Het was warm, héél warm! De vogeltjes vonden geen eten of drinken, dus moesten we ze een handje toesteken!
En of het succes had! Er ontstond zelfs een file! Als ik zo een paar vogeltjes heb kunnen redden…
Niet zoals de merels die dood uit de bomen vallen door het virus dat ze door bepaalde muggen krijgen…
De foto is een beetje onscherp omdat het getrokken is doorheen een muggenraam en dan nog een beetje vergroot.
De naam alleen al klinkt als een klok: Schonau am Konigssee. Wat een prachtige streek!
Het ligt tegen de Oostenrijkse grens, zodat je een beetje in twee landen zit. 
Die snoezelige wolken zijn warmte-onweders, ze ontstaan plots uit het niets en verdwijnen weer even snel, na een fikse regenbui. Maar het is er warm genoeg! (ik zei toch al dat ik geen tropische hitte meer wilde)
Dit beeld zie je dan ’s morgens.
Die Konigsee is voor ons natuurlijk een meer, op wandelafstand van het hotel. (met natuurlijk ook een winkelstraat)
Hier vind je nog natuur!
We hebben ook mooie uitstappen gedaan, een boottocht op het meer, naar de befaamde Bartholomeuskerk, waar ze een cafetaria van gemaakt hebben.
Het leuke is dat in de helft van het meer, de boot stopt en een trompetblazer ons laat genieten van een driedubbele echo!
In Salzburg kwamen we deze Mozart tegen, die lijkt te zweven, maar we hebben natuurlijk eens stiekem naar zijn voeten geloerd. De arme man stond op een héél klein plaatje, met bevende voeten van de inspanning! Hij mocht dan ook niet bewegen! Persoonlijk vond ik dit onmenselijk en hopelijk wordt hij goed betaald, voor zo’n foltering!
Ook mooi, deze winkel waar het een heel jaar door Kerstmis en Pasen is. Al ooit gezien: een kerstboom met paaseieren in?
Hilde in het salon. De dames van het personeel droegen daar allemaal ‘dirndls’ met diepe ‘inkijk’ tot groot jolijt van de heren!
Zeker een bezoek waard was ook het ‘Adelaarsnest’ in Berchtesgaden. Oké, als je het verbindt met ‘Hitler’ is het een beetje bitter, maar laat die naam even terzijde en je beleeft iets onvergetelijk!
Deze foto heb ik dank zij Hilde, die nog wat wilde klimmen. Je gaat naar boven met hun eigen bussen, op smalle wegen.
Deze tunnel gaat zo’n honderd meter naar het midden van de berg, waar je via een gouden lift (zo groot als een living) de resterende 124m naar boven aflegt.
Er hoort een heel verhaal bij, dus mocht het u interesseren, even naar Wikipedia!
Het uitzicht is gewoon fantastisch!
Deze Alpenkauwen, met gele bek en rode poten, zijn verlekkerd op de frieten mét, van de toeristen!
Speciaal voor Menck!
Deze berg overheerst de hele omgeving. Er hangt ook een legende aan vast: over een koning die niet gehoorzaamde en daardoor samen met zijn familie in steen veranderde. De kleine topjes in het midden zijn de kinderen, tussen hun vader en moeder… De Watzmannfamilie…
Maar dit is nu het mooie… Hetzelfde beeld zag ik in de serie ‘sturm der liebe’ waar ik dagelijks naar kijk.
Dus kan ik telkens genieten van de mooie beelden, die ik in ’t echt ook zag! Is dat een toeval!
Dit was een heerlijke vakantie! jammer dat ik zo snel moe ben. Voor volgend jaar heb ik nog niets gepland, we zien wel…
Op zo’n koude winter zondag als vandaag lijkt het mij het gepaste moment om de foto’s van mijn vorige vakantie te posten.
Ik weet, dit had al lang moeten gebeuren, maar ik heb honderd excuses waarom het nog niet gebeurd is. Vooral euh… geen zin…
Oké, Manavgat ligt ver in het zuiden van Turkije, tropisch heet, vochtig warm, elke dag 30- 35 graden. Misschien leuk voor de mensen die graag de hele dag drijvend doorbrengen, maar niet echt mijn ding dus.
Ik ga niet zeggen dat het geen leuke vakantie was, maar trop is trop..
Hier is duidelijk iets veranderd met het opladen van de foto’s?
Ik wilde na elk beeld wat uitleg geven, maar of dat gaat lukken…
De eerste foto laat zien hoe weelderig de flora daar was, geen wonder, er werd dag en nacht met grote buizen water gespoten op alles en overal. Terwijl het daar minstens zes maanden niet meer geregend had en er buiten het domein centimeters dik stof lag, zelfs op de enkele magere koeien die ik daar zag.
Dit is een weg tussen de bungalows.
Dit was ons verblijf, een aantal studio’s met twee slaapkamers.
Zo vonden we onze pyjama terug!
Daar in de schaduw stond mijn ligbedje, waar ik ’s middags een dutje deed. (aan het kinderbadje) lekker rustig!
Duidelijk bedjes genoeg, overal verspreid, naar keuze, zon of schaduw.
Open restaurant aan het strand. Er waren er zoveel dat ik het aantal niet meer weet. Alle uren van dag en nacht was er wel ergens eten te krijgen en om de zoveel meter stonden grote koelkasten met flesjes water, zomaar te nemen, vermits all-in.
Pannenkoeken en smoutebollen.
Bananen op ooghoogte.
De foto zegt het zelf!
Met het piratenschip een hele dag op zee.
Elke avond show en vermaak, parodieën om je krom te lachen!
Cultuur in Side, maar loop maar eens rond door die verhitte stenen, je kon er een ei op bakken. Ik was snel uitgekeken!
Een stuk van het grote zwembad.
Het domein was zo groot, je kan het amper beschrijven. Het nadeel was wel, dat er buiten niets was. Om ergens naartoe te gaan had het hotel een eigen bus, heel betaalbaar. Maar door de warmte word je zo loom, dat je liever in de schaduw gaat liggen.
De controle op de luchthaven van Antalia nam ook veel tijd in beslag. De computers waren ook even stuk en om je plaats in de rij te houden, moest je blijven staan.
Ik zou nog veel meer kunnen vertellen, maar jullie gaan het beu worden om verder te lezen.
In elk geval wordt mijn volgende vakantie wat frisser! 🙂
Dat verwacht je niet, de maand juni leek me nog redelijk om naar Italië te gaan.
Wie had kunnen denken dat het de hele week zevenendertig graden ging zijn?
Dan zit je wel aan zee, dus die zal wel voor afkoeling zorgen… maar nee, niet echt.
Volgens mij is er een heel groot verschil tussen de Middellandse en de Adriatische zee.
De eerste heeft veel meer ruimte en daardoor meer lucht, terwijl de Adriatische maar een smalle zee is en daardoor vind je er ook niet echt de afkoeling die je verwacht. Het is er even heet als aan het Gardameer. En benauwd… pppfffftt…
Ik ging enkel voor de middag een wandeling doen en na het middageten was het dan siësta houden. Gelukkig hadden we airco, want anders niet te doen.
De avond was wel mooi, verkeersvrij en dan zag je iedereen buitenkomen om te wandelen. Er was ook van alles om de mensen te vermaken en dan de winkels en een kleine markt op het kerkplein.
De mooiste avond was op 21 juni, het zomerfeest.
Om de honderd meter, muziek en dansende mensen op straat, onvoorstelbaar, ik had zoiets nooit eerder gezien. Heel leuk en gezellig. Overal kregen we ook drankjes en hapjes aangeboden.
Het eten aan tafel was ook soms een verrassing, want alhoewel ik de Italiaanse taal goed ken, was de menukaart een avontuur. Vaak werd er iets heel anders opgediend dan verwacht. Natuurlijk bracht het ook hilarische toestanden mee. Maar aan eten geen gebrek, veel te veel. Nu moet ik wel bekennen dat ik het woordje ‘pasta’ voor een tijdje liever niet hoor (of eet)
De uitstap naar San Marino was wel de moeite waard, maar of de (echte) parfums daar goedkoper zijn? Dat betwijfel ik toch.
Het vertrek was in Keulen, een kleine luchthaven, een chartervliegtuig voor 80 personen. Wat maakt dat je lager vliegt dan met zo’n jet, maar je ziet dus ook meer: zoals de besneeuwde toppen van de Alpen en zelfs Venetië was duidelijk zichtbaar vanuit de lucht.
De terugreis kreeg meer wolken en zelfs een heuse storm boven Duitsland. Er zijn dan mensen die het bijna in hun broek doen, bij dat beetje turbulentie. (ik stel mij soms de vraag waarom ik geen angst heb in zo’n situatie… of dat normaal is? Boh…
Mijn vlieg-buurvrouw klampte zich vast aan de zetel voor haar en liet af en toe een kreetje, ze zag zichzelf al naar beneden storten. Ze snapte het niet toen ik zei dat het gewoon de wielen waren die op een hobbelige weg reden… jamaar, zei ze, daarnet heeft er nog iemand gezegd dat er precies nieuwe banden opgezet waren…
Het was een beetje stout van mij dat ik moest lachen…
De toppen van de Alpen met eeuwige sneeuw.
Mooi en proper strand, met betegelde wandelpaden.
Mooi uitzicht In San Marino, daar waren die 37 graden beter te verdragen.
Natuurlijk hebben we ook verschillende uitstappen gedaan, zoals met bovenstaande boot een hele dag op zee.
Aan boord werd er zelfs voor ons gekookt. En dat met eenenzestig personen!
We gingen enkele malen aan land om in de haven de typische Turkse winkels te bezoeken en wat sfeer op te snuiven. De schipper vaarde handig rond de vele rotsachtige en groene eilandjes, liet ons grotten en inhammen bewonderen. Daar konden de zwemmers even afkoelen in het blauwe, kristalheldere water.
De zonnekloppers zaten boven op het dek en de anderen, zoals ik, beneden in de schaduw.
Een dag in de bergen, heel interessant! Tot mijn verbazing, weinig of geen landbouw. Wel enkele appelsienenplantages, die ondertussen al geplukt waren, net als de vijgen. De mandarijnen nog bijna helemaal groen.
Nooit eerder gezien: imkerplantages. Ontelbare bijenkorven stonden zij aan zij tussen de dennenbomen. Dat was voor de pijnboompittenhoning. Voor een ander soort honing werden de korven per vrachtwagen vervoerd tot driehonderd kilometer verder en daar geplaatst.
Het leek wel een industrie op zich! Na een rondleiding met heel onverwachte uitleg, werden de producten aangeboden die gemaakt waren uit honing, citroen, kaneel, olijven… teveel om op te noemen. Ik koos voor een citroengeurtje met 80° alcohol.
Heel fier legde de gids uit hoe de schooltjes (allemaal in dezelfde kleuren) gefinancierd worden door de staat.
Er waren een aantal armoedige huisjes, maar ze stonden gewoon tussen dure villa’s. De mensen in de stad hebben een huis in de bergen, om in de hete zomer de warmte te kunnen ontvluchten.
Na een tapijtenfabriek bezochten we ook een lederfactorij, zoals zij het noemen.
Dan de kers op de taart: het goudcenter. Een immens gebouw, waar bewakers met wapens je in ’t oog hielden en je een badge kreeg opgespeld bij het naar binnengaan.
Het eerste verdiep: allemaal goud! Maar het is nu niet het goede moment om goud te kopen, wegens de prijs te hoog!
Het tweede: Sterling zilver, waar ik een heel interessante discussie had met de verkoper over het roderen van zilver.
Dan waren er nog dagelijks gewone markten, waar ik mij echt verbaasde over het aantal Turken dat Nederlands praat. Een grapjas prees zijn waar zelfs aan in die taal en riep luid: allemaal rotzooi!!! Leuk toch: zelfkennis!
Eén uitstap is niet kunnen doorgaan: we zouden naar de Blue Lagoon gaan, waar de film werd opgenomen, maar…
Tien dagen was het tussen de 30 en de 35°, tot we een tropische storm meemaakten. Hier kan het serieus regenen, maar zoveel water dat met bakken uit de hemel viel, had ik nog niet gezien! Het bleef wel 25°. De volgende drie dagen viel er regelmatig een stevige bui, maar tussendoor gingen we gewoon naar buiten. Alleen die uitstap viel letterlijk in het water. Dat was waarschijnlijk het begin van het regenseizoen.
Daar heb ik mij soms wel aan geërgerd: dat geroep in de morgen, héél vroeg!
Het zou een Suske en Wiske album kunnen zijn: de jengelende minaret.
Maar het hoort er nu eenmaal bij hé?
Tijdens een wandeling kwamen we langs het politiebureau, er stonden twee agenten lachend een kalasjnikov te keuren, net kinderen. Dat ondertussen het verkeer in de knoop liep, viel hen niet eens op. Hier durfde ik toch geen foto van nemen, want je hoort van die verhalen…
Het spitsuur kan daar heel druk zijn, maar ik zag geen enkele file! Als voetganger heb je ook geen voorrang, wat effe wennen is wanneer je de straat oversteekt.
Animatie ’s avonds was daar bijna onbestaande, maar onze reisleider had thuismuziek bij op zijn laptop en zodus hadden we onze eigen gezellige avonden en meekweelliedjes.
Van beneden zag je niet dadelijk het draadje, maar ik vond de grap wel geslaagd!
Ik vergat nog te vermelden dat ik in het hotel mensen tegenkwam van ST Truiden, een vriendin van mijn zus. En dat op 3500 km van thuis! De helft van de gasten bestond tenslotte uit Belgen en de rest voornamelijk Engelsen.
bloemen van groenten
Ik wist niet goed wat ik moest verwachten van Turks eten, maar… lekker zeg!
Veel vlees gebruiken ze niet, kip en kalkoen zie je het meeste. En natuurlijk ook vis, ander vlees, zoals runds is daar peperduur! Maar wat ze met groenten kunnen is bijna niet te beschrijven. Volgens mij ook heel gezond.
Ik at groenten die ik niet kende, maar vond alles lekker. Voor dessert nam ik steeds fruit, want alhoewel een lust voor het oog, die mierzoete gebakjes, niets voor mij. Rondom in de immense eetzaal stond keukenpersoneel om de schotels bij te vullen en te herschikken, wanneer iemand er te hard in geroerd had. Ook waar er een beetje gesmodderd was, werd onmiddellijk netjes opgeveegd.
Een stommiteit die ik nooit meer zal doen: een kamer delen met een vreemde. Ik had haar wel al eens ontmoet, vond haar een beetje simpel en dacht: och ja, ik ben niet zo’n moeilijk mens, dus dat zal wel lukken. (er waren geen singlekamers meer) Djeez… heeft dat mens mij stress bezorgd!
Lotte is gewoon iemand die beter met ziekenzorg op vakantie zou gaan! Ze was langzaam, vergat alles, vond nooit haar portemonnee of pas (op de luchthaven) struikelde over elke steen of border, wilde geen airco en… ze kleefde aan mij. Met heel veel dingen moest ik haar helpen, zelfs haar foto’s maakte ik, anders stond er enkel een paal op. Maar omdat ik toch geen andere kamer kon krijgen, trok ik dan maar een beetje met haar op.
Gênante situaties waren er ook: ik ging naar de kapper; zij ook. Liet ze zich daar vallen in een zetel en zakte er prompt door. Die twee pipo’s van kappers, deden alsof ze niets merkten. Dus heb ik haar er uit moeten trekken. Daarna lieten ze pas merken dat ze redelijk goed Nederlands spraken. Dat is ook zoiets raars, de meeste van die mannen praten beter Nederlands dan de Belgische Turken.
Op een avond begon de airco te lekken. Naar de receptie gebeld: binnen het kwartier zou er iemand komen.
Toen ik op het toilet zat, werd er geklopt en Lotte liet de man binnen. Doet mij die kerel toch niet de deur van de badkamer open zeker, waar ik in volle glorie zat met mijn broek op mijn voeten. Ik weet niet wie van ons beiden het hardste schrok!
Natuurlijk kon ik daar niet blijven zitten en terwijl de man (heel jong nog) aan de airco bezig was, wist hij niet waar hij moest kijken en kon niet snel genoeg weg, zonder een woord te zeggen. Naja, het zal ook niet zo’n mooi stilleven geweest zijn, toen ik daar zat!
Dan trok ik de kamerdeur eens dicht zonder de kaart uit de gleuf te halen… ja lap… konden we niet meer naar binnen!
Aan de receptie waren ze heel begripvol en iemand van het personeel kwam mee naar boven met een loper. Och ja, dat zal wel meer gebeuren denk ik. 🙂
Een mooie wandelroute, elk hotel heeft zijn eigen beplanting. Aan de grote weg kan je een Dolmus nemen, dit is een klein busje dat het openbaar vervoer verzorgt. Om de paar minuten komt er een langs, in beide richtingen en je kan uitstappen waar je wilt en keert dan te voet terug langs de boulevard, die evenwijdig met het strand loopt.
Een rit met de Dolmus kost ongeveer een halve euro, om het even hoe ver je mee rijdt.
(wordt vervolgd)
Mijn eerste vliegvakantie! Turkije, Marmaris.
Eerlijk gezegd begrijp ik niet dat mensen zo bang kunnen zijn om zich te verplaatsen met een vliegtuig!
Voor mij was het megatof! Op de heenreis zat ik aan de middenkant, de plaatsen waren genummerd. De persoon die aan het raampje zat, had het luikje naar beneden getrokken, misschien was hij ook bang.
Maar daardoor, leek het voor mij gewoon alsof ik in de bus zat. Een beetje een teleurstelling, niet wat ik ervan verwacht had.
Maar om terug te keren… zat ik aan het raampje. Nog een beetje pech, net boven de vleugel. En ik ezel had mijn digitaaltje in mijn handbagage gestoken, die onbereikbaar opgeborgen was… dus geen luchtfoto’s!
Maar een zicht… oh wat genoot ik daarvan. Om het in ’t kort te beschrijven: zo voelt geluk aan.
Op het kleine tv-schermpje kon je ook de informatie volgen: hoogte: 12000m, snelheid: 750/uur, buitentemperatuur: -55°.
Voor ervaren vliegers doodgewoon, maar voor mij ja…
De tweede dag: uitgebreide rondrit van een halve dag, met gids, die ons heel veel vertelt over de gewoontes en de levensomstandigheden van de inwoners van de streek. (wat mij al dadelijk opviel: de Turken daar zijn heel anders dan die welke wij hier kennen.)
De combinatie: zee en bergen is heel aangenaam. Ondanks dat er in de zomer een temperatuur heerste van rond de 50°, is de omgeving heel groen. (ik was daar in de eerste helft van oktober)
Volgens de gids is het gesteente waar de bergen uit bestaan, poreus, en houdt dus alle vocht vast. Het drinkwater komt ook rechtstreeks uit bronnen, voor ons dus niet geschikt om risicoloos te drinken.
Er zou heel weinig criminaliteit bestaan, omdat er voldoende werk is. De meesten werken in de hotels, waar ze zes maanden verblijven. Dan begint het regenseizoen en vertrekken ze terug naar hun streek. Ze verdienen maar drie- tot vierhonderd euro per maand, terwijl ze heel lange dagen maken en hard werken. Wanneer ze na die zes maanden vertrekken krijgen ze buiten hun drinkgeld, nog 4000 euro mee. Tenminste ik citeer hier alleen maar wat de gids ons vertelt.
Sommigen zijn misschien veertien jaar en die doen het zwaarste werk. Bij het afruimen van de tafels, moeten ze plateaus torsen die zo vol zijn, je ziet hoe ze op hun tanden moeten bijten om het aan te kunnen. Het raakt je, eigenlijk zijn het nog kinderen.
Ik heb ook nog nooit zoveel eten gezien in een keer, je zou je gaan schamen, zo’n decadentie.
Je kan er 24 op 24h eten en drinken krijgen, als het ene restaurant sluit is er al een ander open. Aan het zwembad is fastfood te krijgen, vooral de Engelsen maken daar gebruik van. Om 4h is er gebak in ’t Café de Paris, tot 22h en dan zijn er sandwiches tot tegen de ochtend. Om 19h avondeten en dan begint weer alles opnieuw: vroeg ontbijt, laat ontbijt, middagmaal…
(wordt vervolgd)
Mariakerke (Oostende)
Vreemde titel? Neuh, helemaal niet!
Ben een weekje naar zee geweest met de bond van de gepensioneerden (jaja) en vriendin H.
Als je zelf kalm aan moet doen is het wel leuk met oudere mensen op reis gaan. H. en ik, zowat de jongsten van het gezelschap (zij is nog tien jaar jonger dan ik)
Het werd al lachen geblazen bij het vertrek van de bus, toen die arriveerde, begon iedereen te dringen om als eerste te kunnen instappen. Sommigen struikelden over hun eigen koffers!
Dan denk je: het lijkt toch onwaarschijnlijk dat er te weinig plaatsen zouden kunnen zijn?
Bon, toen iedereen gezeten was klonk er plots een alarmkreet: chauffeur, chauffeur! Nog twee mensen!
De brave man stopte; in ’t midden van de baan, onmiddellijk een file achter zich opbouwend. Hoe we ook naar buiten keken: geen achtergeblevenen te zien… neen, er waren twee mensen die nog uit de bus moesten! Jawadde! Twee afscheidsnemers dus!
Over de reis is niet zoveel te vertellen, alles liep gesmeerd en er werd op tijd gestopt om het innerlijke bij te tanken.
Toch wel wat verbazing toen we ons verblijf in de ‘Kinkhoorn’ openden: een appartement met acht slaapplaatsen voor ons tweetjes. Brede terrasdeuren gaven zicht op zee en een paar honderd meter groen! Dat ging een zalige week worden met in elk geval véél ruimte! En vol pension!
Dat heet dan met je gat in de boter vallen!
Wat we allemaal gedaan hebben? Veel gebruik gemaakt van de kusttram, naar al die badsteden die we wilden bezoeken. Avond- en dagmarkten, wandelen op interessante plaatsen,slenteren aan onze eigen bekende Noordzee. Eigenlijk hebben we wel mooie stranden.
De eerste avond wilden we naar ‘zomerhit’ gaan, maar wegens moe of lui, bleven we in onze salon hangen en speciaal voor ons kwam het hele gebeuren live op tv. Grappig toch? We zagen in de verte de flashes van de fototoestellen flikkeren en hebben daarna ook nog van het vuurwerk mogen genieten. (nog steeds hangende)
Bijna elke avond was er wel ergens vuurwerk te bespeuren.
Ah, ik zou nog vergeten te vermelden dat we een paar maal hebben meegedaan met ‘line-dance’, leuk, ook de leraar!
De week was snel om en de vreselijke storm hebben we enkel op tv gezien. Verschrikkelijke toestanden!
Hmmm… ik wil nog wel eens terug!
Ik was maar bang voor één ding… dat er op weg naar huis zou gezongen worden in de bus. Gelukkig gebeurde dit niet want na het middagmaal waren de meesten in slaap gevallen!
Deze frigoboxtoerist kwamen we ook tegen.
zicht op zee
Nieuwpoort, monding van de Leie
Duinbergen (Knokke Heist)
Dat dacht ik, toen ik van op de trein buiten het mistige landschap voorbij zag glijden. Het leek al een beetje herfst.
Voor mij had het leven twee zomers lang gewoon stilgestaan, terwijl het voor de meeste mensen gewoon doorging.
De eerste keer sinds lang dat ik nog eens naar zee ging. Alles moet daarvoor ook in één vakje samenvallen: het weer, of ik mij goed voel, of een vriendin vrij is.
Ik had M. gebeld om te vragen of ze al iets gepland had? Ja, ze ging met schoonzus en nichtje shoppen, maar een andere dag misschien?
Even later belde ze mij terug: ze had haar afspraak verzet, als ik mij goed voelde, wilde ze mee. (lief hé?)
Het werd een leuke dag, niet te warm, niet te koud, het zonnetje was ondertussen van de partij. Elk zuchtje wind kan mij ziek maken, mijn weerstand is nog steeds heel laag.
Waar andere mensen halfnaakt op een terras zitten, heb ik steeds een winddicht jak en een sjaaltje aan. En al is de zon warm, het lijkt wel of elk beetje trek mij vindt. En dan heb ik prijs!
Onlangs werd ik wakker met koude koorts, niet zomaar bibberen, maar echt schudden. Een uur aan een stuk. Toen ik mijn temperatuur opnam: 39 en half! Met twee Paracetamols kroop ik terug in bed. Dat zijn eenzame momenten, dan heb je behoefte aan iemand naast je bed, die even je hand vasthoudt…of je een warm drankje brengt…
Na enkele uren slaap, had ik nog 37.
Het is niet leuk, om steeds maar dat griepgevoel en vermoeidheid te voelen. Het komt ook door de chemopillen.
Ik las ergens over Kylie Minogue, die vijf jaar geleden ook borstkanker had. Ze was nu in haar vijfde jaar van pillenslikken. Heel vaak voelt ze zich rotslecht en had haar dokter al gesmeekt om te mogen stoppen. Maar dat mag niet!
Er was mij gezegd dat je van de bestralingen minder last hebt, maar mijn ribben en borstbeen doen toch nog steeds pijn.
Op youtube had ik een filmpje gevonden met fitnes-dance. Het leek me wel wat om een beetje aan mijn conditie te werken, dagelijks acht minuten. Na twee maal moest ik al stoppen, mijn linkerarm en eronder tot aan mijn middel: alles ontstoken. De kinesiste vertelde mij dat mijn arm niet mag zwaaien. En ik die wilde meedoen aan de zumba-lessen, welke deze week hier gestart zijn. Niet dus… weer een domper…
In oktober krijg ik een griepspuit en een tegen longontsteking, hopelijk valt dat een beetje mee…
Eigenlijk wilde ik een dikke week geleden al een stukje schrijven, maar het komt er maar niet van. Door de dag verschuif ik het naar ’s avonds… en dan ben ik te moe om zinnige ideeën neer te typen.
Dus zal hier maar heel sporadisch iets nieuws verschijnen. Maar ooit zal het wel eens beter gaan…
In die lange grauwe, koude winter zag alles er ook zo uit. Waar bleef de lente? Nergens was het echt gezellig…
Of lag het aan mij? Ik weet het eigenlijk niet… mijn inspiratie was een tijdje zoek… er malen zoveel dingen door mijn hoofd, maar niets om een logje over te schrijven.
Maar het begin van de zomer heeft precies alles weer doen herleven.
Plots veranderde er iets, een stad heeft zomer nodig, net zoals de mensen die er wonen of passeren.
Meer volk in de straten brengt kleur in die ruimte. Je loopt niet meer alleen rond.
Het begon met Genk on stage, wat veel mensen nog kennen als ‘Swinging Genk’ , eigenlijk toch ook niet mis.
Door het prachtige weer is er veel volk op afgekomen, er wordt gesproken van een record. Drie dagen volle bak muziek, eten en drinken. Ja, een beetje decadent misschien in deze tijden, maar de optredens zijn gratis. (alhoewel het niet zeker is dat het zo gaat blijven)
Nieuw was wel dat het jeugdpodium, J-Factor, verplaatst werd naar de festivalweide, hier tegenover. We wachtten af met gemengde gevoelens, want dit podium, dat vroeger aan de kerk geplaatst werd, zorgde ook voor het meeste lawaai. Gelukkig werd er net daarvoor een wet gesteld op het geluidsniveau. De organisators tekenden ook de overeenkomst, dat ze niet boven de 103 decibels zouden gaan.
Toen ze op vrijdag begonnen, leek het even fout te gaan… muziek was er niet te horen, wel bassen die het hele gebouw deden daveren…
Nee, dit ging ik niet uithouden, desnoods ging ik bij mijn zoon slapen.
Maar blijkbaar was het een test, en voor de rest viel het wel mee, maar er zijn altijd mensen die niets kunnen verdragen.(dat hoor je dan later)
En ja, juli, zondagsmarkt, de grootste van Vlaanderen wordt hier gezegd. Daar ook een podium met optredens allerhande, en dat elke zondag van juli en augustus. Er stond ook een kleine kermis (met een frituur; een frietje uit de hand in een puntzakje, lèkkèr!)
De solden waren dan ook al begonnen, en door het mooie weer: overal terrassen! En in het keuren van terrassen ben ik héél goed! 🙂
Elke zomerdinsdagavond, zijn hier ook de Parkies-optredens, met bekende namen. Maar het viel mij op dat het gisteren precies wat vroeger gedaan was, de voetbal zeker?
De warmte maakt zo loom, maar ik kan ondertussen al veel langer wandelen. Mijn haar is teruggekomen in de vorm van een krullenbol. Mij goed dat er uiterlijk niets meer aan mij te zien is, ik hou niet van medelijdende blikken en word ook niet graag beklaagd.
De behandeling bij de kinesiste valt goed mee, behalve dat mijn brein soms door vermoeidheid niet zo op zijn best is.
Volgende week moet ik naar het ziekenhuis voor mijn grote ‘keuring’ , benieuwd hoe het staat met mijn K-dingetjes…
Al de hele dag werd er gepraat over de prachtige zonsondergang die we zouden hebben, vanwege het vulkaanstof.
Niet dus, door de zware bewolking die het zicht belemmerde.
Daarom een foto van oktober 2008, ook met vulkaanstof.
Jammer dat er iets mis is met de afmetingen van de foto, er is weer iets veranderd. Te groot of te klein, ik zal het morgen nog eens nakijken.
De foto kan wel aangeklikt worden.
(foto’s Hildeken)
Vorige week zondag was het shoppingzondag, de meeste winkels waren open.
De zon scheen, alhoewel het ijzig koud was.
Maar bibi wil wandelen, in het centrum.
We hadden weer het bezoek van de ganzenfanfare, voor de derde keer dat ik ze zie. Foto’s had ik nog van vorig jaar, dus het was niet zo erg dat ik mijn digitaaltje niet bij had.
Zo te zien hadden de stappers al een parade gelopen en waren ze nu aan hun rust bezig. Ik meen te weten dat ze twee rondes lopen van ongeveer een uur en daartussen mogen ze rusten. De beesten zijn echt goed verzorgd, ze kunnen in de kar, hebben eten en drinken en niets tekort.
Ik bleef een tijdje aan het hek staan om naar de kwakende, gaggende meute te kijken.
Komt daar een van de grootste dieren recht naar mij toe, haar bek groot open. Ik denk: die gaat mij proberen weg te jagen, maar verroer geen vin en hou oogcontact. Ze komt vlak voor mij staan en begint zowaar tegen me te ‘praten’. Op een klaaglijke toon. Ze krijgt ook antwoord in dezelfde intonatie. ‘Wat scheelt er? Wie weet wat je me wilt vertellen?’
Zo gaat het ‘gesprek’ een tijdje door en plots zegt ze ‘gag’ en stapt de loopplank op naar binnen waar het gezelliger is.
Maar baasje heeft het gezien en roept dat ze gaan vertrekken voor de volgende toer. Met tegenzin volgt ze het bevel op en aan het hekdeurtje kijkt ze nog even naar mij en brabbelt nog wat.
Ik veronderstel dat ze mij kwam uitleggen dat ze geen zin meer had om te marcheren, misschien lijk ik op iemand die ze kent?
Dieren hebben hun eigen taal, daar geloof ik vast in.
En ik?… sssssttttttt… misschien ben ik een ganzenfluisteraar…
Mijn vriendin H. leest mijn blog. Dus is ze van heel veel zaken van mijn doen en laten op de hoogte.
Nu wist ze dus ook dat ik een paar ‘betere’ dagen heb. Of we ’s avonds iets gingen doen? Ja waarom niet, een terrasje, iets eten. Afspraak om zes uur.
Het duurde even eer ik wist wat aan te doen. En dan die tulband op mijn hoofd. Als de mensen maar even kijken stoort mij dat niet, maar je hebt ook van die oenen die je aanstaren met een blik vol afschuw, dan heb ik het toch even moeilijk. Ik besloot om mijn ogen wat op te maken en deed een paar lange oorbellen aan.
Op het stadsplein ging ik even kijken hoe het daar uitzag. Volle zon en dit bij dertig graden! Er waren slechts enkele kleine parasols, die een minimum aan schaduw verspreidden. En elk schaduwplekje was bezet.
Op mijn vraag aan de ober of er geen parasols meer waren, kreeg ik als antwoord: neen, sorry!
Toen viel mij in dat bij de laatste storm, hier de hele nest was gaan vliegen. Alle zonneschermen aan flarden.
Er waren nog wel wat alternatieven, maar mijn vaste stek was een beetje te ver voor mij, daar moest ik voorlopig nog niet aan denken. Dichterbij lag er wel een zaak met een open patio en een terrastuin. Daar was het heerlijk om te zitten.
Maar na een tijdje wist ik weer waarom we hier niet zo vaak kwamen. De prijzen swingden hier de pan uit. Mijn plan om een kleinigheid te eten viel ook in ’t water; pannenkoekentijd was al een half uur om. Kleine snacks waren er niet.
Ik nam dan maar een portie canneloni, in de hoop dat het niet teveel zou zijn. Waarschijnlijk ben ik een van de weinigen die op restaurant gaan voor de gezelligheid en niet voor het eten.
Het was gezellig, H. was pas terug uit Thailand en had heel wat te vertellen.
Mijn eten viel minder goed mee, de plas olie onderin mijn bord deed mij walgen en het vele zout teisterde mijn smaakpapillen. Ik geraakte maar tot in de helft.
De ober irriteerde mij. Je neemt iemands glas toch niet weg vooraleer er opnieuw is besteld? Hij dus wel. Gedurig aan kwam hij langs om te kijken hoeveel drank we nog hadden. Dit is so not done! Het leek of ik mijn schoonmoeder bezig zag. Koffie leeg? Snel het kopje afwassen.
Gelukkig maakte het schaduwrijke terras veel goed, maar ik vrees dat ze ons hier toch een heel lange tijd niet meer gaan zien.
Het was een fijne avond. Woensdag is mijn derde chemo aan de beurt, maar dan kan ik wel zeggen: nu ben ik in de helft!
Dit plantje heb ik al enkele jaren in mijn bezit. Eerst heeft het lang geduurd eer het ook maar een beetje groeide.
En zeker twee jaar of meer voor er wat bloempjes tevoorschijn kwamen.
Vorig jaar, mooie bloemen, vrij groot, maar geen vruchtje te bespeuren.
En nu… heel veel kleine bloempjes en meerdere echte appelsientjes of het kunnen evengoed mandarijntjes zijn. Eigenlijk maakt het niet uit welk van de twee het is.
Ik vind ze zo schattig, en zeg elke morgen hoe mooi ze zijn en dat ze maar goed moeten groeien.
Ik ben hevig benieuwd of ze gaan blijven hangen en volwassen worden met echte appelsienenkleur.
Voor alle zekerheid heb ik maar al enkele foto’s genomen. Moest het echt superheet worden, dan is het misschien te warm aan het venster. Zouden ze dat overleven?
Ze van plaats veranderen loopt soms verkeerd af.
Ik wacht…
Op 25 april was het wereld-tai-chi-dag. Overal komen beoefenaars bijeen om samen in groep te bewegen. Net zoals in China.
Daar is het een heel gewoon dagelijks gebeuren. De mensen doen hun tai chi gewoon in het park.
Hier is er een dag per jaar voor uitgeroepen.
Mijn lesgeefster is van Hasselt en dus moest ik daar naartoe. Volgens mijn boekje kon ik de bus nemen om half tien en dan zou ik om acht vóór tien aan de Kapermolen zijn, mooi op tijd.
Maar oh ramp, de één had ik moeten nemen. De 45 stond een half uur in de file en nog mooier ik miste mijn halte, wat maakte dat ik van het Dussartplein nog tevoet terug moest. Dan kwam er nog bij dat het te doen was op de weide heel achteraan en ik juist een half uur te laat was.
Dit is helemaal niets voor mij, meestal ben ik overal te vroeg.
Ik plaatste mij onopvallend in de grote kring en deed mee. Ze waren nog bezig met ontspanningsoefeningen. (en ik was niet de laatste)
Heerlijk was het, de zon scheen zalig warm. Iedereen was in ’t zwart, met t-shirt waar de yin-yang tekens op staan en enkele Chinese opschriften. Het is mooi, die bewegende massa. En dan te bedenken dat in vele steden hetzelfde bezig was, overal ter wereld.
Namiddag zou het gaan regenen, dus besloot ik om maar naar huis te gaan. Terwijl ik de borden aan de bushalte bestudeerde, reed mijn bus voorbij. Gelukkig hoefde ik maar een twintig minuutjes te wachten. Ondertussen kon ik de banaan opeten die ik bijhad en mijn flesje Agrum aanspreken.
’s Avonds kon ik nog mee naar een quiz, georganiseerd door het VAC. Ingeschreven was ik niet, maar omdat er groepen van vijf mochten gevormd worden, kon ik misschien meedoen waar er een persoon te weinig was.
En ja hoor, het lukte. Een jong koppel verwachtte nog een vriend, maar dan waren ze nog maar met drie. Ze vonden het leuk dat ik erbij kwam. (vier weten meer dan drie)
Maar owee, ze dachten dat het enkel over muziek ging, terwijl het een quiz algemene kennis was. De twee mannen waren heel sterk in muziek… maar daar hield het dan ook op. Dus hebben wij, de twee vrouwen bijna alles alleen moeten doen, wat maakte dat we ahum… tweede laatste eindigden.
Maar ik moet zeggen het was aartsmoeilijk. Toch leuk.
Zo werd ik een jaartje ouder, (een jaartje jonger zou belachelijk zijn) Om een bepaalde reden vier ik dat niet. Ik heb wel kaartjes gehad en sms’jes.
Zondagmiddag werd ik door mijn zoon getrakteerd op een etentje en het was echt gezellig.
Een bos meiklokjes siert mijn tafel en verspreidt het beste parfum dat er bestaat.
Jammer dat ze zo snel verwelken.
Záááálig! Om elf uur zit ik op mijn terrasje. In mijn gemakkelijke vlinderstoel met de Story om te lezen. Naja… lezen…
Ik heb mij laten verleiden door een misleidende titel op de voorpagina. Maar eigenlijk staat er zo goed als niets in. Ik kan mij de laatste keer zelfs niet meer herinneren dat ik een Story kocht.
Het weekblad ligt al snel op mijn schoot. Ik heb een mooi, weids uitzicht.
Er ligt daar beneden een bloemen-groenten-tuintje, heel mooi verzorgd. Enkele mannen zijn bezig om een boom te verwijderen. Ze hebben er een zware Jeep bijgehaald om het klusje te klaren. Het brengt herinneringen aan vroeger omhoog. Toen ik ook nog een tuin had. Als er dan een speciaal werk moest gedaan worden, waren er enkele werkers en veel kijkers, net zoals hier. Er wordt veel uitgelegd en nagemeten. Ondertussen hebben ze natuurlijk ook al dorst gekregen en worden de flesjes fris bier uitgedeeld.
Het duurt een hele tijd. Zo ’n boom, die daar jarenlang geworteld heeft, spartelt wel wat tegen. Maar de machine haalt het van de natuur, met hulp van enkele kappende en schuppende mannen.
Leuk als je alleen maar hoeft te kijken hoe anderen werken…
Zeezicht's Weblog 
