Groot feest in Genk!
Ik keek er naar uit: eerst over de rommelmarkt wandelen slenteren, dan de jaarmarkt. Op tijd frisdrank of koffie bijtanken.
Terug naar huis ging over de kermis. Misschien een puntzak frieten naar binnen spelen.
… als Murpfy niet langskwam.
Toen ik mijn ogen opende ’s morgens scheen het zonnetje vrolijk over mijn bed.
En daar was hij… heel even sloot ik mijn ogen en alles tolde rond naar rechts, terwijl ikzelf naar links draaide. Wat was dat???
Ik had geen migraine, nergens pijn, niet misselijk.
Op weg naar het toilet liep ik met gespreide armen om mijn evenwicht niet te verliezen. Een verschrikkelijk gevoel, dat kwam en ging.
Ik besloot om maar terug naar bed te gaan, misschien ging het over. Maar nee…
Toch maar weer opgestaan en ontbijt genomen, met mijn ochtendmedicatie, in de hoop dat het daarna zou beteren. Ik besefte dat dit de hele dag ging duren. Afwisselend ben ik in bed gaan liggen en dan weer rechtop in de zetel. Rondlopend in mijn nachtgoed, wat voor mij al heel zeldzaam is.
De enige reden die ik kon bedenken voor mijn ongemak: vermoeidheid!
Te voet naar de kinesist, oefeningen doen en weer terug. Dan was ik al moe, maar dat was nog alleen maar de voormiddag.
Donderdagnamiddag ben ik nog gaan scrabblen en daar ging het al niet. Ik zag geen fatsoenlijke woorden en alles raasde door mijn brein.
De enige oplossing die ik kan bedenken is maar weer een chauffeur vragen, die mij brengt en terughaalt. Met de energie die ik van het lopen uitspaar, kan ik iets anders doen. De rekoefeningen kan ik niet stoppen, want ik voel dat het helpt tegen het ‘plankgevoel’ onder mijn linkerarm.
Van de bloemenstoet, die hier vertrekt, heb ik alleen de geluiden gehoord en van het vuurwerk heb ik een deel gezien vanuit mijn zetel.
Tot zover 1 mei, waar ik mij op verheugd had.
Ggggggrrrrmmmmffff… ik weet dat ik dankbaar mag zijn dat ik er nog ben, maar dat het allemaal zo lang duurt…
Zeezicht's Weblog 
Eerst weer even op krachten komen. Er komen nog heel veel rommelmarkten en stoeten en kermissen.
Och, ik ben nooit een klager geweest, maar nu hangt het mij soms de keel wel uit;
Ik heb eigenlijk niks meer van sociaal leven. Dat ik nu zaterdag moest binnenblijven is niet zó erg, maar het is gedurig aan dat ik geconfronteerd word met mijn beperkingen.
Af en toe moet ik mijn frustraties eens kwijt en dat gaat het beste op mijn blog.
Laat het er maar allemaal uit, Zeezichtje, ventileer je frustraties maar, je moet ze ergens kwijt, en dit is idd jouw blog, wat toch wel een sociaal netwerk voor je is.
Die beperkingen in de nasleep van je ziekte moeten dik vervelend zijn.
het idee ook dat de dagen voorbij gaan waar je niets aan hebt… heel frustrerend.
Je hebt gelijk, moet echt wel ‘vermoeiend’ zijn om zo moe te zijn. Ik hoop dat je snel terug je energieke zelve wordt…
het is steeds weer berekenen wat je wel en wat je niet kan.
Dat is echt wel de vermoeidheid ,het komt wel goed,moed houden Zeezicht
Het is fijn om deze reacties te krijgen, ik heb er veel steun aan, bedankt!
Hou de moed er toch maar in.. slechte dagen duren precies langer dan goede dagen, maar toch gaan ze ook voorbij.. ook al lijkt het van niet..
ja ik weet het wel. Wat voorbij is ben je ook snel een beetje vergeten hé?
Je teleurstelling om de ontzeggingen en de daaruit voortvloeiende frustraties zijn uitermate begrijpelijk. Je hoop is echter een voorschot op toekomstig geluk.
Wat mij het meeste stoort is dat de dagen, maanden, jaren door mijn vingers glippen, zonder dat ik er iets aan had…
Wat vind ik dit naar om te lezen….wat vreselijk dat het zo lang duurt…..
Ja het is gewoon zo…