Everzwijnen.

Wie houdt er niet van de natuur?
Iedereen natuurlijk!
Maar wanneer je zoon, met zijn scooter, plots een everzwijn uit de struiken tegen zich op krijgt…
Niet in het bos, maar  op de grote weg.
Hij heeft daar nog ettelijke uren gelegen, zijn linkerkant helemaal gebroken en verbrijzeld.
Dit is gebeurd op 5 juli.
Zijn scooter perte totale, zijn kleding opengesneden.
Zijn verzekering was in orde, maar… niets.
In het ZOL heeft hij verschillende operaties ondergaan en veel afgezien.
Daarna werd hij naar Salvator rusthuis gebracht, waar de hospitalisatieverzekering (ook in orde)
niet tussenkomt! Waarom rusthuis? Misschien wisten ze toen al welke de uitslag was, want echte revalidatie is er niet aan te pas gekomen.
Waarom betalen we verzekeringen?
Dus de dikke rekeningen moeten nog komen.
Nu weten we dat hij nooit meer zal kunnen lopen.
Op zijn linkerbeen mag hij nog niet steunen, zelfs met krukken.
Hij moet zijn plan trekken in een studio in zijn rolstoel.
Met een minimum loon. Oh ja, hij kan wel hulp krijgen, maar niets is gratis hé.
Voorlopig heeft hij nog wat moed, maar voor hoelang?
Wanneer gaan ze iets ondernemen tegen die overlast? Als er doden vallen?

Die dieren horen hier toch niet thuis, maar in de Ardennen, waar weinig huizen zijn!
Op een dag zullen de everzwijnen ontdekken dat er vuilzakken op straat gezet worden… de gevolgen kent iedereen.

De natuur zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn…

Peppi de kanarie.

Wanneer ik een nieuw huisdier neem, ga ik uitgebreid op tinternet zoeken, zodat ik alles weet over mijn beestje.

Alle kanarie sites hebben het erover dat je vogeltje niet teveel mag eten; één koffielepel voeder per dag. Oké, we doen ons best met de informatie.

Toen ik hem kocht (hij was nog zo jong dat de mevrouw niet 100% zeker was of het wel een mannetje was), maar indien hij na twee maanden niet zong, mocht ik hem ruilen. Hij was echt petieterig klein en schattig natuurlijk.

En binnen de voorgestelde tijd begon hij inderdaad te zingen. (en groeien)

Hij heeft een vaste routine: om acht uur, doek over de kooi om stress te vermijden, want één dag ga je vroeger slapen dan de andere. Elf uren licht heeft hij nodig en de rest is slapen. Het blijkt ook te helpen, van de hele nacht hoor ik hem niet en door de dag heb ik een rustig beestje, dat speelt en zingt.

Tot vorige week, alles oké… tot hij plots reclameerde als hij moest slapen.

Geen flauw idee waarom… ik zag ook iets van ellende in zijn blik en hield hem nauwgezet in ’t oog.

Dan kreeg hij precies een afwijkend gedrag… hij begon zijn uitwerpselen op te eten… jawadde, zoiets had ik nog nooit gezien. Misschien was het uit verveling, maar hij speelde toch de hele dag. Het zingen was wel geminderd.

Weer gezocht voor een verklaring, weinig, behalve één site, waar ik las dat kanaries snel kunnen verhongeren.

Test: een vol bakje met eten… heel veel belandde op de vloer, maar… hij keek weer blij en zong terug!

Na veel geprobeer ben ik eraan uit; twee en halve koffielepels voer en een tipje snoepeten.

Het arme beestje had gewoon honger, érg!!!

Mocht er nu iemand zeggen: die vogel is te dik… soit, ik laat hem geen honger lijden.

Nog iets speciaals: hij heeft geen kanarieliedjes geleerd, omdat hij nog te jong was, toen ik hem kocht, maar… hij zingt als een merel en klinkt ook zoals allerlei vogeltjes die je wel eens op TV hoort!

Dus kan ik zeggen: mijn kanarie is uniek! 🙂

Nooit vergeten.

10-05-2007

Door Zapnimf en Elke kwam dit weer ter sprake en daarom post ik het opnieuw; zoals ik dacht, het verhaal van de onderbroek kwam er pas later bij in de kortere versie! 🙂

Het moet zo’n drie jaar geleden zijn. (dus: 2004)
Een zaterdagochtend, acht uur, nog wat nasoezelen in bed. Luisterend naar de radio.
Het leek die dag wat drukker in het gebouw, meer geluiden dan anders. Wie was er nu weer zo vroeg bezig?
Een stem die riep… was dat nu buiten of was dat binnen…
De tweede keer hoorde ik duidelijk: brand!…
Lieve hemel, toch niet waar zeker?
Iemand belde beneden aan en nog iemand aan de gangdeur.
Snel mijn peignoir aan en de deur open…
De trappenhal stond vol rook. Ik hoorde roepen, iedereen  naar buiten!
Mijn verstand stond precies stil… hoe… in mijn slaapkleed, zomaar de straat op…
Ik nam mijn GSM en sloot de deur achter mij en begon de trap af te dalen, je mag in zo’n geval de lift niet gebruiken. Er was veel rook, maar ik wist niet eens of er vuur was… zou ik er wel doorgeraken?
Op het verdiep lager kwam ik mensen tegen, de jonge man die daar woonde vol roet, hoestend en naar adem happend, enkel gekleed in zijn onderbroek, in gezelschap van zijn buurvrouw, die hem gewekt had door op zijn deur te bonzen. Daarmee had ze eigenlijk zijn leven gered. Niemand wist wat er juist aan de hand was.
Beneden gekomen, was de brandweer al daar met drie wagens. We moesten allemaal verzamelen om te controleren of iedereen aanwezig was.
Enkel de meneer van het bovenste verdiep ontbrak nog, maar die wilde op zijn terras blijven staan, omdat hij de trap niet kon doen. Als het nodig was moesten ze hem daar maar afhalen.
Daar sta je dan, op een drukke zaterdagmorgen, op straat in slaapkledij. Hetgeen ik toen voelde zal ik nooit kunnen beschrijven. Mijn verstand stond op nul. Het leek wel alsof ik alleen en verlaten was. Het vuur was in het appartement onder mij. Als verloren schapen zagen we de brandweermannen het gebouw ingaan met brandslangen en nadat ze boven het venster hadden opengedaan, kwam de rook naar buiten, terwijl ze hun ladders ertegen plaatsten. De pikzwarte rook ging recht omhoog, langs mijn ramen.
De vensters waren met een dikke laag roet bedekt, zwart als de hel. Een smeulende TV werd in een tapijt gedraaid naar buiten geworpen. Dat was de schuldige: een implosie.
Gelukkig  was er weinig waterschade, alleen veel roet. Ik moest mijn vensters openzetten, want bij mij was er ook veel rook.
Maar net daarvoor dacht ik plots aan mijn cavia, door het schrikken was ik haar vergeten, ik had haar nog maar twee weken.
Ik wilde haar per se redden en een van de brandweermannen was zo goed om met mij mee naar boven te gaan. Gelukkig was het arme beestje niet gestikt. Maar misschien heeft ze toch rook ingeademd, want twee jaar later heeft ze klierkanker gekregen.
Ik had ook nergens aan gedacht, alleen mijn GSM, om mijn zoon te kunnen bellen. Op zo’n moment heb je gewoon een blackout.

Nadat iedereen terug naar binnen mocht, heb ik eens rondgekeken, ben  in snikken uitgebarsten en heb zeker een uur gehuild. Toen ben ik begonnen met alles af te wassen. Gewoon verstand op nul en poetsen maar. De stress geeft je een onvermoede kracht.

Maar daarna stond er mij nog een koude douche te wachten. Mijn verzekeringsagent vertelde mij dat ik geen brandverzekering had.
Wat was er gebeurd? Voor mijn verhuis was er een vergissing gebeurd, ik was zonder het te weten dubbel verzekerd. Een van de twee zou een jaar geschrapt worden en als de ene verlopen was, begon de andere weer. Ik weet nog dat ik zei: hopelijk vergeten we dat niet. Waarop de man: neenee, ik zet het in de computer, geen probleem. Maar er ging dus toch iets mis.
Alhoewel ik heel precies ben met mijn betalingen, is mij dat ontgaan. (ik hou niet van doorlopende opdrachten)
Gelukkig zat ik niet met de schade, want dat zou pas een ramp geweest zijn.
Het is onbegrijpelijk hoe het verstand kan stilvallen door paniek. Alleen mijn GSM had ik mee, geen papieren, geen geld, geen kleding… niets…
Het heeft nog lang geduurd eer ik mijn klokradio terug durfde te laten spelen. Ik wilde alle geluiden horen, wilde allert blijven.

Deze ‘zwarte’ zaterdag zal ik nooit vergeten…

Dierenliefde.

Een eekhoorn verdedigt zijn dode maatje tegen enkele kraaien. Ontroerend… toch?

Is moeder aarde boos?

Hebben we lang genoeg met haar voeten gerammeld en werkt ze dat nu uit?

Eén vulkaan, met een naam die waarschijnlijk enkel door IJslanders fatsoenlijk uitgesproken wordt, één vulkaan is erin geslaagd om bijna het hele luchtverkeer plat te leggen!

De beelden van die uitbarsting die daarvan op tv komen zijn indrukwekkend en hallucinant.

Maar waarom zouden ze dat land nu IJsland genoemd hebben? Er zijn gletsjers, maar ook geisers en vulkanen.

Bovengenoemde vuurspuwer zou ook nog een broertje hebben, dat na 200 jaar geslapen te hebben, ook wel eens voor een nog hevigere uitbarsting kan zorgen. Nog even en IJsland verdwijnt in zee!

Als klap op de vuurpijl (naja vuur) zou er sprake van zijn dat in Zuid-Italië ook zo ne slaper begint te ontwaken. Deze zou mogelijk een tsunami  veroorzaken die Zuid-Italië en Sicilië van  de kaart kan vegen.

Over naar de ruimte waar een ster op ontploffen staat en dan zijn we compleet.

Met bijna dagelijks aardbevingen, ga je toch echt denken en wat zal er morgen roet (of stof) in het eten komen gooien?

Wat nu wel opvalt: in nood komen de mensen wat dichter naar elkaar toe. Ze huren samen een auto, of zelfs bussen en delen de kosten om maar thuis te geraken. Op tv zag ik zelfs een dame in NY die een wildvreemde vrouw met haar kinderen onderdak aanbood.

Zou solidariteit dan toch nog bestaan of moet er eerst vanalles ernstig gebeuren?

Hopelijk blijft de regen nog wat uit, want ooit moet die asse toch terug naar beneden komen en ik vrees dat dat ook niet onze mooiste dag zal zijn.

Geen zwaailichten.

Heel hoorbaar rijdt er een ambulance in deze richting. Dichter en dichter, volgens de sirene. Een blik door het raam laat mij zien dat hij hier beneden stopt. Aan het gebouw hiernaast. De twee ambulanciers lopen met hun materiaal de afrit van de garage in.

Even later hetzelfde scenario met een MUG-wagen. Deze rijdt rechtstreeks de kelder in.

Er zal iemand onwel geworden zijn.

Een uur kan lang zijn… zolang duurt het eer de ziekenbroeders weer naar buiten komen. Langzaam, niet meer gehaast.

Wanneer de twee wagens leeg weer wegrijden, zonder zwaailichten, heeft het iets triest…

Het doet denken aan een slepende gang met afhangende schouders…

Genk, op sterven na, dood?

Niet ik, maar de stad Genk.

Eigenlijk is het al enkele jaren bezig. Waarom moest er zoveel vernieuwd worden in het centrum?

Wat heeft het opgebracht. Vroeger was de markt gezellig en groot. Ook de oude GB, die nog steeds Priba genoemd wordt, er was plaats om te parkeren. Maar nee, alles moest ‘vernieuwd’ worden.

Alle vertrouwde dingen weg, saaie gebouwen, duur parkeren.

Door de nieuwbouw is er altijd wind. Er zijn teveel openingen waar de wind vrij spel heeft. Het aantal marktkramers is gehalveerd. Ze krijgen geen plaats of moeten voortdurend veranderen. Wanneer ze dan iets beters vinden komen ze niet meer.

Maar ook de rest is een dooie, kleurloze boel. Eens zeven uur ’s avonds zie je hier geen kat meer.

Wil je op zondagavond na een voorstelling of optreden nog met vrienden ergens iets gaan drinken, dan kan je amper iets vinden dat nog open is.

De meeste winkels zijn ermee gestopt, alleen shopping een is nog redelijk. Maar neem de Carrefour daar weg en de kleine winkels gaan het ook voelen.

Was het dan nodig om nog zoveel winkelpanden bij te bouwen? Alles staat leeg.

En nu gebeurt het onvoorstelbare: Carrefour en GB worden allebei gesloten!

Heel erg voor die mensen die zonder werk vallen. Het is hier het gesprek van de dag natuurlijk. Iedereen kent wel iemand of koppels die daar werken.

Maar het is een feit dat er buiten deze twee geen enkele andere voedingswinkel is in het centrum.

Veel oudere mensen hebben auto en huis verkocht om hier in het centrum te komen wonen. Alles dichtbij, op loopafstand.

En nu? Als er niets in de plaats komt… het gaat heel moeilijk worden voor velen.

Experts verbaasd…

door echtscheiding

zwanen.

27/01 Opzichters in een wildpark in Gloucestershire staan verstomd van de scheiding van een koppel zwanen.

De zwanen, Sarindi en Saruni, keerden terug naar het reservaat om er de winter door te brengen, maar beide dieren bleken een nieuwe partner bij te hebben. Het is slechts de tweede keer in meer dan 40 jaar dat een “scheiding” bij zwanen werd vastgesteld in het wildpark.

(bron HBVL)

Zou dit een soort emancipatie zijn bij de zwanen? Jammer voor de trouwkoppeltjes die hun huwelijksfoto’s bij voorkeur laten maken bij deze vogels die tot nu toe bekend stonden om hun eeuwige trouw!

Ja zelfs de zwanen zijn niet meer wat ze geweest zijn…

Beelden uit het verleden…

Het moet geleden zijn van begin jaren tachtig dat we hem voor de laatste keer zagen. Toen ze allemaal nog kinderen waren en samen speelden met zelfgecreëerde dingen. Eigenlijk was het een plezante tijd, toen alles nog heel gewoon was, in niets vergelijkbaar met de dag van vandaag.

Ik heb hem als baby nog  in mijn armen gehad, was zijn jonge meter.

Dan begon alles in de familie mis te lopen, hij praatte er niet over, dat werd  toen niet gedaan. Maar hij kon het duidelijk niet aan.  Hij wilde weg hier, in het leger een nieuw leven beginnen. Ver weg, ergens in Duitsland. Heel plots vertrok hij, zonder afscheid te nemen. Niemand die nog iets over hem hoorde…

Tot vandaag… deze morgen is hij uit het leven gestapt. Heel droevig. Hoe ongelukkig moet hij geweest zijn om die stap te zetten!

Wat er juist gebeurd is weet ik nog niet.

Was hij zo eenzaam of waren er andere problemen? Zijn oudere broer gaat het proberen uit te zoeken.

Waarom kwam hij niet terug, hij heeft nog broers en zussen. Wat heeft hem gedreven tot deze uitzichtloze daad?

Zullen we ooit de waarheid kennen? Het knaagt aan mij dat ik niets heb kunnen doen.

Rust in vrede R, in mijn herinnering blijf je voor altijd jong…

SMS’en achter het stuur.

Schokkende beelden over wat er kan gebeuren bij het sms’en samen met autorijden.

Een berichtje intikken gaat blindelings, maar dan moet het nummer gezocht worden.

Niet voor gevoelige zielen, of toch…

Het filmpje is in scène gezet, maar het gebeurt!

Mijn favoriete MJ song.

Vroeger dacht ik dat het over een hondje ging, maar neen… neem je zakdoek maar al…

Waar rozen bloeien en boompjes groeien.

Ooit woonde ik in een gemeente zo’n tien kilometer hier vandaan. Vijfentwintig jaar lang.

Er ligt daar een bloemen- en plantenkwekerij. Maar niet zomaar een, de grootste van de omgeving.

Hun uitgestrekte tuinen lopen evenwijdig met de aanpalende straten. Net achter de bomentuin ligt de Fazantenstraat en een straat verder, daar woonde ik.

Hoe zou het komen dat er in die tijd bijna in elk huis een geval van kanker voorkwam? Het woord met de grote K, waar je eerst moet op oefenen om het te kunnen uitspreken.

Hoeveel van die mensen welke ik daar heb gekend zijn intussen overleden? Ik heb mensen meegemaakt die ontzettend geleden hebben. En wanneer ze dan op het doodsprentje schrijven: hij/zij verloor het gevecht tegen de zware ziekte… dan vind ik dat cliché,  je moet enkel maar een bepaalde dosis geluk hebben. (of niet) Sommigen hebben het ook overleefd, sommigen…

Ik weet het niet, ik kan het ook niet weten, als leek.

Maar ik heb steeds het vermoeden gehad dat het sproeien van de jonge boompjes hier iets mee te maken had. De westenwind bracht het spul recht naar de huizen.

Het is nu bijna veertien jaar geleden dat ik daar vertrok. Een van mijn kennissen daar had het er nog over: jij was weg vooraleer de kanker jou te pakken had. Wie weet?

Mis poes… het heeft mij achterhaald ofwel heb ik het zolang in mij bewaard, of… het is toeval. Ik ben er ook bij…

Een deel van mij is voorgoed weggesneden en volgende week begint de nabehandeling.

In één klap behoor ik bij de invaliden.

Klinkt dit pessimistisch? Nee, dat zou ik niet zeggen, eerder realistisch.

Natuurlijk is er de kans dat ik volledig genees, maar het andere kan ook, het is afwachten en hopen. En iedereen weet… eens je zoiets op je harde schijf hebt staan, het plots weer tevoorschijn kan komen, net zoals bij de pc, waar alles blijft zitten, hoezeer je ook je best doet om het te verwijderen.

Soms denk ik dat ik een dochter van Murpfy ben.

Dikke mannen in rokjes.

De titel van het toneelstuk, was  wel wat misleidend. Gewoon omdat het er niets mee te maken had.

Heel ongewoon stuk, nooit eerder gezien.

Een komedie van Nicky Silver, staat er op het programmaboekje.

Maar het woord ‘komedie’ is hier eigenlijk een beetje misplaatst. Soms worden de meest choquerende teksten op een zo luchtig mogelijke toon gebracht. Het schiet zijn doel  voorbij, vind ik.

Verboden onder zestien jaar, oké.

Maar je moet al een echte toneelliefhebber en kenner zijn om dit te smaken.

Ik zag veel, vooral oudere mensen, onthutst kijken.

Zowat alles kwam aan bod. Een vliegtuig crasht op een verlaten eiland en de twee enige overlevenden zijn een moeder en haar zoon van elf jaar.

En dan begint het: kannibalisme, incest, de zoon wordt een psychopaat, grof en gemeen.

Ondertussen is het af en toe switchen naar het verleden of naar de vader met zijn minnares, wat het alleen maar ingewikkeld maakt.

Na zes jaar worden ze gevonden. Maar beiden zijn ondertussen zwaar psychisch gestoord. De zoon ontwikkelt zich tot een seriemoordenaar, waaronder ook zijn ouders. Zijn waanbeelden zijn ook zichtbaar voor het publiek.

Ik begrijp dat een toneelgezelschap eens wat anders wilt spelen, want de keuze uit de beschikbare stukken is zich aan ’t beperken.

Maar dit is serieus een zwaar spel, wat veel mensen misschien een beetje op de maag zal liggen. Het is in elk geval vernieuwend en werd goed gespeeld.

Vooral de rol van de zoon mag zeker vernoemd worden.

Binnenkort doen ze een matinee voor de senioren. Of hun stukje taart zal smaken?…

Nooit vergeten.

Nee, echt, die ene dag, ik zal hem nooit vergeten. Het hele gebeuren heeft een diepe indruk op mij nagelaten.

Nochtans is het al enkele jaren geleden, het verhaal zit ergens in mijn archief.

Het was in het voorjaar, iets later dan nu.

De geïmplodeerde tv, in het appartement onder mij. Er werd geroepen, aan mijn deur gebeld.

Hoe ben ik naar buiten gegaan? Over mijn slaapkleed een ochtendjas, gelukkig in warme fleece, de straat op in het midden van het centrum.

Wat nam ik mee? Enkel mijn gsm en mijn sleutels.

Wat vergat ik?

– mijn gebit (!)

– mijn bril

– mijn medicatie

– mijn handtas

– mijn papieren

– mijn cavia

– plassen gaan

– mijn onderbroek had een versleten elastiek, waardoor ze afzakte.

Alleen mijn gsm bleef over, mijn sleutel moest ik afgeven omdat de brandweermannen naar binnen moesten.

Dat raam onder het mijne, waar die zwarte rookwolken uitkwamen, zal ik nooit vergeten…

Hoe stom kan je zijn? #4&*@

Toen ik de omslag opende, zag ik teveel cijfers. Het schemerde een beetje vóór mijn ogen. Dus moest ik even knipperen om alles duidelijk te zien.

Watte? Mijn elektriciteitsafrekening… 750€ bijbetalen. Slik…

Hoe kon dit? Gelukkig hou ik al mijn facturen een drietal jaar bij.

In 2007 had ik  -+ 1500 KW gebruikt. In 2008… zomaar eventjes het driedubbele, namelijk 4500 KW. Kon dit?

Even liep ik naar mijn buurman, ik moest het aan iemand kwijt. Die schrok ook. Er werden wat veronderstellingen geuit en dan zei hij: weet je wat… zet bij jou de stroom eens af en ga in de kelder kijken of je meter blijft draaien. Zo gezegd zo gedaan.

Tot mijn grote afschuw was het zo, de stroom stond af en de schijf draaide lustig verder. Het leek wel of iemand stroom aftapte van mijn leiding. Djeez… hoe ging ik dit alweer oplossen.

Na veel handenwringen en nadenken, nam ik een trapje en een pillamp mee en terug naar de kelder. Ik zou toch best eens de nummers van de meters nakijken. Stel je voor een kelder met tachtig elektriciteitsmeters. Toch niet zo overzichtelijk.

Wat was het eerste dat ik ontdekte? Volgens het nummer had ik de verkeerde meterstand genoteerd (en doorgegeven via internet).

Aaaaaaaaaaaaaaarrrgggh!!!

Hoe kon dit gebeuren. Ik vond de fout: in de meterkasten heeft iemand nummers geschreven met een rode stift (waarom weet ik niet, maar ik ga het wel uitzoeken) en vermits ik nummer 51 zag, schreef ik die meterstand op.

Toen werd mij duidelijk dat ik naar c 51 bovenaan moest kijken. Daar klopte het plaatje. Na mijn berekening kwam ik op een heel andere som uit: 1900 KW.

’s Avonds laat heb ik nog een e-mail verstuurd naar de maatschappij en kreeg onmiddellijk antwoord dat de bewuste dienst alles verder ging afhandelen. Voor alle zekerheid heb ik  ‘s  morgens nog telefonisch contact opgenomen.

Ik kreeg een vriendelijke dame aan de lijn, die alle begrip had voor mijn vergissing. En er was helemaal geen probleem om een nieuwe berekening te maken.

Vandaag kreeg ik weer een e-mail dat ze wachten op bevestiging van de verdeler over het juiste verbruik en dan pas zal ik bericht krijgen, plus een nieuwe factuur.

Dat ging allemaal heel vlot, maar… ik verwacht niet dat die man gratis naar hier gaat komen. Dat gaat mij toch  wat kosten.

Op de volgende vergadering ga ik wel op tafel gooien dat die nummers in die kasten heel misleidend zijn en wil ik ook weten waarom ze dienen.

Je ziet wat er kan gebeuren… en bij de stomste eerst natuurlijk.

Van wie is deze stem?

Toch erg dat het onderzoek in de zaak van het meisje Annick Van Uytsel zo lang duurt. Nu hebben ze de stem opgenomen, van iemand die al enkele malen gebeld heeft naar de politie. Die persoon zou meer weten, maar zijn uitleg is vrij verward. Natuurlijk zijn het bijeengevoegde stukjes. Wat hij zegt heeft ook weinig betekenis. Hij wil mensen gerust stellen… ? Hoe…?

Wanneer je aandachtig luistert naar de opname, zou het eender wie kunnen zijn. Hij beklaagt zich er over dat er in de media niet bekend gemaakt werd wat hij had willen horen. Moest het een verkeersongeval geweest zijn, dan hadden ze daar toch sporen van moeten zien, aan het stoffelijk overschot, aan de fiets. Volgens wat ik hoor aan die stem is het duidelijk een Limburger en ik denk dat hij ook tweetalig is.

Het is een eigenaardige uitleg. Er gebeuren aanrijdingen met vluchtmisdrijf, maar hebben die dan zoveel materiaal bij om alle sporen uit te wissen? Speciale plastiek zakken, koorden, de fiets onderhanden nemen om het ingekraste kenteken te verwijderen. En diezelfde fiets ook nog na een tijdje laten opduiken in Leuven.

Als ze naar de politie bellen, is het toch een teken dat ze gesnapt willen worden. Daar kan je niet mee leven, daar kan je niet van slapen. Waarom geven ze zichzelf dan niet aan?

Er zijn zoveel onopgeloste zaken, dus lopen er ook evenveel moordenaars rond. Hebben die mensen geen gevoel? Vinden ze hun verschrikkelijke daden verantwoord?

Hopelijk vinden ze de dader(s), zodat ze deze mysterieuze zaak snel kunnen afronden…

Update – Ondertussen werd de bewuste man aangehouden en ontmaskerd als bedrieger.