Beu… dat wit…

Eerlijk, ik ben die witte wereld kotsbeu! Nu is het genoeg geweest, het mag nu stoppen.

Al die mensen die een witte Kerst gewenst hebben, dat zijn de schuldigen. Ze zullen daarboven gedacht hebben: jullie zagen… awel, we zullen meteen genoeg sturen. En als het nog even duurt, wordt het zelfs een witte Pasen! Néh!

Ik kan het niet helpen, mij maakt dit weer dépri. Het is natuurlijk wel mooi, zeker voor de kinderen, maar het hoeft zolang niet te duren.

Sinds ik mijn pols eens gebroken heb met vallen, ben ik bang voor gladheid. Ik zou willen/moeten gaan wandelen, maar betrap mij op luiheid en dan die angst, ja, daar is weinig aan te doen.

Daar komt nog bij dat ik nogal verstandelijk redeneer… mij schaam omdat ik niet buiten moét, zoals de mensen die gaan werken en toch nog klaag.

Door het vele rusten en weinig beweging en niet te vergeten de hormonenpillen, ben ik wat bijgekomen. Dit wil ik niet, maar kan er weinig aan doen!

Voorlopig koop ik ook niets nieuws van kleding, ik doe het met wat mij past.

Net nu ik mijn kleerkast netjes opgeruimd heb, een hoop aan de kant  wat ik nooit draag. Ik heb er steeds moeite mee om kleding weg te doen. Maar terwijl ik alles door mijn handen liet gaan, stelde ik mij de vraag: waarom draag je dit niet? En als er dan een antwoord was zoals: dit zit niet goed, de kleur staat me niet, te kort, te lang… dan weet je plots wat weg mag.

Dan komt er een pak ruimte vrij. Maar deze solden zullen aan mij voorbijgaan, of het moet zijn dat ik echt iets nodig heb.

En wanneer de sneeuw eindelijk weg is of tenminste het ijs op de voetpaden, en ik dagelijks een flinke wandeling kan maken, zal het mij wel ten goede komen.

Daar wacht ik nu op!