Voetbal… een feest?

Gisterennamiddag moest ik in het centrum zijn voor enkele boodschappen.

Wat mij als eerste opviel was een hoop lawaai, het kwam uit de richting van de Grote Markt (wat nu trouwens Europaplein heet)

Ik dacht aan een betoging, maar zag dan hele groepen voetbalsupporters in blauw-geel langsstromen.

Het tafereel wat ik daar echter voor ogen kreeg, heb ik alleen nog maar op tv gezien.

Het hele plein stond vol schreeuwende mensen, minstens vijfhonderd man, er werden toortsen ontstoken, redelijk zware knallen weerklonken en het was duidelijk dat de hele bende al goed onder invloed was. Ganse bakken bier werden er rondgesleurd en iedereen dronk. Sommigen deden hun broek omlaag en vooral het geschreeuw boezemde mij angst in. Normaal moest ik door die meute, maar durfde niet.

Rondom agenten van de speciale eenheid in gevechtstenue, zwarte overvalwagens stonden gereed, maar voorlopig werd er niet ingegrepen.

Ik kreeg al visioenen van rondvliegend traangas en maakte maar rechtsomkeer.

Blijkbaar waren ze allen met de trein gekomen wie weet van waar. Maar vermits in het centrum eindstation is, waren ze dus hier beland.

Later hoorde ik vertellen dat ze te voet naar het stadion gegaan zijn, begeleid door de rijkswacht, als een bende weet-ik-veel, die zeker bewaakt moest worden.

Rond acht uur ’s avonds moest ik naar een feest, maar vermits ik in het centrum woon, was er geen enkele weg om aan de files auto’s te ontsnappen.

Een stukje viel het nog mee, maar dan kom je op een punt waar verschillende wegen bij elkaar komen, plus drie afritten van de autostrade.Toen we over de brug reden zag ik ook daar files, misschien wel tot in Brussel.

Daar zaten we vast. We hebben minstens een half uur gedaan over zo ’n halve kilometer. Daar moesten we eerst inritsen naar links, maar om daarna rechtdoor te kunnen, terug naar rechts. Maar je denkt toch niet dat je eventjes doorgelaten wordt?

Op een gegeven moment stonden we met de rechter pinker aan, bijna in ’t midden van de tweebaansweg en begonnen ze ons links voorbij te steken.

Was ik opgelucht toen we daaruit waren! Maar we waren wel vrij laat op onze bestemming.

De terugrit was zo rond twee uur. Hopelijk waren de amokmakers al verdwenen.

Er liepen er nog enkele rond, die probeerden  liftend naar huis te geraken. Ik denk dat de café ’s uit voorzorg al vroeg gesloten hadden.

Ik ga hier geen lelijke woorden gebruiken, maar iedereen kan hieruit zijn conclusie trekken…

Weer een cavia minder…

Dit caafje, Molle, was het lievelingetje van mijn zoon.

Toen hij haar kocht was ze zeven weken en al zwanger.

Ze heeft het zwaar gehad, omdat ze veel te jong was om drie babytjes te krijgen.

Zondag zag ik haar de laatste keer. Ze ademde moeilijk, at weinig en hield zich wat krom. Terwijl ik haar streelde, zag ik in haar blik de vraag om hulp… ze leed.

Het verlossende spuitje heeft ze gehad, ze zat vol gezwellen.

Hij wilt er geen nieuwe meer, de arme beestjes worden nog amper vijf jaar oud.

Met Sissy gaat het nu goed, maar ik denk dat ze ook mijn laatste cavia is. Het afscheid is altijd pijnlijk…

Dikke mannen in rokjes.

De titel van het toneelstuk, was  wel wat misleidend. Gewoon omdat het er niets mee te maken had.

Heel ongewoon stuk, nooit eerder gezien.

Een komedie van Nicky Silver, staat er op het programmaboekje.

Maar het woord ‘komedie’ is hier eigenlijk een beetje misplaatst. Soms worden de meest choquerende teksten op een zo luchtig mogelijke toon gebracht. Het schiet zijn doel  voorbij, vind ik.

Verboden onder zestien jaar, oké.

Maar je moet al een echte toneelliefhebber en kenner zijn om dit te smaken.

Ik zag veel, vooral oudere mensen, onthutst kijken.

Zowat alles kwam aan bod. Een vliegtuig crasht op een verlaten eiland en de twee enige overlevenden zijn een moeder en haar zoon van elf jaar.

En dan begint het: kannibalisme, incest, de zoon wordt een psychopaat, grof en gemeen.

Ondertussen is het af en toe switchen naar het verleden of naar de vader met zijn minnares, wat het alleen maar ingewikkeld maakt.

Na zes jaar worden ze gevonden. Maar beiden zijn ondertussen zwaar psychisch gestoord. De zoon ontwikkelt zich tot een seriemoordenaar, waaronder ook zijn ouders. Zijn waanbeelden zijn ook zichtbaar voor het publiek.

Ik begrijp dat een toneelgezelschap eens wat anders wilt spelen, want de keuze uit de beschikbare stukken is zich aan ’t beperken.

Maar dit is serieus een zwaar spel, wat veel mensen misschien een beetje op de maag zal liggen. Het is in elk geval vernieuwend en werd goed gespeeld.

Vooral de rol van de zoon mag zeker vernoemd worden.

Binnenkort doen ze een matinee voor de senioren. Of hun stukje taart zal smaken?…

Klachten van toeristen.

Vakantiegangers melden zich bij hun Britse reisbureau met de vreemdste klachten. De Daily Telegraph maakte een top twintig. Wat dacht u bijvoorbeeld van: “Het strand was te zanderig”. De volgende opmerkelijke klachten werden genoteerd.

1. Een man zag een overduidelijk opgewonden olifant bij een drinkplaats. Zijn huwelijksreis was volgens hem verpest omdat hij zich “zwaar onderbedeeld” voelde.

2. Een vrouw dreigde de politie te bellen omdat ze naar eigen zeggen door het hotelpersoneel in haar kamer was opgesloten. In werkelijkheid bleek ze het ‘Do Not Disturb’ label aan de binnenkant van de deur als een verbod te zien om haar kamer te verlaten.

3. “Het strand was te zanderig“.

4. Een gast in een Australisch hotel klaagde dat de soep te dik en te sterk was. Hij bleek per ongeluk de vleessaus te hebben opgedronken…

5. “Topless zonnen op het strand zou verboden moeten worden. Mijn vakantie is verpest omdat mijn man de hele dag naar andere vrouwen zat te loeren.”

6. “We kochten een Ray-Ban zonnebril bij een straatverkoper voor 5 euro. Deze bleek later nep te zijn…’

7. “Niemand had ons verteld dat er vissen in de zee zouden zwemmen. Onze kinderen zijn erg geschrokken.’

8. “Onze vlucht van Jamaica naar Engeland duurde ruim negen uur, terwijl de Amerikanen er maar drie uur over deden.”

9. “Mijn verloofde en ik hadden een kamer geboekt met twee bedden. We kregen echter een tweepersoonsbed. Ik hou u nu verantwoordelijk voor het feit dat ik zwanger ben.”

10. “In vergelijking met het driekamerappartement van onze vrienden was ons appartement met één kamer aanzienlijk kleiner“.

11. “In de brochure stond: geen kappers op de locatie. Wij zijn kappers in opleiding, mogen we er nu dan wel komen?”

12. Over een vakantie in Spanje: “Er zijn te veel Spanjaarden, de receptioniste spreekt Spaans, het eten is Spaans en er zijn te veel buitenlanders.”

13. “Het strand zag er niet uit zoals in de brochure. In de brochure is het geel, maar in het echt is het wit.”

14. “We moesten buiten in de rij staan, zonder airconditioning.”

15. “U bent als touroperator verplicht ons van tevoren te verwittigen van lawaaierige hotelgasten.”

16. “Ik ben geprikt door een mug. Niemand had me gewaarschuwd dat ze prikken.”

17. “Het zou in de folder vermeld moeten worden dat de lokale winkel geen lekkere koekjes verkoopt.”

18. “Het is ronduit lui van de lokale winkeleigenaren om hun zaak ’s middags te sluiten. Tijdens de siësta heb ik vaak dingen nodig, het zou verboden moeten worden.”

19. “Bijna elk restaurant dat ik tijdens mijn reis naar Goa (India) tegenkwam had, tot mijn walging, curry op het menu. Ik hou helemaal niet van scherp eten.”

20. “We hadden een excursie geboekt naar een waterpark. Maar niemand had ons verteld dat we een zwembroek en handdoek mee moesten nemen.”

Nooit vergeten.

Nee, echt, die ene dag, ik zal hem nooit vergeten. Het hele gebeuren heeft een diepe indruk op mij nagelaten.

Nochtans is het al enkele jaren geleden, het verhaal zit ergens in mijn archief.

Het was in het voorjaar, iets later dan nu.

De geïmplodeerde tv, in het appartement onder mij. Er werd geroepen, aan mijn deur gebeld.

Hoe ben ik naar buiten gegaan? Over mijn slaapkleed een ochtendjas, gelukkig in warme fleece, de straat op in het midden van het centrum.

Wat nam ik mee? Enkel mijn gsm en mijn sleutels.

Wat vergat ik?

– mijn gebit (!)

– mijn bril

– mijn medicatie

– mijn handtas

– mijn papieren

– mijn cavia

– plassen gaan

– mijn onderbroek had een versleten elastiek, waardoor ze afzakte.

Alleen mijn gsm bleef over, mijn sleutel moest ik afgeven omdat de brandweermannen naar binnen moesten.

Dat raam onder het mijne, waar die zwarte rookwolken uitkwamen, zal ik nooit vergeten…

Weg was ze…

Gisteren namiddag wilde ik al genieten van een zonnige lentedag, maar nadat mijn afwas gedaan was… de zon al foetsie…

Enkele boodschappen gedaan en dan maar uitgeregend naar huis gekomen. Niks fijne wandeling.

Ik zag rond de middag ook iemand terugkomen van het centrum, heel zomers gekleed, zonder jas of kousen en kletsnat.

Je mag het weerbericht niet meer geloven, of je moet van uur tot uur kijken wat er alweer veranderd is.

Deze morgen werd ik gewekt door de zon die volop in mijn gelaat scheen… heerlijk…

Ik zou vóór het middag koken de zon gaan groeten op het dakterras met een half uurtje tai-chi…

Maar de donkere wolken zijn weer tevoorschijn gekomen.

Misschien als ik genoeg laagjes aandoe…

Update: Het is gelukt. Net toen ik aan mijn opwarming begon, kwam de zon eventjes piepen. Uit de wind was het ook niet te koud.

Een droom van mij is om ooit eens tai-chi op het strand te kunnen doen, op  blote voeten… maar in mijn eentje zal ik dat nooit durven…

Komt de censuur terug?

Het NGT, brengt binnenkort een stuk dat verboden is onder de zestien jaar…

Omdat er gewelddadige scènes in voorkomen.

Nooit eerder meegemaakt bij een toneelstuk. Niet dat ik ertegen ben, helemaal niet, want misschien is het een heel goed idee met al het geweld dat er tegenwoordig gebeurt.

Maar wat ik dan niet snap is het volgende: vorige zaterdag naar de film ‘Borat’ gekeken. Tot mijn grote verbazing ook daar censuur. Alle edele delen, naja… edel,  die in beeld kwamen, dus alles wat swaffelde,  was  bedekt met een zwart vierkantje. Heel raar om te zien op tv.

Maar… de tekst was bij momenten heel vulgair. Veel mensen snappen ook niet dat het eigenlijk een parodie is.

De ogen werden beschermd tegen bloot, maar de ondertitels bleven gewoon de vertaling geven.

Het wordt tijd dat er iets gebeurt aan het geweld in films, in spelletjes… Maar is deze manier niet een beetje hypocriet?

De ganzenfanfare.

Wie heeft ze al gezien? De marcherende ganzen, op  maat van de muziek. Of ze er gelukkig mee zijn… ik zou ’t niet weten, maar het is wel grappig om te zien.

Vorig jaar liepen ze ook al eens parade, maar toen was er minder volk en vormden ze meer een lange rij achter elkaar. Op een foto sta ik erbij (de grootste gans vanachter) maar die ga ik jullie besparen.

(de foto’s werden gemaakt door Hildeken)

Eitjes in de microwave?

Neen, zeggen sommigen.

We weten dat eieren ontploffen in de microgolven. Al ooit gezien? Een hele oven vol pratsch…

Bij Blokker kocht ik twee eierkokertjes (of hoe noem je zoiets)

En vóór hier massaal gereageerd wordt: dat bestaat al héél lang, ik weet het wel, maar gebruikte het nog nooit.

Ik heb het geprobeerd en  moet zeggen, mits een beetje opletten, het marcheert prima! Elk dopje een eitje, zonder schaal uiteraard,  dekseltje erop, maar voor alle veiligheid toch maar het anti-spatdeksel erover. Na zestig seconden: twee lichtgekookte heerlijke kiekeneitjes.

Een omelettenmakertje uit dezelfde reeks nam ik ook mee. Het is een schaaltje dat je dicht kan plooien. Maar volgens de afbeelding op de verpakking, kan je het ook open laten en aan elke kant een omeletje maken.

Dat heb ik vandaag geprobeerd. Twee flinterdunne schijfjes gerookt spek, een eitje geklopt met een scheutje melk en een soeplepel water, erover gegoten, dekseltje dicht en op één minuut: klaar… een lekker mals omeletje.

Er vallen mij onmiddellijk verschillende gebruiksmogelijkheden in. Bvb. met een schijfje tomaat, of met kaas… enz.

Een spiegelei staat nog op het programma, maar dat zal ook wel lukken, mits de soeplepel water niet  vergeten wordt.

Wat ik eerder deze week heb uitgetest: een zalmmootje, nog bevroren, scheutje water, kruiden en kookprogramma op vis. Na vier minuten had ik een mals gaar stukje vis, met zelfs een beetje krokant aan de randjes. Maar mogelijk zijn drie minuten ook genoeg.(dekseltje dicht)

Ik vind dit fantastisch en ben nog zo’n plooibaar schoteltje gaan bijhalen, voor het geval je twee dingen samen in de oven wilt zetten. Dichtgeplooid, passen ze net naast elkaar. En de baktijd… ja, dat verschilt naargelang de hoeveelheid.

Slimme dingen, je spaart tijd, stroom en het is handig. Ik had het al eerder moeten aanschaffen, maar je leert steeds nog bij. En voor de prijs moet je het zeker niet laten.

Last van een eetbui?

Af en toe heb je een ongekende behoefte om te eten. Véél te eten. Lijkt het onmogelijk om je eetbui te omzeilen, lees dan vooral verder.

Onaangekondigd zijn ze er ineens: eetbuiten. Het liefst schuim je de kastjes af op zoek naar zoet, hartig of gewoon naar iets eetbaars in het algemeen. Helaas is het geluksgevoel dat het bevredigen van je eetbui met zich meebrengt maar van korte duur. In de meeste gevallen voelen we ons vrijwel meteen schuldig, zodra de laatste hap in onze mond verdwenen is.

Wanneer je weet waarom je eetbui de kop op steekt, ben je al halverwege het overwinnen van deze uitdaging. Voor iedere oorzaak is tenslotte een oplossing te vinden.

Kan het zijn dat je te streng voor jezelf bent? Ban je al het lekkers als koekjes en chocolade uit je dieet? Misschien is het dan tijd om te ontspannen. Juist door jezelf af en toe iets lekkers te gunnen, zul je beter bestand zijn tegen de eetbuien. Daarnaast zorgt het ervoor dat je het programma gemakkelijker vol kunt houden.

Een eetbui kan ook ontstaan uit stress, boosheid, verdriet, schuldgevoelens, frustraties en andere negatieve emoties. Veel mensen zoeken troost in eten. Kregen we vroeger ook niet een snoepje als we waren gevallen? Misschien een cliché, maar tegelijkertijd een waarheid als een koe. Gelukkig kun je ook troost zoeken bij vrienden en familie, in een boswandeling of de ondergaande zon.

Of misschien heb je wel gewoon zin. En ook daarvoor hebben we een aantal oplossingen paraat:
– Graaf dieper. Waarom heb je zin in eten? Zijn het de redenen die we hierboven beschreven? In ieder geval is het van belang dat je het probleem aanpakt. Ben je nerveus voor een belangrijke vergadering? Zorg dan dat je goed voorbereid bent. Maakt iets je boos of verdrietig? Ga de confrontatie aan, vaak lucht een goed gesprek
enorm op.

– Zoek afleiding. Bel een vriendin, ga naar buiten voor een wandeling, neem een ontspannend bad of luister naar je favoriete muziek.

– Bedenk alternatieven. Kies voor een gezonde snack in plaats van een suikerbom.

– Kun je jezelf niet op andere gedachten brengen, kies dan voor kleinere porties. Bestel of koop dat waar je zin in hebt, maar neem de kleinste hoeveelheid die aangeboden wordt. Je voorkomt overeten en kunt zonder schuldgevoel gehoor geven aan je eetbui.

– Het geluksgevoel van eten duurt maar een fractie, het geluksgevoel van een slank lichaam levenslang.

Een zondag plannen.

Als de weerman voor zondag mooi weer voorspelt, dan maak ik een plan om mijn dag plezant door te brengen.

Wat ging ik doen? Zou ik naar de bioscoop gaan? (ik ben die ene die Loft nog niet gezien heeft) Maar binnen zitten met mooi weer… neen dus.

Hier gaan wandelen om foto’s te maken… ook steeds hetzelfde…

Naar Bokrijk gaan, ik heb nog geen beeldekes van de super-grote koïs Kois … maar waarschijnlijk zou half Limburg daar aan ’t wandelen zijn…

Wandelen aan zee… yes! (ja ik kan het niet helpen dat ik daar graag rondloop)

Ik wist wel dat het daar iets minder warm ging zijn, dus effe denken welke jas meemoest. Het werd een tussen-seizoen-jas. Voor het geval er meer wind was dan voorzien. En de rest is gewoon routine.

En de ringen-winkel was open, dus bracht ik mij meteen drie nieuwe exemplaren mee. (geen jin-yang, geen enkele in mijn maat) Waarom drie? Ik heb mij gehecht aan die stalen modelletjes en deze wel iets kleiner, weinig kans om ze te verliezen.

Plots begon er zo een beetje nat uit de hemel te vallen, niet echt regen, maar ik had geen zin om er als een verzopen kat bij te lopen. Dus, zo’n prullenwinkeltje binnen en een regenscherm van drie € gekocht. (ik had hem pas nodig toen ik hier thuis uit het station kwam, het goot).

Op de trein ben ik tot mijn grote verbazing in slaap gevallen. Nooit eerder is mij dit overkomen. Zelfs niet op nachtreizen, met ligstoelen, geen oog deed ik toen dicht.

Maar… ik heb eventjes gelezen in de Knack… en weg was ik, mijn ogen vielen vanzelf dicht. Nu hoop ik alleen maar dat ik niet gesnurkt heb.