Drie maanden later.

Nu blijkt dat mijn vorige uitslagen niet zo goed waren! Maar daar hebben ze me toen niets van verteld. Tot nu, ik moest een nieuw bloedonderzoek ondergaan, naar het scheen werkten mijn nieren niet zo goed.

Dat was wel even schrikken.

Maar de uitslag was blijkbaar toch goed: suiker, cholesterol, witte en rode bloedcellen, lever, nieren…

Alleen de schildklier nog niet helemaal (maar toch gebeterd), daar moet ik nu een pilletje voor nemen: L-Thyroxine, de laagste dosis, 25mg.

Als ik er zo over nadenk, dat was in de tijd toen ik naar de kinesiste ging, toen ging het mij inderdaad niet zo goed.

Mijn tumormarkers waren toen licht gestegen, maar nu toch weer gedaald naar 19.

Ik zei terloops tegen de huisdokter dat ik wat last heb met mijn gewicht. Zijn antwoord was voor de eerste keer: dat is niet zo erg, integendeel, het is een teken dat je de goede weg opgaat. Mensen met K, die enkel maar vermageren, dat is minder. Stomverbaasd was ik toen hij dat zei, maar soit…

Dat betekent nu niet dat ik er mijn kas aan ga vegen, nee, ik probeer mijn gewicht in toom te houden. Het is zo vervelend wanneer je kleren gaan spannen. Ik weet dat het met de medicatie te maken heeft, dus zal het ooit wel eens beteren (voor er geen enkele maat mij nog past)

Begin maart moet ik op controle bij de gynaecoloog en in mei naar de oncoloog.

Dus nu spreken twee dokters elkaar tegen over mijn toestand, benieuwd hoe we dat gaan oplossen.

Alleen de vermoeidheid kan ik niet overwinnen. Het lijkt goed en wanneer ik vijf minuten gelopen heb, kan ik plots zo moe worden, dat ik ergens moet gaan zitten of terug naar huis gaan. Als ik durfde ging ik op vakantie, maar ben bang dat het niet lukt.

Het is nu bijna twee jaar geleden dat het noodlot toesloeg en ik vrees dat ik nog veel geduld zal moeten opbrengen.

Iets met bloemen.

Eigenlijk heb ik twee tegenstrijdigheden met bloemen.

Snijbloemen moeten mij niet, of is het andersom?

In een vaas zijn ze heel mooi, maar meestal laten ze na een dag of twee hun kopjes al hangen.

Hoe zou dat komen… geen flauw idee. Voor mij hebben afgesneden bloemen al de voorbestemming van: Weldra zijn we dood… droevig en spijtig van het geld.

Vroeger had ik een tuin vol bloemen, maar ik kan mij niet herinneren dat ik er ook maar één afsneed. In de buiten gingen ze zoveel langer mee dan in een vaas.

Maar potplanten… daar ben ik fier op, die doen het goed bij mij. Die geven een teken van leven, als ze er een tijdje ‘minder’ uitzien, dan kunnen ze zich nog altijd herpakken.

Zoals mijn orchideeën, deze beauty’s staan bijna het hele jaar in bloei! Meer moet dat niet zijn… 🙂

Onweerstaanbare drang.

Mensen worden door rechters vrijgesproken indien ze kunnen aantonen dat er onweerstaanbare drang bij hun misdrijf te pas kwam.

Zou dat echt bestaan: onweerstaanbare drang…

Je kan je daar zo vanalles bij voorstellen. Zoals onweerstaanbaar goesting hebben in kaastaart. Zou dat ook onder deze noemer vallen?

Dat is wat mij onlangs overviel: zin in kaastaart. Niet zo een ganse taart, neen gewoon één portie.

Ik lijk wel een zwangere vrouw, misschien ligt het aan mijn medicatie?

Mijn wandeling naar de patisserie viel tegen: geen kaastaart.

Och, het zou wel overgaan, dacht ik. Maar het ging niet over… een week later: ja ik wist waar ik er ging vinden. Op naar de Lunch Garden. Niet mijn vaste stek, maar wel veel keuze in gebak. En ja hoor: een maxi-koffie en mijn taart (dat ik nu toch geen synoniem kan bedenken voor die stomme kaastaart, hoe vaak heb ik ze nu al vernoemd in dit stukje)

En dat was het, nu hoef ik er een tijdje geen meer. Raar toch, vind ik zelf…