Oh, wat zijn ze mooi!

Dit plantje heb ik al enkele jaren in mijn bezit. Eerst heeft het lang geduurd eer het ook maar een beetje groeide.

En zeker twee jaar of meer voor er  wat bloempjes tevoorschijn kwamen.

Vorig jaar, mooie bloemen, vrij groot, maar geen vruchtje te bespeuren.

En nu… heel veel kleine bloempjes en meerdere echte appelsientjes of het kunnen evengoed mandarijntjes zijn. Eigenlijk maakt het niet uit welk van de twee het is.

Ik vind ze zo schattig, en zeg elke morgen hoe mooi ze zijn en dat ze maar goed moeten groeien.

Ik ben hevig benieuwd of ze gaan blijven hangen en volwassen worden met echte appelsienenkleur.

Voor alle zekerheid heb ik maar al enkele foto’s genomen. Moest het echt superheet worden, dan is het misschien te warm aan het venster. Zouden ze dat overleven?

Ze van plaats veranderen loopt soms verkeerd af.

Ik wacht…

Genk pakt de beker!

En we hebben het geweten naar het lawaai te oordelen.

Op het stadsplein stond waarschijnlijk een reuzenscherm opgesteld en alle café ’s doen dan ook nog eens mee met grote tv’s zodat er niemand iets moet missen.

Zonder de einduitslag te weten hoor je aan de toeterende auto’s dat ze gewonnen hebben. En schreeuwen en zingen…

Ik gun de supporters hun plezier, maar die gaan nog niet zomaar naar huis. Neen ze wachten de aankomst van hun ploeg op, die waarschijnlijk daar in Brussel ook eerst nog vieren.

Je kan je voorstellen dat er heel laat vroeg een einde kwam aan het getoeter. Zou de benzine dan toch niet zo duur zijn als er beweerd wordt?

Deze morgen zullen er weer tonnen vuil achtergebleven zijn en hier en daar zal nog wel de ene of andere supporter in ontbinding liggen, zich afvragend waar hij eigenlijk is.

Tegenwoordig interesseert voetbal mij niet meer, maar dat is ooit (jaja) wel anders geweest.

Toen ik in de koffieshop werkte, kende ik veel spelers persoonlijk. Dat is in de tijd van de vorige beker eind jaren negentig, denk ik. De glorietijd van Branko Strupar. Haha, ik heb nog spaghetti voor hem gereedgemaakt.

Met zijn vrouw was ik eigenlijk zo’n beetje bevriend. Ik heb nog wat meegeholpen om haar Nederlands te leren. Toen was ze nog niet zo lang in België. Ondertussen spreekt ze het perfect, maar ik heb haar al enkele jaren niet meer gezien.

Als ik nu een andere mentaliteit had, kon ik misschien hun privé-leven te grabbel gooien verkopen aan de boekskes?

Haha, niet met den deze…

Alhoewel, ik zou Sanja graag nog eens terugzien.

Een bron van waarheid.

Men overtuigt zichzelf er vaak van dat het leven beter zal zijn nadat men getrouwd is, nadat men een kind heeft en nadien, nadat we een tweede kind gekregen hebben…

Later voelen we ons gefrustreerd want de kinderen zijn nog niet groot genoeg en we denken dat we beter af zullen zijn als ze groot zijn.

Men is er dan van overtuigd dat men gelukkiger zal zijn als éénmaal deze stap voorbij is.

Men zegt zichzelf dat het leven vollediger zal zijn wanneer de dingen beter zullen gaan voor ons, voor onze partner, wanneer men een schone wagen zal hebben of een groter huis, wanneer men op vakantie zal gaan , of wanneer men met pensioen zal zijn.

De waarheid is dat er geen beter moment is om gelukkig te zijn dan het huidig moment. Indien het niet nu is, wanneer zal het dan zijn ?

Het leven zal altijd gevuld zijn met te bereiken objectieven of af te maken projecten. Het is beter om dat toe te geven en om te beslissen om nu gelukkig te zijn, nu het nog kan.

Heel lang heb ik gedacht dat mijn leven eigenlijk ging beginnen. Het echte leven ! Maar er is altijd een hindernis op de weg, een op te lossen probleem, een onbeëindigd project, nog door te brengen tijd, een te betalen schuld.

En dan, dan zal het leven beginnen ! Totdat ik besefte dat deze hindernissen juist mijn leven zijn. Dit inzicht heeft mij helpen begrijpen dat er geen weg bestaat dat naar het geluk leidt. Het geluk is de weg.

Aldus passeert ieder moment dat we hebben, en meer nog, wanneer men dat moment deelt met een speciaal iemand, speciaal genoeg om onze tijd ermee te delen, en dat men zich herinnert dat de tijd niet stilstaat.

Dan moet men stoppen met studeren, met zijn loon te verhogen, met te trouwen, met kinderen te hebben, met te wachten dat de kinderen het huis uit zijn, of gewoon met te wachten op vrijdagavond, op zondagmorgen, op de lente, de zomer, de herfst of de winter, om te beslissen dat er geen beter moment is dan nu om gelukkig te zijn.

HET GELUK IS EEN WEG MAAR GEEN BESTEMMING

Er is niet veel nodig om gelukkig te zijn. Het is voldoende om ieder klein moment te appreciëren en om het te beschouwen als een der beste momenten uit zijn leven. Tijd wacht op niemand. Verzamel ieder moment dat je hebt en het zal van grote waarde zijn. Deel het met door jou gekozen personen en ze zullen nog waardevoller worden.

De bron van deze tekst is onbekend.

Een leuke attentie… voor sommigen.

Men vertelde mij deze morgen dat er aan het station ontbijtjes uitgedeeld werden.

Een net doosje met twee apart verpakte sandwiches, Nutella Choco, zelfs een plastieken mesje zat erbij. Plus nog een flesje puur fruitsap.

Het was duidelijk een reclameactie met als motto: een gezond ontbijt. Leuk toch?

Maar… sommigen smeten de doos met inhoud gewoon weg. Het drankje werd gehouden.

Wie begrijpt nu zoiets? Ze hoefden de broodjes toch niet aan te nemen?

Nee, gewoon tegen de grond. Ja, als ik zoiets hoor, dan is mijn verstand te klein… ik kan het ook niet helpen.

Wanneer ik beneden in de gft-bakken zie hoeveel eten er weggesmeten wordt, vooral brood. Terwijl er aan de andere kant van de straat een vijver ligt met eendjes en ander pluimgedoe.

Blijkbaar is het brood nog niet duur genoeg… terwijl veel van deze mensen de tweede wereldoorlog meegemaakt hebben.

Buiten zitten.

Zulke leuke hoekjes hebben wij vóór het gebouw om heerlijk buiten te zitten.

En daar wat muziek bij om weg te dromen…

Kredietkaarten.

Nu pas… nu pas begint het op te vallen hoe gemakkelijk mensen iets op krediet kunnen kopen.

Ondanks de bankencrisis kan je  overal op afbetaling dingen verkrijgen. Of je die nodig hebt of niet.

Dat iemand zich een wasmachine aanschaft met gespreide betalingen, daar kan ik inkomen. Maar wanneer je een grootbeeld-tv niet kan missen, terwijl het eigenlijk boven je budget gaat… dat is al iets heel anders.

Tegenwoordig is een kredietkaart niet zo zeldzaam meer. Je kan er al je boodschappen mee doen, zelfs voedingswaren of prullaria.

Maar… als alles op tijd betaald wordt is er geen probleem.

Het zijn meestal mensen die hun rekeningen niet kunnen betalen die in de val trappen. Ze maken een nieuwe put om de vorige te vullen. Sommigen beseffen echt niet dat het gemakkelijk gekregen geld niet gratis is.

Een percentage tussen zestien en twintig procent intrest, daar geraken ze klem. Op een gegeven moment zijn ze enkel die intrest aan ’t betalen.

Zo geraken ze dan in de ellende en  gaan aankloppen bij  het OCMW.

Er moet meer controle op komen, want de zogenaamde rommelkredieten, dat is vergif… het heeft zich al bewezen…

Golden oldies.

Een van mijn favorieten, lekker melig…

1 mei in Genk.

Geen idee hoeveel mensen er vandaag door Genk lopen en de hele dag blijven hangen.

’s Morgens is er de jaarmarkt, daarbij nog een eindeloze rommelmarkt. Ik zie daar een Moslimpapa, die voor zijn dochtertje een ietsiepietsiekleine bikini koopt, heel schattig.

Ook een tentoonstelling  van oude ambachten is te bezichtigen, maar ik ben er niet geraakt. Het is gewoon teveel voor een dag.

Iedereen eet en drinkt alsof het woord crisis nog moet uitgevonden worden.

Na de middag is er de bloemenstoet. De juiste benaming is eigenlijk: de o’ parade, met de o van verwondering. Het volk staat rijen dik rond het hele parcours. Heel even komt mij het beeld voor ogen van de gebeurtenis in Nederland. Zo ‘auto welke al die mensen gewoon neermaait, je mag er eigenlijk niet aan denken.

Met zulk mooi weer komen de mensen van heinde en verre naar hier.

Na de stoet gaan ze de lange kermis op en af.

Om tien uur volgt dan het onbeschrijfelijk prachtige vuurwerk. Het is een kunstwerk, waarbij muziek gebruikt wordt, met op het einde een fantastische finale. Het prijskaartje dat daar aanhangt wil ik niet weten.

Ik heb  een goed zicht vanop de brandtrap. Het lijkt of we er middenin staan.

Maar niemand denkt aan de eendjes die nu rond de vijver aan het broeden zijn, die moeten zich toch een ongeluk schrikken.

De foto ’s van de kermis zijn vroeg op de middag genomen, want eigenlijk staat er nog niet zoveel volk op.

Ik kan hier nog een mooi stukje aanbreien. Ik wilde een foto met meer volk en ging de brandtrap op… en hoorde niet dat de deur achter mij dicht viel.

En wat nu gedaan? Mijn sleutel past niet op de deur aan de buitenkant (ik dacht anders van wel).

Naar beneden, op elke verdieping gekeken of er net iemand op de gang liep… natuurlijk in zo ‘ n geval is er niemand.

Helemaal naar beneden dan maar, en gelukkig is daar een klink die langs de binnenkant opengaat zodat ik kon ontsnappen.

Daar gaat nog mee gelachen worden…