Een Mei

Bloementapijt van begonia’s.

105.000 begonia’s, zo mooi, maar jammer genoeg voor korte tijd…

De ganzenfanfare. (2)

(foto’s Hildeken)

Vorige week zondag was het shoppingzondag, de meeste winkels waren open.

De zon scheen, alhoewel het ijzig koud was.

Maar bibi wil wandelen, in het centrum.

We hadden weer het bezoek van de ganzenfanfare, voor de derde keer dat ik ze zie. Foto’s had ik nog van vorig jaar, dus het was niet zo erg dat ik mijn digitaaltje niet bij had.

Zo te zien hadden de stappers al een parade gelopen en waren ze nu aan hun rust bezig. Ik meen te weten dat ze twee rondes lopen van ongeveer een uur en daartussen  mogen ze rusten. De beesten zijn echt goed verzorgd, ze kunnen  in de kar, hebben eten en drinken en niets tekort.

Ik bleef een tijdje aan het hek staan om naar de kwakende, gaggende meute te kijken.

Komt daar een van de grootste dieren recht naar mij toe, haar bek groot open. Ik denk: die gaat mij proberen weg te jagen, maar verroer geen vin en hou oogcontact. Ze komt vlak voor mij staan en begint zowaar tegen me te ‘praten’. Op een klaaglijke toon. Ze krijgt ook antwoord in dezelfde intonatie. ‘Wat scheelt er? Wie weet wat je me wilt vertellen?’

Zo gaat het ‘gesprek’ een tijdje door en plots zegt ze ‘gag’ en stapt de loopplank op naar binnen waar het gezelliger is.

Maar baasje heeft het gezien en roept dat ze gaan vertrekken voor de volgende toer. Met tegenzin volgt ze het bevel op en aan het hekdeurtje kijkt ze nog even naar mij en brabbelt nog wat.

Ik veronderstel dat ze mij kwam uitleggen dat ze geen zin meer had om te marcheren, misschien lijk ik op iemand die ze kent?

Dieren hebben hun eigen taal, daar geloof ik vast in.

En ik?… sssssttttttt… misschien ben ik een ganzenfluisteraar…

Genk, op sterven na, dood?

Niet ik, maar de stad Genk.

Eigenlijk is het al enkele jaren bezig. Waarom moest er zoveel vernieuwd worden in het centrum?

Wat heeft het opgebracht. Vroeger was de markt gezellig en groot. Ook de oude GB, die nog steeds Priba genoemd wordt, er was plaats om te parkeren. Maar nee, alles moest ‘vernieuwd’ worden.

Alle vertrouwde dingen weg, saaie gebouwen, duur parkeren.

Door de nieuwbouw is er altijd wind. Er zijn teveel openingen waar de wind vrij spel heeft. Het aantal marktkramers is gehalveerd. Ze krijgen geen plaats of moeten voortdurend veranderen. Wanneer ze dan iets beters vinden komen ze niet meer.

Maar ook de rest is een dooie, kleurloze boel. Eens zeven uur ’s avonds zie je hier geen kat meer.

Wil je op zondagavond na een voorstelling of optreden nog met vrienden ergens iets gaan drinken, dan kan je amper iets vinden dat nog open is.

De meeste winkels zijn ermee gestopt, alleen shopping een is nog redelijk. Maar neem de Carrefour daar weg en de kleine winkels gaan het ook voelen.

Was het dan nodig om nog zoveel winkelpanden bij te bouwen? Alles staat leeg.

En nu gebeurt het onvoorstelbare: Carrefour en GB worden allebei gesloten!

Heel erg voor die mensen die zonder werk vallen. Het is hier het gesprek van de dag natuurlijk. Iedereen kent wel iemand of koppels die daar werken.

Maar het is een feit dat er buiten deze twee geen enkele andere voedingswinkel is in het centrum.

Veel oudere mensen hebben auto en huis verkocht om hier in het centrum te komen wonen. Alles dichtbij, op loopafstand.

En nu? Als er niets in de plaats komt… het gaat heel moeilijk worden voor velen.

Genk pakt de beker!

En we hebben het geweten naar het lawaai te oordelen.

Op het stadsplein stond waarschijnlijk een reuzenscherm opgesteld en alle café ’s doen dan ook nog eens mee met grote tv’s zodat er niemand iets moet missen.

Zonder de einduitslag te weten hoor je aan de toeterende auto’s dat ze gewonnen hebben. En schreeuwen en zingen…

Ik gun de supporters hun plezier, maar die gaan nog niet zomaar naar huis. Neen ze wachten de aankomst van hun ploeg op, die waarschijnlijk daar in Brussel ook eerst nog vieren.

Je kan je voorstellen dat er heel laat vroeg een einde kwam aan het getoeter. Zou de benzine dan toch niet zo duur zijn als er beweerd wordt?

Deze morgen zullen er weer tonnen vuil achtergebleven zijn en hier en daar zal nog wel de ene of andere supporter in ontbinding liggen, zich afvragend waar hij eigenlijk is.

Tegenwoordig interesseert voetbal mij niet meer, maar dat is ooit (jaja) wel anders geweest.

Toen ik in de koffieshop werkte, kende ik veel spelers persoonlijk. Dat is in de tijd van de vorige beker eind jaren negentig, denk ik. De glorietijd van Branko Strupar. Haha, ik heb nog spaghetti voor hem gereedgemaakt.

Met zijn vrouw was ik eigenlijk zo’n beetje bevriend. Ik heb nog wat meegeholpen om haar Nederlands te leren. Toen was ze nog niet zo lang in België. Ondertussen spreekt ze het perfect, maar ik heb haar al enkele jaren niet meer gezien.

Als ik nu een andere mentaliteit had, kon ik misschien hun privé-leven te grabbel gooien verkopen aan de boekskes?

Haha, niet met den deze…

Alhoewel, ik zou Sanja graag nog eens terugzien.

1 mei in Genk.

Geen idee hoeveel mensen er vandaag door Genk lopen en de hele dag blijven hangen.

’s Morgens is er de jaarmarkt, daarbij nog een eindeloze rommelmarkt. Ik zie daar een Moslimpapa, die voor zijn dochtertje een ietsiepietsiekleine bikini koopt, heel schattig.

Ook een tentoonstelling  van oude ambachten is te bezichtigen, maar ik ben er niet geraakt. Het is gewoon teveel voor een dag.

Iedereen eet en drinkt alsof het woord crisis nog moet uitgevonden worden.

Na de middag is er de bloemenstoet. De juiste benaming is eigenlijk: de o’ parade, met de o van verwondering. Het volk staat rijen dik rond het hele parcours. Heel even komt mij het beeld voor ogen van de gebeurtenis in Nederland. Zo ‘auto welke al die mensen gewoon neermaait, je mag er eigenlijk niet aan denken.

Met zulk mooi weer komen de mensen van heinde en verre naar hier.

Na de stoet gaan ze de lange kermis op en af.

Om tien uur volgt dan het onbeschrijfelijk prachtige vuurwerk. Het is een kunstwerk, waarbij muziek gebruikt wordt, met op het einde een fantastische finale. Het prijskaartje dat daar aanhangt wil ik niet weten.

Ik heb  een goed zicht vanop de brandtrap. Het lijkt of we er middenin staan.

Maar niemand denkt aan de eendjes die nu rond de vijver aan het broeden zijn, die moeten zich toch een ongeluk schrikken.

De foto ’s van de kermis zijn vroeg op de middag genomen, want eigenlijk staat er nog niet zoveel volk op.

Ik kan hier nog een mooi stukje aanbreien. Ik wilde een foto met meer volk en ging de brandtrap op… en hoorde niet dat de deur achter mij dicht viel.

En wat nu gedaan? Mijn sleutel past niet op de deur aan de buitenkant (ik dacht anders van wel).

Naar beneden, op elke verdieping gekeken of er net iemand op de gang liep… natuurlijk in zo ‘ n geval is er niemand.

Helemaal naar beneden dan maar, en gelukkig is daar een klink die langs de binnenkant opengaat zodat ik kon ontsnappen.

Daar gaat nog mee gelachen worden…

De Windmolenfontein.

Dit is een van de fonteinen die je verwelkomen wanneer je Genk binnenrijdt.

Maar net op de dag dat ik besluit om een foto te gaan maken, heeft iemand het in zijn hoofd gehaald om de kranen dicht te draaien. Ook de (beloofde) zon is niet op het appèl. Moest ik een andere keer teruggaan voor een foto, dan zijn de Paasbloemen waarschijnlijk al uitgebloeid. Dus; geen opspuitend water en geen zon.

Aan de andere kant van het park, zou er gestart worden met  een toren-flatgebouw, van maar liefst honderd meter hoog en drie appartementen breed. Het heeft zelfs in de krant gestaan, maar ik hou het voor een aprilgrap. Ik heb het ook al gelezen in verschillende versies, maar geloof er dus niet in.

Mijn wandeling gaat verder langs de vijvers, waar ik mij een ijsje koop. Dat deel ik met een bedelende zwaan. Ik op het staketsel en zij net onder mij. Wanneer ze mij een stukje van de koek ziet afbreken, doet ze haar bek wagenwijd open. Door de wind lukt het niet zo goed om de stukjes er in te mikken. Heel even wil ze omhoog springen, maar ik denk op tijd aan mijn vingers. Wanneer ze het laatste stukje verslonden heeft, toon ik haar mijn lege handen en zeg; alles op. Meteen draait ze zich om, op zoek naar betere plaatsen.

Het volgende tafereel kwam ik ook nog tegen. Vraag me niet wat de bedoeling hiervan is, maar zo zie je maar dat je je foto-apparaat steeds moet bijhebben.

Voetbal… een feest?

Gisterennamiddag moest ik in het centrum zijn voor enkele boodschappen.

Wat mij als eerste opviel was een hoop lawaai, het kwam uit de richting van de Grote Markt (wat nu trouwens Europaplein heet)

Ik dacht aan een betoging, maar zag dan hele groepen voetbalsupporters in blauw-geel langsstromen.

Het tafereel wat ik daar echter voor ogen kreeg, heb ik alleen nog maar op tv gezien.

Het hele plein stond vol schreeuwende mensen, minstens vijfhonderd man, er werden toortsen ontstoken, redelijk zware knallen weerklonken en het was duidelijk dat de hele bende al goed onder invloed was. Ganse bakken bier werden er rondgesleurd en iedereen dronk. Sommigen deden hun broek omlaag en vooral het geschreeuw boezemde mij angst in. Normaal moest ik door die meute, maar durfde niet.

Rondom agenten van de speciale eenheid in gevechtstenue, zwarte overvalwagens stonden gereed, maar voorlopig werd er niet ingegrepen.

Ik kreeg al visioenen van rondvliegend traangas en maakte maar rechtsomkeer.

Blijkbaar waren ze allen met de trein gekomen wie weet van waar. Maar vermits in het centrum eindstation is, waren ze dus hier beland.

Later hoorde ik vertellen dat ze te voet naar het stadion gegaan zijn, begeleid door de rijkswacht, als een bende weet-ik-veel, die zeker bewaakt moest worden.

Rond acht uur ’s avonds moest ik naar een feest, maar vermits ik in het centrum woon, was er geen enkele weg om aan de files auto’s te ontsnappen.

Een stukje viel het nog mee, maar dan kom je op een punt waar verschillende wegen bij elkaar komen, plus drie afritten van de autostrade.Toen we over de brug reden zag ik ook daar files, misschien wel tot in Brussel.

Daar zaten we vast. We hebben minstens een half uur gedaan over zo ’n halve kilometer. Daar moesten we eerst inritsen naar links, maar om daarna rechtdoor te kunnen, terug naar rechts. Maar je denkt toch niet dat je eventjes doorgelaten wordt?

Op een gegeven moment stonden we met de rechter pinker aan, bijna in ’t midden van de tweebaansweg en begonnen ze ons links voorbij te steken.

Was ik opgelucht toen we daaruit waren! Maar we waren wel vrij laat op onze bestemming.

De terugrit was zo rond twee uur. Hopelijk waren de amokmakers al verdwenen.

Er liepen er nog enkele rond, die probeerden  liftend naar huis te geraken. Ik denk dat de café ’s uit voorzorg al vroeg gesloten hadden.

Ik ga hier geen lelijke woorden gebruiken, maar iedereen kan hieruit zijn conclusie trekken…

Dikke mannen in rokjes.

De titel van het toneelstuk, was  wel wat misleidend. Gewoon omdat het er niets mee te maken had.

Heel ongewoon stuk, nooit eerder gezien.

Een komedie van Nicky Silver, staat er op het programmaboekje.

Maar het woord ‘komedie’ is hier eigenlijk een beetje misplaatst. Soms worden de meest choquerende teksten op een zo luchtig mogelijke toon gebracht. Het schiet zijn doel  voorbij, vind ik.

Verboden onder zestien jaar, oké.

Maar je moet al een echte toneelliefhebber en kenner zijn om dit te smaken.

Ik zag veel, vooral oudere mensen, onthutst kijken.

Zowat alles kwam aan bod. Een vliegtuig crasht op een verlaten eiland en de twee enige overlevenden zijn een moeder en haar zoon van elf jaar.

En dan begint het: kannibalisme, incest, de zoon wordt een psychopaat, grof en gemeen.

Ondertussen is het af en toe switchen naar het verleden of naar de vader met zijn minnares, wat het alleen maar ingewikkeld maakt.

Na zes jaar worden ze gevonden. Maar beiden zijn ondertussen zwaar psychisch gestoord. De zoon ontwikkelt zich tot een seriemoordenaar, waaronder ook zijn ouders. Zijn waanbeelden zijn ook zichtbaar voor het publiek.

Ik begrijp dat een toneelgezelschap eens wat anders wilt spelen, want de keuze uit de beschikbare stukken is zich aan ’t beperken.

Maar dit is serieus een zwaar spel, wat veel mensen misschien een beetje op de maag zal liggen. Het is in elk geval vernieuwend en werd goed gespeeld.

Vooral de rol van de zoon mag zeker vernoemd worden.

Binnenkort doen ze een matinee voor de senioren. Of hun stukje taart zal smaken?…

De ganzenfanfare.

Wie heeft ze al gezien? De marcherende ganzen, op  maat van de muziek. Of ze er gelukkig mee zijn… ik zou ’t niet weten, maar het is wel grappig om te zien.

Vorig jaar liepen ze ook al eens parade, maar toen was er minder volk en vormden ze meer een lange rij achter elkaar. Op een foto sta ik erbij (de grootste gans vanachter) maar die ga ik jullie besparen.

(de foto’s werden gemaakt door Hildeken)

Smeltwater.

Zo ziet het park van de Molenvijvers er nu uit. De sneeuw is gesmolten, maar het ijs nog niet helemaal.

Het pluimvee lijkt wel tevreden met deze natte toestanden.

De ene zwaan houdt haar kopje luisterend scheef, omdat ze het gerinkel van mijn GSM hoort.

Veilig schaatsen.

Schaatspret op Genkse Molenvijver: officiële opening woensdag 7 januari om 12.00 uur

De Molenvijver in Genk is dichtgevroren. Vanaf woensdag 7 januari om 12.00 uur mag er dan ook geschaatst worden op de vijver.

Om 12.00 uur opent het Genkse schepencollege de vijver ‘al schaatsend’. Schaatsen, sleeën of wandelen in Genk kan vanaf woensdag op de Molenvijver.

Gezelligheid troef

Om de schaatsers wat  extra gezelligheid te geven, zullen aan de vijver enkele huisjes staan waar men een drankje of een hapje kan krijgen. Wie zich op het ijs waagt kan zelfs op de sfeermuziek enkele rondjes schaatsen.

Schaatsen te huur

Wie thuis geen schaatsen heeft kan er aan de vijver huren. Op woensdag 7 januari kan dat vanaf 12.00 uur. De dagen daarna kan je schaatsen huren vanaf 10.00 uur.

Kerst met VTM.

Op het stadsplein in Genk staat het reuzenrad van VTM. Ernaast het VTM kersthuis. Wat daarin te doen is… geen idee. De mensen worden met mondjesmaat binnengelaten en dan gaan de deuren weer dicht.

Een lange file wacht geduldig op zijn beurt. Aanschuiven… niks voor mij. Ze hadden beter hun activiteiten in open lucht gedaan, op een podium ofzo…

Op 28 december is er de VTM-parade. Die zal ook wel veel volk aantrekken.

Benieuwd om te gaan kijken.

Water en Lucht.

Nog geen lente (de foto’s)

Door de bomen de zon niet zien.