijn drank opslaan naar twee en half euro.

Hij hoopt blijkbaar dat ik het kleingeld ging vervangen door… ja door wat? Vermits de koffie 1.90 kost, zal hij toch ook regelmatig tien cent moeten teruggeven? Of zeggen de meesten: laat maar?

Maar ik liet mij niet doen en antwoordde: als je geen kleingeld wilt, reclameer dan bij de regering, geld is geld.

En voegde daarbij: ik zal hier maar niet meer komen, waarop hij zegde: dat is ook de bedoeling!

Ik herinnerde mij plots een voorval met diezelfde vent dat hij lastig was omdat hij een briefje van twintig moest wisselen voor twee dranken. Nu wist ik weer waarom ik daar zo weinig kom!

De échte reden van zijn gedrag zal wel zijn dat aan de overkant twee koffieshops liggen die gouden zaken doen en veel personeel hebben. Maar dat is mijn probleem niet.

Na lang getreuzel nam hij het geld toch van de tafel, maar bleef mekkeren ook in zijn vreemde taal, waar je geen woord van verstaat.

Heel op mijn gemak heb ik mijn kop leeggedronken en toen ik wegging, smeet ik in een opwelling nog twee stukjes van vijf cent op de plateau. Had hij nog iets meer te tellen.

Later bedacht ik dat ik beter het geld teruggenomen had toen hij het eigenlijk niet wilde en de koffie laten staan, aan de overkant is ook drank!

Ik moet toch bekennen dat ik een beetje veel overdonderd was.

Maar enkele sympathisanten hebben al voorgesteld: willen we in groep gaan en allemaal betalen met de kleinste rode stukjes?

Mmmmm… zou misschien wel leuk zijn! 🙂

Wat is er aan de hand?

Met de insecten dus.

Die zijn anders dan vroeger! Volgens mij is er een nieuw soort mug ontstaan, klein zwart, zoemt niet, maar eet je bijna op van agressiviteit. Probeer die maar eens te vangen!

Er was een wespenplaag voorspeld, al heel vroeg in de zomer.

Het leek ook wel of alle nesten tesamen uitkwamen! En omdat ze te vroeg waren, en er nog niet genoeg vliegjes waren, of weet ik veel wat die steekmonsters in leven houdt. Daardoor hadden ze dus blijkbaar te weinig eten en grote honger.

Gelukkig kan ik op een terras zitten met een glas bruis, en word ik gerust gelaten. Maar owee, de mensen met zoete drankjes! Niet te doen! Maar er zat wel eens een wesp op mijn been, die mij béét, niet stak, maar béét! Ik voelde zijn/haar kaken, alsof zij wilde proeven. Misschien ben ik toch te taai, want ik was geen stuk kwijt!

Op de markt: het fruit: één wesp!

De koekenkraam: idem!

De zus van H. kocht koffiekoeken voor thuis en toen ze er ene van wilde opsmikkelen, … werd ze vlam: in haar lip gestoken!

En dan plots… amper nog ergens een wesp te bespeuren… was het van de kou of waren ze verhongerd?

Dat de bijen stilaan en onverwachts met ganse korven doodgaan, dat wisten we vorig jaar al.

Maar wat ik vorige week gezien heb… dat was nieuw en akelig genoeg om hysterisch te worden!

Er liep iets over de vloer, op het eerste zicht een vlieg, maar heel groggy strompelde ‘het’ mijn richting uit.

Mijn zoon zat er dicht bij en dus vroeg ik hem: trap het voorzichtig dood, dan haal ik wel keukenrol om het op te kuisen.

Hij riep mij terug met een stem vol afgrijzen; iiieeeek… daar komt vanalles uit!

Hoe? Ik keek en kreeg onmiddellijk kippenvel en nog van die gruwelijke gevoelens… er liepen daar allemaal mini-kleine wormpjes uit dat kreng, alsof de school uit was!

Aaaaah! En dat moest ik oprapen!

Drie lagen keukenrolpapier (zou het voldoende zijn?)

IK griezelde en grabbelde alles wat daar bewoog, ondertussen hysterische geluiden uitbrengend.

Snel naar de vuilbak… nee! De grote bak buiten… nee! Bleef enkel het toilet over. Twee maal doorgespoeld, (ze moesten er maar eens terug uitkruipen)

Het heeft nog effe geduurd eer ik bekomen was, maar als ik iets zie bewegen, (of dat denk) krijg ik weer kou!

We dachten dat dat insect een nest wormen ging werpen, maar volgens H. leggen ze eitjes, welke later pas wormpjes of wat dan ook worden. Waarschijnlijk zaten de kleintjes erin.

Of een ander insect had zijn eitjes gedeponeerd in dit kreng toen het nog leefde, zodat ze vers voeder hadden.

Geen appetijtelijk verhaal, maar het toppunt was de vraag van H. : waarom heb je niet snel een foto genomen? IK had het wel willen zien!

Jawadde, daar stond mijn hoofd naar!

Nooit vergeten.

10-05-2007

Door Zapnimf en Elke kwam dit weer ter sprake en daarom post ik het opnieuw; zoals ik dacht, het verhaal van de onderbroek kwam er pas later bij in de kortere versie! 🙂

Het moet zo’n drie jaar geleden zijn. (dus: 2004)
Een zaterdagochtend, acht uur, nog wat nasoezelen in bed. Luisterend naar de radio.
Het leek die dag wat drukker in het gebouw, meer geluiden dan anders. Wie was er nu weer zo vroeg bezig?
Een stem die riep… was dat nu buiten of was dat binnen…
De tweede keer hoorde ik duidelijk: brand!…
Lieve hemel, toch niet waar zeker?
Iemand belde beneden aan en nog iemand aan de gangdeur.
Snel mijn peignoir aan en de deur open…
De trappenhal stond vol rook. Ik hoorde roepen, iedereen  naar buiten!
Mijn verstand stond precies stil… hoe… in mijn slaapkleed, zomaar de straat op…
Ik nam mijn GSM en sloot de deur achter mij en begon de trap af te dalen, je mag in zo’n geval de lift niet gebruiken. Er was veel rook, maar ik wist niet eens of er vuur was… zou ik er wel doorgeraken?
Op het verdiep lager kwam ik mensen tegen, de jonge man die daar woonde vol roet, hoestend en naar adem happend, enkel gekleed in zijn onderbroek, in gezelschap van zijn buurvrouw, die hem gewekt had door op zijn deur te bonzen. Daarmee had ze eigenlijk zijn leven gered. Niemand wist wat er juist aan de hand was.
Beneden gekomen, was de brandweer al daar met drie wagens. We moesten allemaal verzamelen om te controleren of iedereen aanwezig was.
Enkel de meneer van het bovenste verdiep ontbrak nog, maar die wilde op zijn terras blijven staan, omdat hij de trap niet kon doen. Als het nodig was moesten ze hem daar maar afhalen.
Daar sta je dan, op een drukke zaterdagmorgen, op straat in slaapkledij. Hetgeen ik toen voelde zal ik nooit kunnen beschrijven. Mijn verstand stond op nul. Het leek wel alsof ik alleen en verlaten was. Het vuur was in het appartement onder mij. Als verloren schapen zagen we de brandweermannen het gebouw ingaan met brandslangen en nadat ze boven het venster hadden opengedaan, kwam de rook naar buiten, terwijl ze hun ladders ertegen plaatsten. De pikzwarte rook ging recht omhoog, langs mijn ramen.
De vensters waren met een dikke laag roet bedekt, zwart als de hel. Een smeulende TV werd in een tapijt gedraaid naar buiten geworpen. Dat was de schuldige: een implosie.
Gelukkig  was er weinig waterschade, alleen veel roet. Ik moest mijn vensters openzetten, want bij mij was er ook veel rook.
Maar net daarvoor dacht ik plots aan mijn cavia, door het schrikken was ik haar vergeten, ik had haar nog maar twee weken.
Ik wilde haar per se redden en een van de brandweermannen was zo goed om met mij mee naar boven te gaan. Gelukkig was het arme beestje niet gestikt. Maar misschien heeft ze toch rook ingeademd, want twee jaar later heeft ze klierkanker gekregen.
Ik had ook nergens aan gedacht, alleen mijn GSM, om mijn zoon te kunnen bellen. Op zo’n moment heb je gewoon een blackout.

Nadat iedereen terug naar binnen mocht, heb ik eens rondgekeken, ben  in snikken uitgebarsten en heb zeker een uur gehuild. Toen ben ik begonnen met alles af te wassen. Gewoon verstand op nul en poetsen maar. De stress geeft je een onvermoede kracht.

Maar daarna stond er mij nog een koude douche te wachten. Mijn verzekeringsagent vertelde mij dat ik geen brandverzekering had.
Wat was er gebeurd? Voor mijn verhuis was er een vergissing gebeurd, ik was zonder het te weten dubbel verzekerd. Een van de twee zou een jaar geschrapt worden en als de ene verlopen was, begon de andere weer. Ik weet nog dat ik zei: hopelijk vergeten we dat niet. Waarop de man: neenee, ik zet het in de computer, geen probleem. Maar er ging dus toch iets mis.
Alhoewel ik heel precies ben met mijn betalingen, is mij dat ontgaan. (ik hou niet van doorlopende opdrachten)
Gelukkig zat ik niet met de schade, want dat zou pas een ramp geweest zijn.
Het is onbegrijpelijk hoe het verstand kan stilvallen door paniek. Alleen mijn GSM had ik mee, geen papieren, geen geld, geen kleding… niets…
Het heeft nog lang geduurd eer ik mijn klokradio terug durfde te laten spelen. Ik wilde alle geluiden horen, wilde allert blijven.

Deze ‘zwarte’ zaterdag zal ik nooit vergeten…

Zoet, zuur, zout…

De maand juli is bijna om en oh schande, ik heb deze maand nog geen enkel stukje geschreven!

Daar moeten we snel iets aan doen, want nog even en het is te laat: dan staat daar bij juli een dikke nul.

Of zou die lege maand gewoon overgeslagen worden? Neen, dat mag niet gebeuren.

Ik weet niet zoveel te vertellen, enkel dat het, buiten enkele ongemakken vrij goed gaat.

Maar het zal nooit meer worden zoals vroeger, dat is een feit!

Er is wel iets nieuws: ik verdraag geen suiker meer, lust het zelfs niet meer.

En dat moet je dan zelf ontdekken, waarschijnlijk heeft de chemo mijn zoet-papil aangetast, als dat al kan!

Heel raar: bij het aanschouwen van een prachtig stuk taart, weet mijn geheugen hoe het smaakt… maar in mijn mond doet het niets.

Ik heb altijd zo kunnen genieten  van een grote ice tea, mét ijs, het kikkerde mij op en leste mijn dorst. Nu word ik er zelfs moe van en krijg pijn in mijn benen, stel je voor!

Het smaakt naar niets meer en als ik een glas leegdrink, word ik zo misselijk als van de zoetstoffen welke ik vroeger ook al niet verdroeg.

Héél erg vind ik het niet, vermits het mij allemaal niet smaakt, eet ik niets zoets. Dat betekent véél etiketten lezen bij het boodschappen doen… of gewoon alles vers gebruiken.

Geen dessert meer, maar bvb een lekkere smoothy van vers fruit en platte kaas of yoghurt. Ook heerlijk toch?

Zout moet ik vermijden, maar zuur gaat prima. Een lekkere bruine boterham met kaas en van die lange schijfjes komkommer… hmmm…

Och, het is geen ramp, je kan best zonder suiker en wie weet, misschien dat er na een tijdje weer iets verandert in mijn smaak… ik wacht af en laat mij verrassen.

 

Te vroeg?

We kregen allemaal bericht dat er teveel huishuur was aangerekend, het heeft ook in de krant gestaan. (dat systeem van berekening, daar kan bijna niemand aan uit)

Oké, ik kreeg dus 24 euro terug, maar eerst werd er dertien euro en nog iets ACHTERSTAL vanaf gehouden. Als er één woord is waar ik een hekel aan heb, dan is het dat wel.

Maar geen nood, ik kon bellen om uitleg. Wat ik als antwoord kreeg: u betaalt te laat. Maar daar was ik helemaal niet akkoord mee, want ik betaal voor de éérste van elke maand, dus de huur voor de volgende maand. Dat zou ze even opzoeken en dan werd ik teruggebeld.

Na een tijdje: rrring!!

De dertien euro en een beetje  wat ik te weinig betaald had; er was een huuropslag geweest van één euro en… per maand en dat had ik nagelaten. Het verbaasde mij, want ik ben steeds met alles in orde. Was mij dat ontgaan… had ik de brief niet gekregen… geen flauw idee.

Maar… nog volgens de dame betaal ik eigenlijk te VROEG. Het dient te geschieden aan het begin van de maand, of ik dat wilde veranderen?

De bankbediende vond het grappig, te vroeg? De opdracht werd dus gewoon een week later gezet, van 28 juni naar 4 juli.

Maar als ik het goed bekijk, heb ik nu één maand huur uitgespaard, terwijl toch alles oké is.

Voor volgend jaar verwacht ik wel de vraag waar de huur van juni is… dan zal ik het weer mogen uitleggen.

Kruid of kruit?

Voor bepaalde dingen ga ik naar het Kruidvat. Ik heb  steeds een lijstje liggen en wanneer een van mijn producten op of leeg is, wordt dat erbij geschreven. Omdat ik alle dagen buiten wil, is het ofwel wandelen of boodschappen doen.

Die dag werd het dus Kruidvatteren. Ah ja, ik had ook nog een cadeaubon, van mijn verjaardag een tijdje terug, kon ik die evengoed meenemen.In elke winkel zijn er wel situaties die mij storen, daar is het de onduidelijke reclame. Je zou moeten rondlopen met het krantje in je handen om koopjes te doen. Maar ik hoef nergens drie of meer stuks van en hou mij aan mijn lijstje.

Nadat ik allerhande dingen bijeen gezocht had, zet ik alles netjes op de band en geef als eerste mijn bon af. Er worden knopjes ingedrukt en opnieuw geprobeerd. Zegt het kassameisje: ‘mevrouw hoe oud is die bon?’

‘Ik kreeg hem geschonken op tweede paasdag’

‘de kassa neemt hem niet aan, hebt u het kasbonnetje nog?’

‘Juffrouw, wie krijgt er iets cadeau met het bonnetje erbij?’

Ze probeerde nog enkele malen; de kassa deed niets. (maar er was ook geen reactie op het kaartje, dat er niets op stond ofzo.

Ondertussen was de rij achter mij al flink aangegroeid (het was die dag nogal chaotisch in de winkel)

Ik wachtte en kreeg geen rood hoofd, want ik was zo onschuldig als een pasgeboren lammetje.

Nee, het werkte niet en ze vroeg of ik mijn waren gewoon kon betalen en misschien een andere keer eens terugkomen. Ik hoorde enkele klanten mompelen: zou ik niet doen, zou alles hier laten.

Maar enfin, dan had ik mijn haarlak en shampoo niet en betaalde dan toch maar, ik zou wel eens terugkomen als het wat rustiger was.

Buiten gekomen belde ik naar H. ; ‘hey, H. ik heb een heel vervelende vraag: heb jij het aankoopbewijs van die kaart nog?’

Ze wist het niet zeker, maar omdat ze net in de Carrefour was, ging ze eerst naar huis en zou ze eens kijken.

Oké, ik zou op haar wachten op het terras, met een koffietje, wat ik net kon gebruiken.

Een tijdje later, misschien zo’n vijftien minuten, zag ik haar aankomen: ze had de aankoopbon én de kassabon nog gevonden. Leuk! Dat verdiende een warme choco met slagroom.

Net voor sluitingstijd gingen we terug naar het Kruidvat, want ik wilde dit opgehelderd zien. Hetzelfde meisje was nog daar in een nu heel rustige winkel. Ze keek een beetje verwonderd omdat ik terug gekomen was (wat had ze dan verwacht, dat ik de kaart gestolen had?)

Ze probeerde aan de kassa te weten te komen hoeveel euro erop stond, maar dat ding hield zich nog steeds van de stomme. Hier klopte toch iets niet… je moet toch het tegoed kunnen zien.

Iemand anders werd er bij geroepen, maar die zei onmiddellijk: oh ja, dat werkt vandaag niet, er is iets met de computer, de herlaadkaarten gingen ook niet.

De verkoopster wist even niet waar kijken en zij kreeg dus wél een rood hoofd.

Ze heeft zeker tien keer ‘sorry’ gezegd. Ik zei enkel maar: ’t is goed, kon niet over mijn lippen krijgen: ’t is niet erg. Want al bij al vond ik het wel erg… de manier waarop ik daar te kijk had gestaan…

UPDATE: vandaag, dinsdag naar ’t Kruidvat geweest en de kassa werkte NORMAAL!

Ik eet wel graag haring.

Dat ik begaan ben met mijn orchideeën, is geen geheim. Het zijn mijn stralend-bloeiende kindjes.

En wanneer ik dan op twee bloemenstengels een kleverige substantie bemerk, weet ik dat er een beestje moet inzitten.

Volgens tinternet zijn er ontelbaar veel soorten bladluizen die van orchideeën houden.

Groene, zwarte, witte, zelfs doorschijnende. Je ziet ze niet, ze versteken zich met gemak tussen de vele bloemen. Het enige dat opvalt is die kleefstof.

Wat raadt het internet nu aan? Een lieve-heers-beestje op de plant zetten. Dan worden de kleine monstertjes  opgegeten, in tegenstelling tot een mier, die de bladluizen verzorgt om ze te kunnen melken. (ja, zo heet dat)

Mijn zus heeft een grote tuin en gaat ervoor zorgen dat ik een of twee lieve-heers-beestjes in mijn bezit krijg.

Nu nog enkel hopen dat ze begrijpen wat er van hen verwacht wordt!

En over die haring, wat heeft dat te maken met mijn orchideeën?

Heel simpel eigenlijk, enkele potjes zijn te klein en ik zou de schoonheden moeten overplanten.

Het probleem is echter dat ik nergens de geschikte potjes vind: doorschijnend plastiek, groot genoeg en voldoende stevig  om er gaten in te maken.

Tot ik in den Delhaize haring in emmertjes zag; de juiste maat.

Dus als ik af en toe een pot haring meebreng, kom ik aan voldoende potjes.

Nu eet ik wel graag eens een goede haring, maar het zal toch nog een tijdje duren voor ik een paar emmertjes leeg heb.

Een mens kan soms toch vindingrijk zijn hé?

Drie maanden later.

Nu blijkt dat mijn vorige uitslagen niet zo goed waren! Maar daar hebben ze me toen niets van verteld. Tot nu, ik moest een nieuw bloedonderzoek ondergaan, naar het scheen werkten mijn nieren niet zo goed.

Dat was wel even schrikken.

Maar de uitslag was blijkbaar toch goed: suiker, cholesterol, witte en rode bloedcellen, lever, nieren…

Alleen de schildklier nog niet helemaal (maar toch gebeterd), daar moet ik nu een pilletje voor nemen: L-Thyroxine, de laagste dosis, 25mg.

Als ik er zo over nadenk, dat was in de tijd toen ik naar de kinesiste ging, toen ging het mij inderdaad niet zo goed.

Mijn tumormarkers waren toen licht gestegen, maar nu toch weer gedaald naar 19.

Ik zei terloops tegen de huisdokter dat ik wat last heb met mijn gewicht. Zijn antwoord was voor de eerste keer: dat is niet zo erg, integendeel, het is een teken dat je de goede weg opgaat. Mensen met K, die enkel maar vermageren, dat is minder. Stomverbaasd was ik toen hij dat zei, maar soit…

Dat betekent nu niet dat ik er mijn kas aan ga vegen, nee, ik probeer mijn gewicht in toom te houden. Het is zo vervelend wanneer je kleren gaan spannen. Ik weet dat het met de medicatie te maken heeft, dus zal het ooit wel eens beteren (voor er geen enkele maat mij nog past)

Begin maart moet ik op controle bij de gynaecoloog en in mei naar de oncoloog.

Dus nu spreken twee dokters elkaar tegen over mijn toestand, benieuwd hoe we dat gaan oplossen.

Alleen de vermoeidheid kan ik niet overwinnen. Het lijkt goed en wanneer ik vijf minuten gelopen heb, kan ik plots zo moe worden, dat ik ergens moet gaan zitten of terug naar huis gaan. Als ik durfde ging ik op vakantie, maar ben bang dat het niet lukt.

Het is nu bijna twee jaar geleden dat het noodlot toesloeg en ik vrees dat ik nog veel geduld zal moeten opbrengen.

Hoe gaat het nu met je?

Dat is de vraag die mij dagelijks gesteld wordt. En wat zeg je dan; natuurlijk: goed.

Een heel normaal antwoord, na een jaar ben je natuurlijk beter.

Weten zij veel… niemand denkt eraan dat kanker nooit echt weg is. Ook de zware stempel die je door de ziekte meekrijgt… daar praat je niet over, je wilt niet voortdurend zagen.Ik weet wel dat ik met veel beperkingen moet leren leven.

Soms ben ik zo boos dat ik een ongeluk zou kunnen doen. Andere dagen ben ik gewoon verdrietig. Ik gedraag mij nochtans altijd opgewekt. Ja ik weet het lijkt ingewikkeld, alsof ik mijzelf tegenspreek.

Mijn arm doet pijn… de huisdokter stuurde mij naar de kinesiste. Heel even ging het goed, want de spieren die potvast zaten werden losser.

Na een tijdje begon de pijn erger te worden, van aan mijn schouder tot aan mijn hand.

Ik moest stoppen met de massage en vorige week ging ik op controle bij de oncoloog. Die vond kiné helemaal niet nodig, want mijn arm is niet dik. De vragen welke hij mij stelde waren heel moeilijk om te beantwoorden, zoals: beschrijf de pijn: waar, hoe, hoe vaak, op welke plaats… enz.

Over elke pil die ik moet slikken wilde hij uitgebreid het hoe en waarom. (gelukkig hou ik een lijstje bij)

Dan bekeek hij mijn litteken en stelde vast dat daar wel wat dingen veranderd waren. Net onder mijn oksel zit er een soort plooi die wel eens een streng spieren zou kunnen bevatten. Het okseltoilet is ook nog steeds voelbaar of eigenlijk gevoelloos. Binnen kort moet ik naar de gynaecoloog, en tegen dan zullen ze mijn geval al besproken hebben. Hopelijk wordt er niet beslist om te opereren, daar ben ik echt bang voor.

De oncoloog dacht aan zenuwpijn en gaf mij een doosje mee om te testen… maar dat hielp niet en ik heb er maar eentje van genomen omdat ik wel high leek, zo’n zweverig gevoel in mijn hoofd.

Het is wel eigenaardig dat ik vooral  ’s nachts pijn heb en wat neem ik ’s avonds? Juist: de chemopil.

Op eigen houtje heb ik er eentje overgeslagen… en het was die nacht precies veel beter. Maar ik moet die kleine monstertjes VIJF jaar nemen…

Ontstekingsremmers helpen amper of niet. Dus… dagelijks pijnstillers. Maar kan je ongestraft vijf jaar pijnstillers nemen? Ik weet het niet meer hoor.

Goh, ik doe ook wel leuke dingen hoor, maar altijd die pijn erbij. Verwondert het jullie dat ik er soms tegenop zie om te bloggen?

Ik ben ook vergeten te bellen om te vragen hoe het zit met mijn tumormarkers, maar dat hoor ik binnenkort wel.

Twee zomers lang…

Dat dacht ik, toen ik van op de trein buiten het mistige landschap voorbij zag glijden. Het leek al een beetje herfst.

Voor mij had het leven twee zomers lang gewoon stilgestaan, terwijl het voor de meeste mensen gewoon doorging.

De eerste keer sinds lang dat ik nog eens naar zee ging. Alles moet daarvoor ook in één vakje samenvallen: het weer, of ik mij goed voel, of een vriendin vrij is.

Ik had M. gebeld om te vragen of ze al iets gepland had? Ja, ze ging met schoonzus en nichtje shoppen, maar een andere dag misschien?

Even later belde ze mij terug: ze had haar afspraak verzet, als ik mij goed voelde, wilde ze mee. (lief hé?)

Het werd een leuke dag, niet te warm, niet te koud, het zonnetje was ondertussen van de partij. Elk zuchtje wind kan mij ziek maken, mijn weerstand is nog steeds heel laag.

Waar andere mensen halfnaakt op een terras zitten, heb ik steeds een winddicht jak en een sjaaltje aan. En al is de zon warm, het lijkt wel of elk beetje trek mij vindt. En dan heb ik prijs!

Onlangs werd ik wakker met koude koorts, niet zomaar bibberen, maar echt schudden. Een uur aan een stuk. Toen ik mijn temperatuur opnam: 39 en half! Met twee Paracetamols kroop ik terug in bed. Dat zijn eenzame momenten, dan heb je behoefte aan iemand naast je bed, die even je hand vasthoudt…of je een warm drankje brengt…

Na enkele uren slaap, had ik nog 37.

Het is niet leuk, om steeds maar dat griepgevoel en vermoeidheid te voelen. Het komt ook door de chemopillen.

Ik las ergens over Kylie Minogue, die vijf jaar geleden ook borstkanker had. Ze was nu in haar vijfde jaar van pillenslikken. Heel vaak voelt ze zich rotslecht en had haar dokter al gesmeekt om te mogen stoppen. Maar dat mag niet!

Er was mij gezegd dat je van de bestralingen minder last hebt, maar mijn ribben en borstbeen doen toch nog steeds pijn.

Op youtube had ik een filmpje gevonden met fitnes-dance. Het leek me wel wat om een beetje aan mijn conditie te werken, dagelijks acht minuten. Na twee maal moest ik al stoppen, mijn linkerarm en eronder tot aan mijn middel: alles ontstoken. De kinesiste vertelde mij dat mijn arm niet mag zwaaien. En ik die wilde meedoen aan de zumba-lessen, welke deze week hier gestart zijn. Niet dus… weer een domper…

In oktober krijg ik een griepspuit en een tegen longontsteking, hopelijk valt dat een beetje mee…

Eigenlijk wilde ik een dikke week geleden al een stukje schrijven, maar het komt er maar niet van. Door de dag verschuif ik het naar ’s avonds… en dan ben ik te moe om zinnige ideeën neer te typen.

Dus zal hier maar heel sporadisch iets nieuws verschijnen. Maar ooit zal het wel eens beter gaan…

Hoe ‘YES’ veranderde in ‘NO’!

GSM’s kunnen soms wel lang meegaan. Er zijn natuurlijk mensen die altijd de laatste nieuwe snufjes willen.

Mijn toestel was minstens vijf jaar oud of meer, ik weet het niet meer zo juist. Een goede batterij is bij lang gebruik heel belangrijk.

Maar daar was nog praktisch geen sleet op, en vermits ik nog niet tot de ‘wegwerpgeneratie’ ben toegetreden, kon ik mijn babbelding  niet  zomaar wegdoen. Moeilijk om daar afscheid van te nemen. Alhoewel ik al een nieuwe in huis had (eens gratis gekregen bij de een of andere actie), maar het was een ander merk en dus… een ander menu.

Vroeger was ik ook in het bezit van een huistelefoon, maar voor mij was een mobieltje voordeliger, dus weg met de antiek!

De knop die het meeste gebruikt wordt is de yes-knop. Daar begon wel al een beetje sleet op te komen. Soms reageerde deze knop niet onmiddellijk, zodat er opnieuw gedrukt moest worden. Het resultaat was dan dat er twee standen ineens doorgingen. Echt een probleem was dat toch nog niet.

Tot vorige donderdag… peut-peut… een berichtje van H. die momenteel in Egypte op vakantie is. Ik druk goed door op yes… en met afgrijzen zie ik achtereenvolgens op het schermpje: bericht verwijderen… het bericht is verwijderd… aaaaaaaaaaaaaaaaarrrggghhh… zonder dat ik er iets aan kon doen.

Ik probeerde nog te zoeken, maar het bericht was en bleef weg…

Dat deed de emmer overlopen, nu vloog em eruit!

Mijn antwoord met uitleg vertrok heelhuids en dat was de laatste dienst welke deze GSM mij hoefde te verlenen.

De nieuwe was snel geïnstalleerd en al bij al valt het menu nog mee. Het is effe aanpassen.

Maar bij de eerste streek dat mijn mobieltje mij levert, vliegt het onmiddellijk!

genk is weer een bruisende stad!

In die lange grauwe, koude winter zag alles er ook zo uit. Waar bleef de lente? Nergens was het echt gezellig…

Of lag het aan mij? Ik weet het eigenlijk niet… mijn inspiratie was een tijdje zoek… er malen zoveel dingen door mijn hoofd, maar niets om een logje over te schrijven.

Maar het begin van de zomer heeft precies alles weer doen herleven.

Plots veranderde er iets, een stad heeft zomer nodig, net zoals de mensen die er wonen of passeren.

Meer volk in de straten brengt kleur in die ruimte. Je loopt niet meer alleen rond.

Het begon met Genk on stage, wat veel mensen nog kennen als ‘Swinging Genk’ , eigenlijk toch ook niet mis.

Door het prachtige weer is er veel volk op afgekomen, er wordt gesproken van een record. Drie dagen volle bak muziek, eten en drinken. Ja, een beetje decadent misschien in deze tijden, maar de optredens zijn gratis. (alhoewel het niet zeker is dat het zo gaat blijven)

Nieuw was wel dat het jeugdpodium, J-Factor, verplaatst werd naar de festivalweide, hier tegenover. We wachtten af met gemengde gevoelens, want dit podium, dat vroeger aan de kerk geplaatst werd, zorgde ook voor het meeste lawaai. Gelukkig werd er net daarvoor een wet gesteld op het geluidsniveau. De organisators tekenden ook de overeenkomst, dat ze niet boven de 103 decibels zouden gaan.

Toen ze op vrijdag begonnen, leek het even fout te gaan… muziek was er niet te horen, wel bassen die het hele gebouw deden daveren…

Nee, dit ging ik niet uithouden, desnoods ging ik bij mijn zoon slapen.

Maar blijkbaar was het een test, en voor de rest viel het wel mee, maar er zijn altijd mensen die niets kunnen verdragen.(dat hoor je dan later)

En ja,  juli, zondagsmarkt, de grootste van Vlaanderen wordt hier gezegd. Daar ook een podium met optredens allerhande, en dat elke zondag van juli en augustus. Er stond ook een kleine kermis (met een frituur; een frietje uit de hand in een puntzakje, lèkkèr!)

De solden waren dan ook al begonnen, en door het mooie weer: overal terrassen! En in het keuren van terrassen ben ik héél goed! 🙂

Elke zomerdinsdagavond, zijn hier ook de Parkies-optredens, met bekende namen. Maar het viel mij op dat het gisteren precies wat vroeger gedaan was, de voetbal zeker?

De warmte maakt zo loom, maar ik kan ondertussen al veel langer wandelen. Mijn haar is teruggekomen in de vorm van een krullenbol. Mij goed dat er uiterlijk niets meer aan mij te zien is, ik hou niet van medelijdende blikken en word ook niet graag beklaagd.

De behandeling bij de kinesiste valt goed mee, behalve dat mijn brein soms door vermoeidheid niet zo op zijn best is.

Volgende week moet ik naar het ziekenhuis voor mijn grote ‘keuring’ , benieuwd hoe het staat met mijn K-dingetjes…

1 mei 2010.

Groot feest in Genk!

Ik keek er naar uit: eerst over de rommelmarkt wandelen slenteren, dan  de jaarmarkt. Op tijd frisdrank of koffie bijtanken.

Terug naar huis ging over de kermis. Misschien een puntzak frieten naar binnen spelen.

… als Murpfy niet langskwam.

Toen ik mijn ogen opende  ’s morgens scheen het zonnetje vrolijk over mijn bed.

En daar was hij… heel even sloot ik mijn ogen en alles tolde rond naar rechts, terwijl ikzelf naar links draaide. Wat was dat???

Ik had geen migraine, nergens pijn, niet misselijk.

Op weg naar het toilet liep ik met gespreide armen om mijn evenwicht niet te verliezen. Een verschrikkelijk gevoel, dat kwam en ging.

Ik besloot om maar terug naar bed te gaan, misschien ging het over. Maar nee…

Toch maar weer opgestaan en ontbijt genomen, met mijn ochtendmedicatie, in de hoop dat het daarna zou beteren. Ik besefte dat dit de hele dag ging duren. Afwisselend ben ik in bed gaan liggen en dan weer rechtop in de zetel. Rondlopend in mijn nachtgoed, wat voor mij al heel zeldzaam is.

De enige reden die ik kon bedenken voor mijn ongemak: vermoeidheid!

Te voet naar de kinesist, oefeningen doen en weer terug. Dan was ik al moe, maar dat was nog alleen maar de voormiddag.

Donderdagnamiddag ben ik nog gaan scrabblen en daar ging het al niet. Ik zag geen fatsoenlijke woorden en alles raasde door mijn brein.

De enige oplossing die ik kan bedenken is maar weer een chauffeur vragen, die mij brengt en terughaalt. Met de energie die ik van het lopen uitspaar, kan ik iets anders doen. De rekoefeningen kan ik niet stoppen, want ik voel dat het helpt tegen het ‘plankgevoel’  onder mijn linkerarm.

Van de bloemenstoet, die hier vertrekt, heb ik alleen de geluiden gehoord en van het vuurwerk heb ik een deel gezien vanuit mijn zetel.

Tot zover 1 mei, waar ik mij op verheugd had.

Ggggggrrrrmmmmffff… ik weet dat ik dankbaar mag zijn dat ik er nog ben, maar dat het allemaal zo lang duurt…

Is moeder aarde boos?

Hebben we lang genoeg met haar voeten gerammeld en werkt ze dat nu uit?

Eén vulkaan, met een naam die waarschijnlijk enkel door IJslanders fatsoenlijk uitgesproken wordt, één vulkaan is erin geslaagd om bijna het hele luchtverkeer plat te leggen!

De beelden van die uitbarsting die daarvan op tv komen zijn indrukwekkend en hallucinant.

Maar waarom zouden ze dat land nu IJsland genoemd hebben? Er zijn gletsjers, maar ook geisers en vulkanen.

Bovengenoemde vuurspuwer zou ook nog een broertje hebben, dat na 200 jaar geslapen te hebben, ook wel eens voor een nog hevigere uitbarsting kan zorgen. Nog even en IJsland verdwijnt in zee!

Als klap op de vuurpijl (naja vuur) zou er sprake van zijn dat in Zuid-Italië ook zo ne slaper begint te ontwaken. Deze zou mogelijk een tsunami  veroorzaken die Zuid-Italië en Sicilië van  de kaart kan vegen.

Over naar de ruimte waar een ster op ontploffen staat en dan zijn we compleet.

Met bijna dagelijks aardbevingen, ga je toch echt denken en wat zal er morgen roet (of stof) in het eten komen gooien?

Wat nu wel opvalt: in nood komen de mensen wat dichter naar elkaar toe. Ze huren samen een auto, of zelfs bussen en delen de kosten om maar thuis te geraken. Op tv zag ik zelfs een dame in NY die een wildvreemde vrouw met haar kinderen onderdak aanbood.

Zou solidariteit dan toch nog bestaan of moet er eerst vanalles ernstig gebeuren?

Hopelijk blijft de regen nog wat uit, want ooit moet die asse toch terug naar beneden komen en ik vrees dat dat ook niet onze mooiste dag zal zijn.

Paracetamol, goedkoper?

Door mijn K. hoor ik bij de chronische pijnpatiënten. Dus… dagelijks Paracetamol.

Ook voor keelpijn of verkoudheid en andere grieptoestanden. En wat kan je dan best doen?

Even met de bus de grens over en bovenstaande prijs betalen van 1.79 Euro, voor een grote doos van 100 stuks van 500 mgr.

Mijn huisdokter vond het goed dat ik die gebruikte, dus geen probleem.

Toevallig vermeldde ik het eens aan mijn apotheker… hij werd vuurrood, eigenlijk boos. Want volgens hem kon dat nooit het echte spul zijn… aan die prijs. Dat ik zomaar iets kocht en ook nog innam vond hij levensgevaarlijk. Dan kon ik evengoed iets op de markt kopen dat aangeprezen werd als pijnstiller. Dat is volgens mij toch alweer iets heel anders. Als ze in Nederland aan die prijs mogen verkopen, zal alles toch ook gecontroleerd worden zeker?

Ik zei heel rustig dat mijn huisdokter het goedkeurde. Waarop hij declameerde dat dokters niets kennen van medicatie-samenstelling, dat weet enkel de apotheker, want zij maken het.

Vorige week stond er een artikel in het CM-krantje, wat onmiddellijk mijn aandacht trok. Ik heb het uitgeknipt want ik zal het kunnen gebruiken.

Door een nieuwe regeling wordt Paracetamol veel beter terugbetaald; voor chronische pijnpatiënten.

Iedereen kan nu een grote verpakking kopen aan 7.85 euro, 100 tabletten van 500 mgr.

Gewone verzekerden zullen 1.29 euro betalen en mensen die recht hebben op een verhoogde tegemoetkoming 0.77euro.

Het zou kunnen dat ik daarvoor een attest moet aanvragen, maar het wordt niet vermeld in het artikel.

Haha… dan wil ik het gezicht van de apotheker wel eens zien, wanneer hij het nieuws verneemt…

Eerste controle.

Twee dagen achter elkaar naar het ziekenhuis voor controle.

Ja het is bijna een jaar geleden dat mijn leven een heel andere wending nam. Mijn kapsel waar ik toen veel complimentjes voor kreeg, na de eerste chemo, al mijn haar weg.

Dag een, bij de gynaecoloog, zit ik tussen de zwangere vrouwtjes. Heel raar eigenlijk, nieuw leven en daar tegenover mensen zoals ik, die niet weten hoelang ze nog gaan rondlopen.

Het onderzoek op zich, houdt niet veel in. De pijn in mijn ribben en borstbeen is nog een uitwerking van de bestraling. Volgens de uitslag van de botscan, die wat verkalking in de ruggengraat aantoont, hoef ik van hem niets in te nemen. Ik ga daar buiten met een afspraak voor over vier maanden, plus voor een mammografie.

’s Anderendaags naar de oncoloog, dat is op de afdeling chemo. Met tegenzin ga ik daar naar binnen.

Deze dokter beslist dat ik toch maar kalktabletten en ampules vitaminen D moet nemen. Hij noemt het de ‘levertraan’ welke we vroeger op school moesten slikken.

Na de bloedafname hoef ik niet op de uitslag te wachten en krijg een volgende afspraak in oktober.

Als de bloedwaarden niet goed zijn, gaat hij mij bellen en anders gaan de documenten naar de huisarts.

Dus wacht ik op… ‘geen telefoontje’…

UPDATE: volgens mijn huisarts zijn mijn ‘kankerdingetjes’ (mijn chemobrain heeft het woord vergeten voor ik het kon noteren) gedaald dus van 37 naar 23. En dat zou goed zijn.

Misschien weet er iemand het juiste woord en dan zal ik het aanpassen.

Volgens Libelleke zijn die ‘dingetjes’  tumormerkers. Gedaald is dus goed! Op naar de volgende!

Genk, op sterven na, dood?

Niet ik, maar de stad Genk.

Eigenlijk is het al enkele jaren bezig. Waarom moest er zoveel vernieuwd worden in het centrum?

Wat heeft het opgebracht. Vroeger was de markt gezellig en groot. Ook de oude GB, die nog steeds Priba genoemd wordt, er was plaats om te parkeren. Maar nee, alles moest ‘vernieuwd’ worden.

Alle vertrouwde dingen weg, saaie gebouwen, duur parkeren.

Door de nieuwbouw is er altijd wind. Er zijn teveel openingen waar de wind vrij spel heeft. Het aantal marktkramers is gehalveerd. Ze krijgen geen plaats of moeten voortdurend veranderen. Wanneer ze dan iets beters vinden komen ze niet meer.

Maar ook de rest is een dooie, kleurloze boel. Eens zeven uur ’s avonds zie je hier geen kat meer.

Wil je op zondagavond na een voorstelling of optreden nog met vrienden ergens iets gaan drinken, dan kan je amper iets vinden dat nog open is.

De meeste winkels zijn ermee gestopt, alleen shopping een is nog redelijk. Maar neem de Carrefour daar weg en de kleine winkels gaan het ook voelen.

Was het dan nodig om nog zoveel winkelpanden bij te bouwen? Alles staat leeg.

En nu gebeurt het onvoorstelbare: Carrefour en GB worden allebei gesloten!

Heel erg voor die mensen die zonder werk vallen. Het is hier het gesprek van de dag natuurlijk. Iedereen kent wel iemand of koppels die daar werken.

Maar het is een feit dat er buiten deze twee geen enkele andere voedingswinkel is in het centrum.

Veel oudere mensen hebben auto en huis verkocht om hier in het centrum te komen wonen. Alles dichtbij, op loopafstand.

En nu? Als er niets in de plaats komt… het gaat heel moeilijk worden voor velen.

Openingsdans?

Ik ken iemand die deze ‘plakker’ als openingsdans op zijn trouwfeest wilde. Stel je voor: i’m alone forever…

Na een fikse ruzie gaf hij voor de goede vrede maar toe en werd het… Duh van Peter Maffay… yakkie…

Ach ja, het huwelijk liep toch op de klippen. 😦