Oliebollen. (archief)

De dag voor nieuwjaar, besloot ik om smoutebollen  te bakken. Het juiste woord is zeker oliebollen, maar wij zeggen smoutebollen.
Deeg maken valt wel mee, ik heb een automatische broodmachine, dus geen probleem.
Een friteuse heb ik al lang afgeschaft, omwille van de geur die dagenlang in je appartement blijft hangen en frieten eet ik dus op een ander.
Maar daar is een mouw aan te passen. Ik kon een kookpot nemen, daar olie in doen, maar ik besloot om een hoge braadpan te nemen. Dáár een flinke bodem olie in zou ook wel goed zijn.
Nu moet het lukken dat ik eens bij Blokker zo’n ding heb gekocht, waar je het deeg kan indoen en dan duw je daarop en kan je van die mooie ronde donuts maken, met een gat in het midden.
Maar om het deeg een beetje vlotjes eronder uit te laten lopen, rechtstreeks in de olie, mag het niet te stevig zijn.
Geen probleem, ik maak gewoon gistdeeg met wat meer water bij, zodat het een beetje vloeibaar is. Tot zover alles oké.
Mijn deeg was heel mooi gerezen en mals. ’t Was effe sukkelen om het in dat smalle ding te krijgen, een hele hoop erlangs (goed vloeibaar) maar ze vielen goed in model en de eerste mooie donuts lagen al te bakken.
Maar ik had het geluk dat ik met een lepel in het deeg was geweest waar zeker wat water aanhing, dus ineens begint dat daar in die pan te spetteren en te spetteren. In eerste instantie wilde ik  al om hulp roepen of weglopen, maar dat zou niet veel geholpen hebben.
Snel legde ik een deksel op de pan om de spatten een beetje tegen te houden. Jawadde… het deksel maakte condens en toen ik het optilde… begon het pas tegoei te spetteren.
Lieve hemel! Het kookvuur, de frigo, koffiemachien, broodrooster, waterkoker, ikzelf… allemaal olie. Zelfs mijn pols was wat verbrand.
Gelukkig had ik in de frigo nog wat Flamazine, natuurlijk over datum, want die had ik nog uit een vorig leven, in de horeca. Maar het was beter dan niks.
Wat overbleef was een berg afwas, want vloeibaar deeg plakt ook nog overal in. Plus het vet dat ik aan alle kanten moest verwijderen, en de vloer dweilen. Maar… ik had wel smoutebollen, echte gelijk op de kermis!
Ik kan wel zeggen, dat stom aparaatje van Blokker vloog onmiddellijk de vuilbak in, ik wil dat ding niet meer zien. En de volgende keer dat ik nog eens bakideeën krijg, maak ik van die gewone ronde bollekes met stevig gistdeeg. Voor mij genen truut meer. Donuts gedaan!
En degene die er toch een gat inwil, maakt er maar zelf een met de appelboor!

********************************

Aan iedereen warme wensen voor 2009! Dat dromen mogen uitkomen. En dat we vrede in onze harten voelen en begrip voor onze medemensen.

Plots was de zee blauw.

Tweede kerstdag.

Een ijskoude noord-oostenwind, die je gezicht een gevoel geeft als was het breekbaar porselein.

De zon op haar best in het putteke van de winter.

De lucht die je inademt: onbeschrijfelijk!

Kon ik maar een zakje vol meenemen…

Acht weetjes over Kerstmis.

Het lijkt vanzelfsprekend dat we allemaal rond de kerstboom zitten, dat de kerstman de nacht voor Kerstmis in zijn slee door de lucht vliegt of dat zoveel mensen op kerst kalkoen eten. Maar hoe is heel die traditie ontstaan? Acht vragen en antwoorden over Kerstmis.

1. Waarom vieren we Kerstmis op 25 december?
We herdenken op 25 december de geboorte van Christus, maar het is heel waarschijnlijk dat die gebeurtenis op een andere datum plaats had. De Bijbel geeft immers geen precieze datering voor de geboorte van Christus. Het is best mogelijk dat Christus niet eens in december geboren werd. Uiteindelijk werd voor 25 december gekozen zodat de datum zou overeenkomen met de Romeinse festivals die de kortste dag van het jaar vierden.

2. Waar komt de kerstman vandaan?
De kerstman is gebaseerd op de persoon die wij als Sinterklaas kennen. De bisschop van Myra is de beschermheilige van de kinderen. Volgens een legende kon een man geen bruidschat voor zijn drie dochters betalen tot Sint-Niklaas goudzakken door zijn raam gooide. Wij verwelkomen Sinterklaas vandaag nog altijd op 6 december.

3. Waarom komt de kerstman langs de schoorsteen?
Na de Amerikaanse revolutie schreef Washington Irving in New York een satire over de populaire heilige uit Europa. Daarin kreeg de kerstman een hangbuikje en klom hij door de schoorsteen.

4. Waar komen de rendieren vandaan?
Op 23 december 1823 publiceerde de ‘Troy Sentinel’ een lang gedicht met de titel ‘The Night Before Christmas’. Daarin verplaatste de figuur uit de satire van Irving zich met een slee die getrokken werd door acht rendieren. De auteur was waarschijnlijk een professor die anoniem wilde blijven zodat hij niet geassocieerd werd met nonsens voor kinderen. De rendieren hadden ook namen, maar de beroemde Rudolph, met de rode neus, ontstond pas in 1939.

5. Waarom draagt de kerstman een rood pak?
De kerstman droeg voor het eerst een rood pak toen een cartoonist zich in 1869 baseerde op de satire van Irving. Maar het is dankzij Coca-Cola dat de kerstman consequent een rood pak draagt. Gedurende meer dan 30 jaar werd de figuur in een reclamecampagne van het frisdrankenconcern in het rood gekleed.

6. Waarom plaatsen we een kerstboom?
Deze traditie ontstond bij de Duitsers, maar het is dankzij de Engelsen dat we het vandaag overal doen. Koningin Victoria trouwde met de Duitse prins Albert. In zijn thuisland was het de traditie om een boom te versieren. Ter ere van hun koningin begonnen de Engelse burgers hetzelfde te doen.

7. Waarom eten we kalkoen?
In de zestiende eeuw bracht een handelaar enkele kalkoenen mee uit Amerika. De vogels werden meteen populair. Het vlees was lekker en andere dieren, zoals kippen en koeien, waren levend veel nuttiger. Een kip was toen bovendien heel duur.

8. Waarom sturen we kerstkaartjes?
Henry Cole had in 1840 geen tijd om al zijn vrienden een brief te schrijven. Daarom liet hij een speciale kaart ontwerpen met een kerstboodschap. Drie jaar later bestelde hij duizend exemplaren en begon hij de kaarten door te verkopen.

Heerlijke Kerstdagen

Aan alle lezers, vrienden, passanten, verdwaalden, lurkers, onbekenden, toevallige bezoekers…

ZALIGE WARME KERSTDAGEN, VOL LIEFDE EN GENEGENHEID.

Kerst met VTM.

Op het stadsplein in Genk staat het reuzenrad van VTM. Ernaast het VTM kersthuis. Wat daarin te doen is… geen idee. De mensen worden met mondjesmaat binnengelaten en dan gaan de deuren weer dicht.

Een lange file wacht geduldig op zijn beurt. Aanschuiven… niks voor mij. Ze hadden beter hun activiteiten in open lucht gedaan, op een podium ofzo…

Op 28 december is er de VTM-parade. Die zal ook wel veel volk aantrekken.

Benieuwd om te gaan kijken.

De magische Kerst.

De oudere man die de hoofdrol speelde in het kerststukje, was gekozen om zijn uiterlijk. Droef gelaat, diepe groeven, nagelaten door het leven, een beetje gebogen. Hij benaderde echt het personage dat hij moest uitbeelden.

Het stuk gaat over een oude verbitterde schoenmaker. Sinds zijn vrouw en kinderen overleden zijn heeft hij geen geloof meer en een grote tegenzin van Kerstmis.

Er was echt magie tijdens de opvoering, je voelde iets dat je niet zo dadelijk kon thuisbrengen. Hij speelde zijn rol met hart en ziel.

Op het einde, wanneer luid het ‘Gloria’ weerklinkt, moet hij op zijn knieën vallen en de tranen die uit zijn ogen welden waren echt zichtbaar. Dit was voortreffelijk ingeleefd.

Naderhand, bij een kop koffie geraakten we aan de praat, alhoewel hij  een man is van weinig woorden.

‘Wat vond je ervan, heb ik goed gespeeld vandaag?’

‘Je hebt dat echt heel emotioneel gedaan, je hebt iedereen weten te ontroeren.’

‘Nochtans ging het mij vandaag niet zo goed.’

Ik gaf hem de kans om erover te praten, als hij er behoefte aan had.

‘Mijn heup deed pijn… en… het is vandaag net 35 jaar geleden dat mijn verloofde gestorven is… en twee dagen later mijn baby…

… vóór ik opkwam heb ik het stuk aan ‘haar’ opgedragen…’

Mijn hart kromp ineen en het enige wat ik kon doen was eens over zijn arm wrijven. Maar daar stopte het gesprek…

Met zijn vingertop veegde hij nog een traan uit zijn ooghoek en ging eventjes naar buiten, een beetje gebogen, zijn voeten wat sloffend.

Terwijl ik hem nakeek, moest ik zwaar slikken om de krop uit mijn keel te krijgen.

Dan besefte ik dat de man hier zijn eigen leven had opgevoerd.

Overleden vrouw komt weer tot leven in kist.

In China is een vrouw die dood verklaard was opnieuw tot leven gekomen in haar doodskist. De vrouw was zogezegd gestorven aan longkanker en lag 21 uur in een kist te wachten op haar begrafenis.

De echtgenoot van de vrouw en haar familie namen een laatste keer
afscheid toen ze luid gebonk uit de kist hoorden. Iedereen was geschokt om de vrouw opnieuw levend te zien.

Volgens de dokters is deze vergissing te wijten aan de verregaande vorm van longkanker. Daardoor leek het alsof de vrouw overleden was.

Bomen die niet groeien.

Hier staan rare bomen, ze groeien niet, ze bloeien niet. Ze horen gewoon bij de skyline.

Avatar… update.

Mensenlief wat heb ik gezocht!

Ik kreeg maar steeds dat blokje in blauw-wit, wat ik helemaal niet mooi vind. Liever iets persoonlijks.Terwijl hij/zij op andere blogs wel zichtbaar was.

Mijn bovenste balkje viel weg, dan vraagt WordPress opnieuw je wachtwoord. Er stond ook iets van cookies. Ik als leek ben gaan zoeken: extra’s, privacy, cookies.

Heb op hoop van zegen (en niet crashen) enkele dingen aangeklikt… en daar was hij… mijn eigen avatar.

Als hij maar weer niet plots verdwijnt…

@@@@@@@@

Stalkers.

De laatste tijd kreeg ik enkele onbekende telefoontjes. Wanneer ik opneem en niemand antwoordt, dan zwijg ik ook en laat de andere maar luisteren, ik moet het toch niet betalen. Enkele malen wel een stem die vroeg wie ik was en daarna zei: oh, ik heb een verkeerd nummer getoetst.

Kan dat? Drie weken na elkaar?

Een keer een tekstberichtje : bedankt voor je berichtje schatje, xxx.

Duhu… daar antwoord ik zeker niet op. Dan ga je al dadelijk iemand verdenken. Maar wie…

Het heeft zo een tijdje geduurd tot ik een man aan de lijn kreeg die vroeg of ik S. was. Na mijn bevestigend antwoord wilde ik ook wel eens weten wie mij eigenlijk belde.

Ik ben W.L. en ik heb jouw nummer maar weet niet meer wie je bent. Het schoot mij onmiddellijk te binnen: de broer van een vriendin die ik al heel lang niet meer gezien had. Het raadsel was hiermee nog maar half opgelost. Toen kwam het: hij had een nieuwe vriendin die zijn GSM controleerde en W, wist zelf niet meer wie ik was. Daarom belde hij mij zodat hij haar uitleg kon geven. Aiai, de stakker!

En ja hoor enkele dagen later: telefoontje van de ‘vriendin’ om te vragen of het allemaal waar was en waarom hij mijn nummer had.

Ik moest nog even nadenken eer ik kon antwoorden… ach ja, toen zijn vrouw hem pas verlaten had, heb ik hem mijn nummer gegeven voor als hij zijn hart eens wilde luchten. (ik verzweeg maar dat hij toen ook bij mij thuis is geweest)

Dan hoorde ik een verhaal van jaloezie en wantrouwen.  Ze bleef maar zeuren en zeuren… tot ik zei dat ik nu echt weg moest.

Arme W. als je zo moet leven… dan liever alleen.

Waarom verandert WordPress zo dikwijls?

Ik wenste dat iemand mij kon helpen met mijn problemen.

Wat een gesukkel vandaag. Achter de schermen is weer alles veranderd.

De meeste dingen heb ik wel gevonden, maar mijn avatar is verdwenen. Ik heb er een nieuwe gemaakt, misschien komt hij morgen of zo nog opdagen.

Maar het ergste van alles: mijn blogroll is van mijn scherm weg. Ik heb de hele lijst nog wel, maar blijkbaar klopt er iets niet, want de blognamen worden niet zichtbaar.

Heeft er nog iemand dezelfde problemen? Weet er iemand wat ik zou kunnen doen om dit op te lossen? Die persoon zou ik heel dankbaar zijn. 🙂

Een slippertje… en sudeck.

Dit postje komt uit mijn archief (vorig blog Speedy) maar omdat er nog zoveel reacties op komen, heb ik het hier opnieuw geplaatst. Er is blijkbaar veel interesse voor dit probleem.

(dit verhaal dateert van januari 2002)

Na het krokusverlof zie je ze lopen, fier als een gieter; als ze van hun skivakantie een trofee hebben kunnen meebrengen: nl. een gipsvoet.
Het is een beetje een statussymbool, en met of zonder krukken, de bedoeling is om gezien te worden.
Want wanneer er iemand medelevend vraagt wat er gebeurd is, wordt er uitgebreid verslag uitgebracht over het hotel waar ze gelogeerd hebben en de kwaliteit van de sneeuw en zeker de plezante après-ski. Het vallen en breken wordt dan terloops wel vermeld, maar vanwege al die andere prettige dingen een beetje naar de achtergrond verdrongen.

Ik was hen vóór, namelijk in januari al, notabene op tweede nieuwjaarsdag. Niet dat ik was gaan skiën, oh nee, verre van. Domweg uitgegleden op de mooie blauwe stenen, waar het centrum hier ‘rijk’ aan is.
Om te glijden hoef je niet naar Oostenrijk te gaan!
Die stenen hebben ‘iets’. Ze sparen de koude na een periode van vorst zodanig op, dat zelfs wanneer het niet meer vriest, je tegen de avond het ijs uit de grond omhoog ziet komen. Zo brak ik mijn rechterpols en kreeg een gips waar èchte skiërs alleen maar eens smalend naar konden kijken.

Voor mij voelde het ook niet aan als een trofee, er zat iets goed fout. Dat omhulsel spande te hard.
Maar in het ziekenhuis werd mijn klacht met enkele kwinkslagen weggelachen. Ach mevrouwtje, u moet een beetje geduld hebben en eens op uw tanden bijten. Jawadde!!
Hoe los je zoiets op? Hoe stout mag je zijn als je wenst dat er naar je geluisterd wordt? Klop je op tafel of op die grapjassen?
Ik deed geen van beide en verdroeg.
Af en toe vroeg mij wel eens iemand of mijn arm al jeukte… ik kon mij dat met de beste wil van de wereld niet voorstellen, ik had alleen maar pijn en nog eens pijn.
De dag dat mijn kwelgeest er af mocht, begon de ellende pas goed. Op het ogenblik dat het bloed door mijn aders weer stroomde, verloor ik bijna het bewustzijn van de pijn. Mijn hand en vingers zwollen op en verkleurden tot zo’n soort rode-kool-tint.
Nu mag dat wel de modekleur zijn, maar ik heb toch liever dat mijn ledematen daar niet aan meedoen.
De mij toegewezen assistent schrok zichtbaar, maar zweeg wijselijk. De behandelende specialist maakte zich geen zorgen en vond dat alles wel zou opgelost zijn met enkele ontstekingsremmers en een paar beurten kine. Waarschijnlijk dacht hij dat huisdokters er ook voor iets zijn.

Na twee maanden was mijn hand nog niet opgeknapt. Ik telde mijn vingers en was blij dat ik ze nog allemaal had. Maar het leek er niet op dat het nog ooit terug goed ging worden.

De behandeling heeft twee jaar geduurd, beste lezers, zestig kine-beurten, vijfenveertig spuiten calcium+vit.d, mijn arm ontstoken tot aan mijn hals en zelfs nu is mijn hand nog lichtjes stijf. Hopelijk hoef ik zoiets nooit meer mee te maken, want het is een onbeschrijflijk leed. Nu weet ik dat ik een sudeck heb gehad, maar geen kat die mij dat toen vertelde en niemand was verantwoordelijk.
En dan te bedenken dat ik die dag gewoon met mijn laatste 79fr. een kop koffie wilde gaan drinken! (De euro weet je nog?)
Maar misschien dat ik in ’t vervolg toch maar beter ga skiën, want daar wéét je tenminste dat het glad is. En zo’n ski-gips lijkt toch wat chiquer, of ligt het gewoon aan het decor?

Opleiding senioren-consulente.

Vandaag was de laatste dag van de opleiding. Als VIP’s werden we per autobus rondgereden in de omgeving als afsluiter op de lessen die we gevolgd hebben. Zo werden diensten en gebouwen een beetje visueel. Alle dienstencentra, OCMW-gebouwen, rusthuizen, seniorenwoningen. Ook de plaatsen waar in de toekomst nog ’t een en ’t ander gaat verwezenlijkt worden.

Het was een zeer interessante cursus. Vele dingen waar ik al van op de hoogte was, maar voortdurend hoor je ook nieuwigheden. Een dag hebben we les gevolgd in het stadhuis, waar normaal de burgemeester vergadert met de schepenen. Prachtige zaal, glanzende tafels in een ovaal en dure lederen zetels.

Vooral de laatste dag was het heel plezant. Ik had er eerst een beetje tegenop gezien, een ganse dag les! Maar de tijd was voorbij gevlogen. Het ging vooral over communicatie en lichaamstaal. Dit laatste is belangrijker dan woorden, wanneer het erom gaat senioren hun verhaal te laten doen. Ze moeten zien dat je luistert en dat hun leed erkend wordt.

Want daar gaat het tenslotte toch allemaal over: erkenning. Iedereen heeft dat nodig om zich een volwaardig mens te voelen.

Het was gewoon een basis-opleiding, waar alles toch aan bod gekomen is. Om hier de hele lessen te uit te leggen zou wat saai worden, dus hou ik het hierbij.

We weten nu welke diensten en faciliteiten er aan ouderen geboden kunnen worden en waar ze daarvoor moeten zijn.

Deze wetenschap zal ik gebruiken wanneer ik mijn dienst heb aan het onthaal. Wat we er verder nog mee gaan doen moet nog besproken worden, er zijn enkele projecten die nog niet volledig op punt staan.

Vandaag kregen we dus allemaal een getuigschrift persoonlijk overhandigd door de schepen van sociale zaken en de voorzitter van het OCMW, in naam van de burgemeester. Het was een fijn moment, bij een kop koffie met taart.

Er werden al dadelijk voorstellen gedaan: aansluiten bij de seniorenraad, of de redactie van ‘De horizon’ het informatieblad voor zestig-plussers.

Rustig… mijn agenda is al overvol. In het geval ik er nog iets bijneem, wordt het kiezen.