Engelse bulldog skateboardkampioen.

Overal waar de Engelse bulldog Tillman passeert, laat hij monden openvallen. Zijn kunstje? Skateboarden alsof zijn leven ervan afhangt. Het stuntdier slaagt erin met drie poten op het bord te blijven, terwijl hij met zijn vierde vaart maakt. Ook bochten nemen en zowaar trappen afdalen is voor hem geen enkel probleem. Tillman mag zich bovendien een internetfenomeen noemen, want intussen hebben al meer dan vier miljoen mensen hem op Youtube aan het werk gezien.

Baasje Ron Davis ontdekte het uitzonderlijke talent toen Tillman een zes weken oude puppy was. “Ik plaatste hem op een dag op een skateboard. Toen was hij natuurlijk nog te klein, dus stond hij er gewoon op en wiebelde hij een beetje. Ik leerde hem een paar technieken aan en al snel bleek dat hij zich op een skateboard als een vis in het water voelde. Nu hij groter en sterker geworden is, vliegt hij zelfs sneller bergaf dan ik kan lopen. Hij haalt probleemloos 16 km/u.”

Natuurlijk gaan de uitjes met Tillman niet ongemerkt voorbij. Ron ziet zich zelfs af en toe genoodzaakt om geheime locaties op te zoeken, omdat de belangstelling van voorbijgangers anders de spuigaten uitloopt. “Op alle andere vlakken is het een normale hond. Sommige viervoeters zijn verzot op ballen achterna lopen, de mijne houdt nu eenmaal van skateboarden”, verkondigt een trotse Davis. U kan de snelheidsduivel hier in levende lijve bewonderen.

Shoppen in Genk zorgt voor gebroken knoken.

Het heeft de krant al gehaald; de Grote Markt is een flop. In het verlengde van het stadsplein, hebben ze de Grote Markt ook een vernieuwbeurt gegeven.

Naast een kasseiweg (welke ook nog een terras in twee snijdt) is een opstap van zo’n veertig centimeter hoog.

Die moest dienen om de auto’s van het middenplein weg te houden, ze kunnen daar dus niet oprijden.

Een groot nadeel; er is geen kleurverschil. Met als triestig gevolg dat daar dagelijks mensen serieus vallen. Onlangs kipte er nog iemand met zijn rolstoel zijdelings de dieperik in. Er staan platen om te verwittigen, maar heb je de zon in je ogen of kijk je niet echt omlaag, ontgaat je dat.

Nu moet het toch lukken dat ik al meerdere keren de honderd heb gebeld, omdat er weer iemand gevallen was. Zo vandaag ook. Hoe komt het dat ik net op dat ogenblik daar ben, ik zou het niet weten. Maar je krijgt een stuk ervaring zodat je kan inschatten hoe erg het is.

Een dame op leeftijd had de rand niet gezien en struikelde er over. Er waren twee jonge vrouwen die probeerden haar recht te helpen, maar ik zag onmiddellijk dat haar pols waarschijnlijk gebroken was. Haar broek was aan de knie kapot en ze bloedde een beetje. Maar het meeste bloed kwam van haar geschaafde vingers. Op zo’n ogenblik neem ik onbewust de leiding. Het was duidelijk dat ze niet recht geraakte en ik vond dat ze haar beter konden laten zitten en belde de honderd. De twee keken mij wat ongelovig aan, maar lieten haar dan los.

Omdat ik zag dat de vrouw een beetje wegzakte (ze zat ook ongemakkelijk met gestrekte benen) ben ik achter haar gaan staan zodat ze tegen mijn been kon steunen. Ondertussen hield ik haar hoofd recht. Door tegen haar te praten probeerde ik haar gerust te stellen en bij bewustzijn te houden.

Op een moment kloeg ze over te weinig lucht, geen wonder, al die ramptoeristen die zo dichtbij stonden. Op mijn vraag gingen ze toch achteruit. Er was nog iemand die het verstand had om haar met een krant wat koelte toe te wuiven.

Geheel toevallig kwamen de vrouw haar buren voorbij gewandeld, zodat die tenminste haar dochter konden verwittigen.

De ambulance liet niet lang op zich wachten en terwijl ik haar nog steeds ondersteunde, kreeg ze al zuurstof en werd haar arm gespalkt. Een verpleger zorgde voor een steunkraag rond haar hals, terwijl de andere haar broekspijp openknipte tot aan de knie. Die zag er niet gebroken uit.

Het viel mij op dat ze haar ook niet plat legden op de brancard. Even daarvoor was er een Duitse verpleegster langs gekomen die vond dat de dame op haar rug moest liggen met de benen een beetje omhoog. Maar de vrouw zei dat ze zich misselijk voelde en daarom vond ik dat ze beter kon recht zitten.

Haar buurman ging mee naar het ziekenhuis. Terwijl ze haar in de wagen schoven zei ze zachtjes; bedankt… maar ik heb je naam en adres niet. Ik wuifde nog eens, het maak niet uit wie haar geholpen heeft.

Nu ga hier niet beweren dat ik Moeder Theresa ben, maar zelf brak ik ook eens mijn pols, toen ik uitschoof op de gladde blauwe steen die je hier plenty vindt. Mij hebben ze toen ook rechtgeholpen.

Ik vraag mij wel af wat de gemeente daar eens aan gaat doen. Gaan ze wachten tot er iemand dood valt?

Geloof het of niet, maar dit was de vierde keer dat ik een ziekenwagen moest bellen op een wandeling.

Nieuw wereldrecord: 25 slakken op gezicht.

De 9-jarige Tiana Walton uit het Engelse dorp Alvanley, in het graafschap Cheshire ten noord-westen van Engeland, mag zich kersvers wereldrecordhouder noemen. Het schoolmeisje plaatste maar liefst 25 slakken op haar gezicht. Volgens het reglement van Guinness Book Of Records moet de deelnemer, onder toezicht van een officiële waarnemer, binnen een minuut de slakken op haar gezicht hebben geplaatst en daarna gedurende 10 seconden rechtop zitten.

Bij een eerste poging bleven er maar 9 slakken op het gezicht van Tiana zitten. Maar bij de tweede poging sneuvelde het record van de Australische Liam Kenny, die het bij 15 slakken hield. Tiana vond het niet echt leuk: de slakken waren slijmerig, stonken en keken haar met hun grote langwerpige ogen aan.

De cavia die niets lustte…

Ja er is heel wat veranderd bij Sissi. Ze heeft ontdekt dat er heel veel lekkere dingen bestaan.

Er zijn nog rare gewoontes die ze waarschijnlijk wel zal houden. Alles moet steeds hetzelfde zijn, tot zelfs het uur waarop ze eten krijgt of haar nachthokje. Klopt er iets niet, dan laat ze zich goed horen.

Het is goed dat ik haar niet opgegeven heb. Nu wordt mijn moeite beloond, als ik zie hoe mooi dat ze is.

’t Kan verkeren.

Bij de laatste vergadering van de vrijwilligers, kregen we allemaal een stappenteller en een lijst om in te vullen. De bedoeling is dat je ‘probeert’ dagelijks tienduizend stappen te doen en dan ’s avonds netjes in te vullen hoeveel je er uiteindelijk gemaakt hebt. Dat gedurende een maand.

Ik kan je wel vertellen dat tienduizend héél veel stapkes zijn. Je moet al echt buiten lopen om het getal omhoog te krijgen. Een huisvrouw is daarin benadeeld, want je doet je huishouden toch niet huppelend, maar staat ook veel op dezelfde plaats. Dus wel inspanning, maar geen cijfertjes.

Op zondagnamiddag is het hier een beetje een dooie boel, maar zeker met dit mooie herfstweer wilde ik toch gaan wandelen. Om eens iets anders te doen dacht ik: ik neem de bus en ga eens in Hasselt wat rondhuppelen. Kwestie van wat andere lucht op te snuiven. Hoorde ik zeggen dat het daar kermis was. Dus een goede inval van mij.

De kermis beschrijven deed ik vorig jaar al in mijn ander blog ‘Speedy’ .Alles was nog hetzelfde. En vanwege de immense drukte, had ik niet veel zin om mij tussen die schuifelende massa te begeven. Ik hield mij zo een beetje aan de buitenkant op, kwestie van toch wat sfeer op te snuiven.

Wat mij het meeste opviel: zoveel kramen met eten en drinken of zoetigheden. En zoveel smullende mensen, rijen lang aanschuivend. Je houdt het niet voor mogelijk wat er op zo’n dag binnengespeeld wordt.

De stand van de grote winkelketen ‘waar ze niet gek zijn’ stond er ook weer. Vorig jaar deden ze een wedstrijd ‘printerwerpen’ , wie zijn afgedankte printer op een bepaald punt gemikt kreeg, ontving een spik-splinter-nieuwe.

Deze keer hadden ze iets anders bedacht: oude GSM’ s. Vanop een bepaalde afstand moesten die in een volleybal-ring belanden. Daar hing een lang net aan, zodat je duidelijk kon zien of het echt raak was. De winnaars kregen een nieuw praatmachien. Op de tijd dat ik daar stond, werden er toch een tiental gewonnen. De commentaar die erbij hoorde was bij momenten hilarisch! Het bleek ook een rechtstreekse lokale radio-uitzending.

Eigenlijk slim gezien van die zaak, ik heb onlangs vernomen dat oude GSM’s wel wat waard zijn aan inwendig materiaal. Die welke niet uit elkaar spatten, werden apart in een doos gelegd.

Tussendoor werd er ook een quizje gedaan over muziekkennis. Ik heb daar toch een hele tijd gestaan, omdat het plezant was. Toen mijn voeten het zowat begaven, ben ik iets gaan drinken, want je moet tenslotte ook naar het toilet.

Terug thuis controleerde ik mijn stappen… ik was niet eens aan vierduizend geraakt, alhoewel ik stikop was. Maar het was toch een gezellige namiddag.

Wilde vruchten bezitten wonderkrachten.

De klassieke haagplanten worden vaak vergeten, maar zitten vol met heilzame en helende eigenschappen. Brits onderzoek toont aan dat wilde vruchten en planten vol vitaminen en antioxidanten zitten. De onderzoekers hopen deze te gebruiken in een aantal geneesmiddelen onder andere tegen kanker en hoge bloeddruk.

1. Rozenbottels
De oranjerode bessen worden soms wel een centimeter lang. Ze zijn te plukken van augustus tot november. De vruchten zijn een bron van vitamine C, A, D, E, ijzer en calcium. Bovendien zitten ze vol antioxidanten en vetzuren. De siroop van rozenbottel werd tijdens de oorlogsjaren aan de kinderen gegeven voor hun vitamine C-gehalte. Een beker met 30 bessen bevat evenveel vitamine C als 40 sinaasappels.

In poedervorm kan het pijn verminderen van artrose. Rozenbottels kunnen worden gebruikt in thee, gelei en siroop.

2. Hazelnoten
Worden de laatste week van september geoogst. Ze zijn een goede bron van vezels, mangaan, kalium, koper, thiamine, B6 en E en antioxidanten. Ook bevatten ze het hoogste niveau aan enkelvoudig onverzadigde vetten.

Het oliezuur in de hazelnoot doet heel wat goed voor de slechte cholesterol. Noten verruimen ook de bloedvaten en verbeteren de bloedsomloop. Hazelnoten verlagen het risico op hart- en vaatziekten en helpen bij de bestrijding van kanker. Kan rauw gegeten worden, maar ook geroosterd, gebakken, gekookt of gedroogd.

3. Bramen
Hebben een hoog gehalte aan anti-oxidanten. Ook zijn ze rijk aan vitamine C, een half kopje levert levert 100 procent van de aanbevolen dagelijkse vitamine C voor een volwassene. De verbinding die bramen hun kleur geven, anthocyanen, is ook een krachtige anti-oxidant.

Verse bessen zijn de meest krachtige ziektebestrijders. De vruchtjes beschermen tegen longkanker bij vrouwen. De bessen zouden de oestrogeenactiviteit kunnen doen verminderen.

Bramen worden best rechtstreeks van de haag gegeten.
Bramensiroop is een geschikte pijnstiller voor een pijnlijke keel.

4. Bosbessen
Het kleine, donkerblauwe fruit is te vinden op struiken die uitgroeien tot ongeveer 18 centimeter op heide en veen. Ze kunnen rauw worden gegeten en bevatten hoge gehaltes aan vitamine C en antioxidanten. Uit een recente studie blijkt dat de sappen het geheugen bij oudere mensen kan stimuleren.

5. Brandnetels
Brandnetels zijn overal te vinden, maar tot september kan je de bladeren plukken. Mierezuur, een antibacterieel, is één van de belangrijkste ingrediënten die verantwoordelijk zijn voor het stekend gevoel op contact. Brandnetels zouden de pijn van artrose aan de knie verminderen. De aanwezige stoffen, serotine en histamine, zouden deze pijnsignalen blokkeren.

Brandnetelthee is makkelijk zelf te maken. Giet kokend water over een handvol verse bladeren in een warme theepot. Laat vijf minuten trekken en drink op. Een takje van brandnetels is ook een goede manier om vliegen weg te houden.

6. Vlierbessen
Vlierbessen hangen overvloedig in de late zomer en vroege herfst. Ze zijn rijk aan anti-oxiderende stoffen. De anthocyanen hebben een antivirale en antibacteriële werking. De besjes stimuleren het immuunsysteem en helpen bij het voorkomen van zwaarlijvigheid en diabetes. Ook is gebleken dat een aftrekstel van de vlier het niveau van slechte cholesterol verlaagt.

7. Hop
Hop bevat heel wat bittere stoffen, die de eetlust zouden stimuleren. Het kruid heeft ook een antivirale werking en doet dieper slapen. Hop werkt ontspannend. Wie niet kan slapen, strooit wat hop in een kussen voor een goede nachtrust.

De eerste keer…

Voor alles is er een eerste keer, zeggen ze. En inderdaad dat is zo, ik mocht het vandaag aan den lijve ondervinden.

In de reclame van het Kruidvat zag ik kniekousjes, tien paar in een verpakking, heel handig allemaal dezelfde kleur. Is er dan eentje versleten, heb je geen verlies, want ze passen allemaal bijeen.

Er is daar een hoek waar nogal eens wat voordelige aanbiedingen liggen, staan of hangen. En wat ziet mijn lodderig oog? Een box met drie dvd’s van André Rieu. Aha! Spek voor mijn bek! En zeker aan de prijs van een cent minder dan tien euro. Daar twijfel ik niet over, die wil ik.

Aan de kassa vraag ik; zitten die dvd’s erin? De kassierster knikt bevestigend. Ik betaal en steek alles bijeen in een stoffen zakje welk ik steeds bij heb.

Aan de uitgang;… whoeha…whoeha… flikker, flikker rood. Terug naar de kassajuf. Ah ja, zegt ze, die sticker waarschijnlijk. Wanneer ze hem verwijderd heeft, terug whoeha… flikker…

Op dit moment van mijn verhaal zouden andere mensen vertellen dat ze een kop kregen als een rode kool, de bibber, een rood waas, diarree, bijna flauwvielen…

Niks van dit alles bij mij. Ik heb nog een zakje van de Wibra, met twee plastieken bekertjes in en laat dat ook zien. Maar het kassabonnetje zit heel braaf erbij.

Het meisje kijkt nog eens alles na, terug hetzelfde scenario.

Nu verwacht ik dat ze er iemand anders gaat bijroepen die mijn handtas zal onderzoeken met veel misbaar, nee grappig vind ik het niet. Maar ze wuift; ga maar door hoor!

Waarschijnlijk was de schuldige de oude sticker die nog op de dvd-box plakte. Maar ik ben heel kalm gebleven, mijn geweten was gerust.

Hoe zou iemand zich dan voelen die wèl iets meegepikt heeft en betrapt wordt? Ik denk dat ik het liever niet wil weten.

Is het al herfst?

Vandaag misschien een van de laatste mooie zondagnamiddagen. Dat betekent digitaaltje meepakken en naar het park.

Het is niet koud, maar de wind waait stevig. Dus… wat doe ik aan? Ik wil die laatste zonnestralen nog door de huid van mijn benen laten opslorpen… dan maar een rok. Wel een al iets warmere jas.

De wind laat zich echt voelen, maar in de zon is het heerlijk. Achter de eerste hoek heb ik al prijs… een windvlaag en mijn rok gaat de hoogte in (even waan ik mij op Expo 58) nog net kan ik het ergste voorkomen.

Op het stadsplein is er een bijeenkomst van old-timers (ik zag het deze morgen al op de webcam). Prachtige pronksels staan daar bijeen. Een roze Cadillac en dan nog cabrio, spreekt mij wel aan.

Maar ik ben vertrokken naar het park, dus laat ik de auto’s voor wat ze zijn.

Eigenlijk verwachtte ik al meer kleur in de bomen, maar alles is nog groen. Enkel die ene struik, die verkleurt elk jaar als eerste. De wind waait golfjes, zodat er weinig weerspiegeling in het water is. Maar ik schiet toch enkele mooie beelden. Een prachtige witte zwaan zwemt mijn richting uit en het lijkt wel of ze mij groet door haar vleugels een beetje te spreiden.

Een nostalgisch bruggetje, dat ik al zolang ken, is klaar voor de sloop. Ergens anders staat er dan weer een splinternieuw staketsel, waar de fietsers over kunnen.

Er bevinden zich twee borden op enkele meters afstand van elkaar, op het ene staat verboden te vissen en op het andere; vissen toegelaten. Heel raar! Hoe moet je dit nu verstaan?

Nee, het is nog niet echt herfst, er zijn nog zomerbloemen en veel groen. Maar voor een foto vind je wel steeds een onderwerp.

Oerknalexperiment gestart.

De gevreesde apocalyps is nog uitgebleven; na meer dan tien jaar en 6 miljard euro is de grootste deeltjesversneller ter wereld in Genève aangezet.

Critici zijn bang dat bij de simulatie van de oerknal zwarte gaten ontstaan, die zouden leiden tot het einde van de wereld.

De CERN wordt met e-mails van verontruste en boze burgers overstelpt.

Vanochtend had de Large Hadron Collider eerst nog wat ‘kleine technische problemen’, maar nu draait de versneller op volle toeren.
Het Europees Centrum voor Nucleair Onderzoek (CERN) heeft tien jaar gebouwd aan de tunnel die bestaat uit door magneten gevormde ringen.

Met de LHC willen wetenschappers inzicht krijgen in het heelal een fractie na de oerknal, 14 miljard jaar geleden.
De onderzoekers schoten een straal protonen de 27 kilometer lange ronde buis in. Even later verscheen de straal op het computerscherm, een teken dat de versneller goed werkt. Ook is het de wetenschappers gelukt de protonen weer tot stilstand te brengen.

De versneller zal binnen enkele weken ook protonen, een van de bouwstenen van atomen, met de snelheid van het licht op elkaar laten botsen.

Daarbij komen allerlei elementen vrij die ook vrijkwamen toen het heelal ontstond, een nabootsing van de oerknal dus.

Wat echt staat te gebeuren is onzeker, het is de eerste keer dat op zo’n grote schaal de oerknal wordt nagemaakt.

Het lijkt wel of ze God aan ’t spelen zijn. Welk effect heeft dit experiment onder de grond?

Er zijn al zoveel aardbevingen en andere natuurrampen.

In het verleden zijn er dikwijls experimenten gebeurt waar veel mensen zo hun twijfels over hadden, maar dit spant volgens mij de kroon. Ik wil niet doemdenken, maar heb veel twijfels.

Je hoeft niet alles zomaar aan te nemen omdat het ten dienste staat van de wetenschap, zelf twijfelen ze ook aan de goede afloop…

Leidster redt bus vol VKSJ-ers uit Zonhoven.

Kathleen Vandael werd in Zonhoven onthaald als een echte heldin.

Een uitstap van de VKSJ uit Zonhoven naar de Efteling eindigde zaterdag bijna in een drama. Een leidster van de jeugdbeweging kon een verkeersramp nipt vermijden. Toen de buschauffeur onwel werd, nam zij het stuur over en kon ze de zwalpende bus veilig op de pechstrook zetten.

Op de E313, iets voorbije het klaverblad van Tessenderlo, kreeg de chauffeur van de bus – met 59 meisjes van de VKSJ uit Zonhoven aan boord – een beroerte. De bus week uit naar links en botste tegen de middenberm, waardoor de chauffeur uit zijn zetel viel.

“Ik ben meteen achter het stuur gekropen”, vertelt de 21-jarige hoofdleidster Kathleen Vandael. “Ik kreeg de bus onder controle, maar wist aanvankelijk niet waar de rem stond. Uiteindelijk heb ik de bus toch op de pechstrook kunnen stoppen.”

De leidster is in haar thuisgemeenten onthaald als een een echte held. Ze werd overladen met dankbetuigingen en felicitaties van opgeluchte ouders. De gemeente Zonhoven overweegt om haar speciale hulde te brengen. De chauffeur herstelt ondertussen in het ziekenhuis.

Deze gebeurtenis mag toch wel even vermeld worden, zo koelbloedig blijven… bewonderenswaardig!

Onverwachts bezoek.

Gisteren hoorde ik een speciaal verhaal vertellen.

Een dame uit de Molenstraat was enkele dagen afwezig geweest. Bij haar thuiskomst constateerde ze iets heel eigenaardig. Onder de vensterbank lagen ontelbare keuteltjes, een hele rij. Bij nader onderzoek zag ze dat de muren ook bevuild waren, alsook enkele meubelen en schilderijen.

Een beetje angstig haalde ze haar buurman erbij. Die had ook niet dadelijk een verklaring. Omdat hij vrij slecht ziet was hij de onbekende dingen aan ’t bekijken met een vergrootglas. Het leken muizenkeutels, maar dat verklaarde het vuil op de muren nog niet. Nog een buurvrouw erbij gehaald en samen begonnen ze alles te onderzoeken.

Na enige tijd zagen ze zoiets als een donkere schaduw bovenaan de gordijnen… daar hing een klein vleermuisje, dat ze er zo konden afplukken.

De mevrouw had het venster op een kier gelaten en blijkbaar was het beestje langs daar binnengekomen. Raam open en zo lieten ze het buiten los. Maar er kwam er nog eentje tevoorschijn… en nog een…

Enkelen begonnen ook rond te vliegen. Het werd een echte jacht. Welgeteld DRIE EN VEERTIG stuks jonge kleine dracula’s hingen daar aan die gordijnrails.

H. wilde er drie meenemen voor de les biologie, maar heeft zich toen bedacht. Ze hadden eerst naar het vogelopvangcentrum gebeld. Daar werd onmiddellijk gezegd dat het een beschermde diersoort is, dus moesten ze ook weer vrijgelaten worden op dezelfde plaats. (ik heb dit even aangepast, het schijnt dat ik het een beetje verkeerd begrepen had)

Maak zoiets mee zeg! Er doen wel griezelverhalen de ronde over vleermuizen, dat ze in je haar zouden haken enzo… , maar daar is niets van aan. Door hun uitstekende radar vliegen ze ook nergens tegen.

Dus, dames uit de Molenstraat hou de gordijnen maar in ’t oog wanneer het venster open staat…

Eerst het weerbericht… en dan beslissen.

In deze wisselvallige zomer kan je bijna nooit staat maken op een juist weerbericht.

En wanneer dan Frank De Boosere de hele week met een kamerbrede smile verkondigt dat het weekend héél warm wordt, dan kijk ik op vrijdagavond laat of het nog niet veranderd is. Staat er dan nog steeds; 27 graden aan zee, ja dan neem ik nogal eens een last-minute besluit om naar daar te sporen.

Wat ik nodig heb voor een dag is snel in een tas gepakt.

Dat maakt ook dat de laatste tijd mijn verhalen zich nogal eens op de trein afspelen.

Voor mijn bestemming weet ik dat ik best de achterste wagon neem. De laatste is voorbehouden voor kinderen. De volgende voor gehandicapten. Dus de eerstvolgende deur welke uitnodigend open staat, daar stap ik de trap op.

Een dubbeldektrein, daar ken ik de gemakkelijke plaatsen, achteraan, voor een persoon. Wordt het dan druk, zit er niemand met kleverige ledematen tegen je aan geleund. Ik installeer mij, vul mijn rittenkaart in en begin het Metro-krantje te lezen dat daar ligt. Het verwondert mij een beetje dat er zo weinig mensen opstappen, ondanks de drukte op de perrons die we al gepasseerd zijn.

De conducteur bekijkt mijn kaart; ‘mevrouw, dit is wel eerste klas’.

Ik;’euh… sorry, gewoon niet goed opgelet. Ik verhuis naar de volgende wagon. Natuurlijk zit die ondertussen al redelijk vol, zodat ik tevreden moet zijn met wat nog vrij is, ik idioot! Daarom was het daar zo rustig.

Voor de rest verloopt mijn dag gezellig en zalig warm door de schitterende zon.

Om terug te keren, zijn er zo enkele weetjes die je kunnen helpen om zeker een zitplaats te hebben.

Om te beginnen ben je best een half uur daar voor de trein vertrekt. Dan moet je ook proberen te gaan staan waar er een deur voor je neus tot stilstand zal komen. Er was héél veel volk, dus stond ik er alert bij. Iedereen begint in te stappen en gaat links. Rechts van mij zie ik een piepklein coupeetje met vier zitplaatsen. Dat ziet er heel geschikt uit, de anderen lopen allemaal door. Deze keer kijk ik wel of het tweede klas is. (wat zou het verschil zijn, een plaats is een plaats)

Dan krijg ik het gezelschap van vier jongeren van zo’n 17-18 jaar. Ze vragen eerst of ik het goed vind dat ze bij mij komen zitten. Het lijkt hen ook wel te bevallen, zo helemaal uit de grote drukte.

Ze stellen zichzelf voor als; ‘de nieuwe jeugd’ net zoals er een ‘nieuwe man’ bestaat. Ik heb het gevoel dat ze een demonstratie gaan geven van hoe beleefd jeugd ook kan zijn. Het wordt een prettige conversatie, waar ik vooral veel binnenpretjes aan overhoud. Het zijn jonge mensen die beseffen dat je niets gratis krijgt, dat je ervoor moet werken.

De gesprekken gaan over school en lassen en solderen en uitgaan. In het vuur van het gesprek, vergeten ze dat ze van plan waren om netjes rechtop te zitten. Armen en benen beginnen zich alle richtingen en posities uit te spreiden. De woordenschat verandert ook een beetje, op school hebben ze een kutwijf die saaie lessen geeft. Er wordt zoveel gespijbeld dat soms de halve school strafstudie heeft. Met hun gsm’s sturen ze elkaar muziek door en alle vier dromen ze van een i-phone.

Wanneer het woord ‘blog’ valt, willen ze graag hun namen erop. Dus; Ruben, Beke, Josh en Dimitri, mijn reisgenoten.

Ons vervoermiddel zit dus echt boemvol. Mensen zitten op trappen of hangen tegen de wanden in het halletje. Dan stapt er een passagier op die duidelijk boven zijn theewater is. Hij doet vrij vervelend en omdat enkelen met hem mee lachen wordt het natuurlijk nog erger. Een van de jongens komt tot de conclusie dat ik geluk heb dat zij bij mij zitten, want veronderstel nu even dat die kerel naast mij zat. Ik beaam dat volmondig.

Wanneer de conducteur langskomt blijft hij bij de bedronken man staan, die precies niet goed weet waar hij naartoe moet. Met een West-Vlaams accent noemt hij achtereenvolgens; Genk, Gent, Berchem.

Hij staat zo onvast op zijn benen dat hij een gevaar vormt voor de andere reizigers. Moest hij met zijn honderd kilo of meer op de kinderwagen vallen… Omdat de conducteur hem daar opmerkzaam op maakt, begint hij deze een beetje uit te dagen; ‘pas op want ik pak je wel hoor’, waarop de andere na een tijdje zegt; ‘als je niet ophoudt met de mensen lastig te vallen, laat ik je uitstappen’. Het is een beetje olie op het vuur. De kerel uit nog andere bedreigingen, maar de man blijft rustig glimlachen. Al kan ik duidelijk zien dat zijn handen beven. De jongens besluiten (als de vier musketiers) ; ‘wij helpen de conducteur als die vent iets doet hé’.

Maar gelukkig is het niet nodig, ik meen dat de vervelende kerel in Brussel uitgestapt is. De kaartjesman is opgelucht en veegt toch even het zweet onder zijn kepie uit. Ik kan het niet laten en wens hem proficiat met zijn kalmte, waardoor hij de situatie in de hand heeft kunnen houden. ‘Oh dat gebeurt wel meer’.

In Landen splitst de trein en moet ik naar achter, het voorste gedeelte rijdt verder naar Luik. In de drukte raak ik de jongens uit het oog. Maar in Hasselt zie ik hen nog net uitstappen. Ze wuiven nog even naar mij aan het raam. Eigenlijk praat ik graag met jonge mensen.

En als ze hier geraken om dit stukje te lezen, wil ik hen veel groetjes doen. Het was mij zeer aangenaam!