Everzwijnen.
Wie houdt er niet van de natuur?
Iedereen natuurlijk!
Maar wanneer je zoon, met zijn scooter, plots een everzwijn uit de struiken tegen zich op krijgt…
Niet in het bos, maar op de grote weg.
Hij heeft daar nog ettelijke uren gelegen, zijn linkerkant helemaal gebroken en verbrijzeld.
Dit is gebeurd op 5 juli.
Zijn scooter perte totale, zijn kleding opengesneden.
Zijn verzekering was in orde, maar… niets.
In het ZOL heeft hij verschillende operaties ondergaan en veel afgezien.
Daarna werd hij naar Salvator rusthuis gebracht, waar de hospitalisatieverzekering (ook in orde)
niet tussenkomt! Waarom rusthuis? Misschien wisten ze toen al welke de uitslag was, want echte revalidatie is er niet aan te pas gekomen.
Waarom betalen we verzekeringen?
Dus de dikke rekeningen moeten nog komen.
Nu weten we dat hij nooit meer zal kunnen lopen.
Op zijn linkerbeen mag hij nog niet steunen, zelfs met krukken.
Hij moet zijn plan trekken in een studio in zijn rolstoel.
Met een minimum loon. Oh ja, hij kan wel hulp krijgen, maar niets is gratis hé.
Voorlopig heeft hij nog wat moed, maar voor hoelang?
Wanneer gaan ze iets ondernemen tegen die overlast? Als er doden vallen?
Die dieren horen hier toch niet thuis, maar in de Ardennen, waar weinig huizen zijn!
Op een dag zullen de everzwijnen ontdekken dat er vuilzakken op straat gezet worden… de gevolgen kent iedereen.
De natuur zal voor mij nooit meer hetzelfde zijn…
Altijd mooi!
Bijna lente.
Hittegolf 2018
Het was warm, héél warm! De vogeltjes vonden geen eten of drinken, dus moesten we ze een handje toesteken!
En of het succes had! Er ontstond zelfs een file! Als ik zo een paar vogeltjes heb kunnen redden…
Niet zoals de merels die dood uit de bomen vallen door het virus dat ze door bepaalde muggen krijgen…
De foto is een beetje onscherp omdat het getrokken is doorheen een muggenraam en dan nog een beetje vergroot.
Een Mei
PRETTIGE FEESTDAGEN!
Een mooie dag.
DROMEN…
Stenen trappen zweven tot het strand…
steeds opnieuw die droom,
geen begin en zonder einde,
blote voeten sporen op het zand.
De felle zon verblindt mijn zicht,
er staat een donk’re schaduw,
‘k weet echt niet wie het is,
zijn silhouet beneemt mijn licht.
Ooit start mijn droom wat later,
en zie ik zijn gelaat heel klaar,
maar hoeveel dromen zal hij wachten,
misschien ben ik dan wel te laat.
Leuke koffie!
De kelder.
Toen ze die ochtend haar ogen opende, wist ze al dat de lucht donker en bewolkt was, nog voor ze door het raam keek. Een beetje lusteloos trok ze het gordijn open en zag met tegenzin de neerdwarrelende sneeuwvlokken. Wat een droevige bedoening! Dit was nu echt iets wat ze kon missen, dezelfde kou en duisternis als in haar gepijnigde hart. Niemand begreep haar, het was alsof ze alleen op de wereld stond . Zelfs haar eigen kinderen wilden haar ‘gezeur’ niet meer aanhoren. Waar ze hoopte op een beetje begrip, zwaaide er iemand met statistieken: in een mislukt huwelijk was de fout voor beide partners fifty-fifty. Wisten zij veel wat ze had meegemaakt in al die jaren en hoe kapot ze vanbinnen was. Ze had toch alleen maar haar best gedaan en nu kreeg ze stank voor dank. Gebruikt en weggeworpen als een oude dweil.
Verzonken in zelfmedelijden raapte ze enkele kranten bijeen, die zou ze maar meteen naar de kelder brengen.
Om bij de papiercontainer te komen moest ze de ondergrondse parking oversteken. Plots werd haar aandacht getrokken door een geluid dat hier eigenlijk niet thuishoorde: het uitbundige gekweel van een merel! Hier beneden in die donkere kelder? Spiedend keek ze rond om te ontdekken waar het gezang vandaan kwam. Haar mond viel bijna open toen het onderwerp van haar verbazing vanonder een stilstaande auto tevoorschijn huppelde, zo’n tiental meters verder. Haar aankijkend bleef hij gewoon driftig verder zingen, niets kon hem van de wijs brengen. Terwijl ze heel even haar ogen sloot, leek het alsof ze terug in haar huis was, in de tuin, waar ze zo’n heimwee naar had. Daar, in het topje van de perelaar had ook steeds een merel gekweeld, die dan met tussenpozen luisterde naar het antwoord dat hij kreeg van twee weiden verderop.
Een immens droef gevoel overviel haar. Ze zou er niet bij zijn als de forsythia van de ene dag op de andere het presteerde om in een oogverblindend geel uit te barsten en de krokussen een schuchtere poging deden om te kijken of het bovengronds al leefbaar was.
Haar blik ging terug naar de merel. Hoe was het toch mogelijk dat dit kleine diertje zich had aangepast, nadat de gemeente de bomen verwijderde welke hier vroeger stonden? Welke kracht schuilde er in dit kleine gevederde stukje natuur?
Het gezang zat nog in haar hoofd toen ze met de lift al terug in haar appartement was.
Ondertussen was het sneeuwen gestopt en brak de zon stralend door het grijs van de wolken die zich snel verwijderden. Met een kordate beweging trok ze het gordijn volledig open zodat het felle licht naar binnen stroomde.
Terwijl ze even later bedachtzaam in haar ochtendboterham hapte, genoot ze van de zachte streling van de zon op haar gelaat. Met half dichtgeknepen ogen tuurde ze naar buiten. Als ze nu eens twee van die primula’s kocht? Die zouden zeker mooi in de bloembak passen die op het terras stond. Ze wist : er hing een beetje lente in de lucht. De kleine zwarte vogel in de kelder wist het ook. Als hij zich kon aanpassen, dan moest zij dat ook kunnen, zij die zoveel groter was en over zoveel meer mogelijkheden beschikte. Ze ging zich aanpassen, ze zou overleven. Als de chaos in haar hoofd een beetje opgeklaard was, zou ze de kracht vinden om het waar te maken. Net zolang tot de vrede in haar hart kwam… net zoals de merel in de kelder tevreden was met zijn bestaan…
Eigenlijk was zij toch ook een klein stukje van de natuur…
Het warme licht.
 ‘Linda, het gaat niet meer tussen ons, begrijp dat toch eindelijk!’ Mike begon zijn geduld te verliezen. Hij had iemand anders leren kennen en Linda bleek maar niet te snappen dat hij afscheid nam. ‘Ik weet dat je terugkomt’ Met haar rug naar hem toegekeerd keek ze door het raam, terwijl haar vingers met het hangertje speelden dat ze aan een kettinkje om haar hals droeg. Haar onderste lip zoog ze een beetje naar binnen. Met een zucht bedacht hij hoe afwezig ze de laatste tijd met haar gedachten was, een beetje apathisch. Haar ogen staarden soms in de verte alsof ze dingen zag die voor hem niet bereikbaar waren. Een fatsoenlijk gesprek lukte al minder en minder. Zijn handen rustten even op haar schouders. ‘Het spijt me dat het zo moet gaan, maar ik meen het echt. Jij zal ook wel iemand tegenkomen waar het beter mee klikt. Geef nu eens toe meisje, we praten amper nog. Je bent altijd zo afwezig, je luistert niet eens wanneer ik je iets vertel. Het kan zo niet verder, dat moet je toch ook inzien.’ Ze knikte, maar zei niets. Misschien had hij gelijk, soms betrapte ze zichzelf er op dat ze niet gehoord had wat hij haar vertelde. Maar ze hield toch van hem… was dat niet voldoende?’Lin, ik ga nu… en ik zou ook graag willen dat je mij niet belt, vergeet mij gewoon.’ Ja, hij ging… maar ze wist dat hij terugkwam. Dat wist ze zeker. Aan de buitendeur keek ze hem nog even na toen hij vertrok. De banden van zijn wagen schuurden over het asfalt. Nadat de sleutel in het slot omgedraaid was, leunde het meisje tegen de muur in de hal. |
Soms…
Soms mis ik ze wel
De familie die er nooit is geweest
En juist op bijzondere momenten
Dan mis ik ze het meest
Soms mis ik ze wel
Die familie die ik nooit heb gekend
Als ik dan hoor over andere families
Is het een gevoel dat nooit echt went
Soms mis ik ze wel
Een melancholiek gevoel
Als ik denk aan mijn familie
Ook al heeft dat geen enkel doel
En ook al heb ik mij neergelegd
Bij mijn wereld zoals die is
Toch zijn er soms van die momenten
Dat ik dat heel even mis
© Gabriëlla
Gelukkig Nieuwjaar!
Hoeveel kost één euro?
De Belgische frank
We werken nu reeds ruim 10 jaar met de
euro, maar toch zijn velen nog
steeds geneigd om de bedragen om te
zetten naar de Belgische frank van weleer
Eigenlijk nog zo’n slecht idee
niet – al was het maar om even te
vergelijken en te mijmeren over die
“goede oude tijd”…..
Immers, van zodra we aan 1.000 euro
komen (40.000 fr), moeten we zeker de
omzetting doen om te kunnen verwijzen
naar het nostalgische vroeger.
Volgende tekst bevat enkel bedragen in Belgische frank!f
Wie zou in in 2001 gedacht hebben dat
één pintje drinken op café ons 100
tot 150 (3.75 EURO ‘¬) frank zou kosten?
Totaal onmogelijk.
In deze omstandigheden zouden we zelfs
het café niet binnengestapt zijn.
Kunnen we ons voorstellen dat we
160 tot 200 frank (5 EURO ‘¬) betalen voor
een belegde sandwich, of 500 tot 600 frank
(15 EURO ‘¬) voor een gewone dagschotel in
een “goedkoop” restaurant? ’s Avonds mag je
in een ietwat gedistingeerd eethuis
4.000 tot 6.000 frank (100 tot 150 EURO ‘¬) neertellen voor
een menuutje van drie gangen voor twee
personen, gevolgd door een klein
dessertje en een koffie “van het huis”
en zelfs bij de Chinees betaal je
hiervoor 1.500 frankskens (37 EURO ‘¬) maar
ga liefst niet naar een restaurant van een
of andere overbekende televisiekok, waar
je niet buitenkomt met zo’n 6.000
frank (120 EURO ‘¬) armer per persoon.
Gelukkig heb je aan het frietkot een portie friet
met stoofvlees(saus) en mayonaise voor
een belachelijke 250 frank (6.25 EURO ‘¬).
………..
Het is nu totaal normaal om tot 800
frank (20 EURO ‘¬) te betalen om je haar te
laten knippen. En dan heb ik het alleen
maar over mijnheer, op bezoek bij
zijn herenkapper.
Stel je voor dat je graag eens een
sigaretje rookt!
dan betaal je maar liefst 255 frank per
pakje. (6,40 EURO)
En ondertussen heb je 40.000 frank
(1.000 EURO ‘¬) nodig om je mazouttank even bij te
vullen, terwijl je toch slechts een
kleine 4.000 frank (100 EURO ‘¬)nodig hebt om je
auto vol te tanken. En toch kun je je
zo’n 12.000 frank (300 EURO ‘¬)profijt doen, door
de juiste elektriciteitsleverancier te kiezen.
……………..
Met één miljoen fr (25.000 EURO ‘¬) koop je
nu nog juist enkel een modale familie auto.
En nu moet het jonge koppel zowat 6 tot
12 miljoen
150.000 EURO ‘¬ tot 300.000 EURO ‘¬) gaan lenen
om een bescheiden woning te kunnen aankopen,
die helemaal niet lijkt op een paleis en
waar nog een hoop werk aan is, eer ze
&n bsp; bewoonbaar kan verklaard worden.
……….
Wie zou ooit gedacht hebben dat je
destijds met een maandinkomen van 40
tot 50..000 frank (1.000 EURO ‘¬ tot 1250
EURO ‘¬) zou doorgaan voor een arme drommel…
…………
En toch zijn we nu blijkbaar rijk zeggen ze!!!
Geef mij toch maar de Belgische frank
terug, dan sloeg de benzine met 10 a 20 centiemen op
nu met 2 a 4 eurocent (0,80 centiemen a 1,60 Bfr)
Het was in ons belang dat de EURO
ingevoerd werd zeggen ze,
maar ik heb er een andere mening over
!!!… EN JIJ ???
Met “dank” aan de persoon die mij dit gestuurd heeft.
Wat dokters verzwijgen…
Je wilt alles weten over je ziekte, en hebt vertrouwen in je dokter.
Maar nu lees ik pas dat de chemo Taxotere, waarvan ik er één heb gehad in plaats van drie, blijvend haarverlies kan veroorzaken…
Dat is toch wel schrikken, want niemand heeft mij daarover verteld.
Dus voor evenveel had ik mijn haar niet teruggekregen.
Haarverlies vond ik niet het ergste omdat ik ervan overtuigd was dat alles terug zou groeien.
Hoe oneerlijk dat zoiets verzwegen wordt.
Veel vertrouwen heb ik allang niet meer, vooral in de ziekenhuisartsen.
Onlangs nog zoiets voor gehad: ik moest Femara anti-hormoonpillen nog vijf jaar verder nemen (en de volle prijs zelf betalen)
Wat heeft de specialist doorgegeven in het verslag aan mijn huisdokter… dat IK nog vijf jaar Femara wilde nemen op eigen initiatief.
Ongelooflijk maar waar…
Dus ben ik er maar mee gestopt en heb ook afkickverschijnselen gehad: jeuk en zenuwachtigheid.
Het stoppen heeft nu toch wel duidelijk de bijwerkingen van het spul aangetoond (wordt ook steeds ontkend)
Mijn hartklachten zijn als bij toverslag verdwenen: pols 120 en overslaan 1 op 4.
Voor de kanker ben ik dus nu in remissie (wat dat ook moge betekenen)
Maar op naar het volgende: door de hoge artrose in mijn gewrichten nam ik ontstekingsremmers, die mij redelijk goed hielpen…
Mag niet meer wegens slechte nieren.
In de plaats mogen enkel pijnstillers (paracetamol 1000 mgr) en niets anders.
Dat wordt dus waarschijnlijk een verslaving, maar ik kan niet anders. ’s Morgens het eerste uur kan ik bijna niet lopen… dus geen keuze.
Ik heb nog heel wat vragen aan mijn huisdokter en omdat ik zo vergeetachtig geworden ben, heb ik een lijstje gemaakt.
Over mijn eigen lichaam wil ik alles weten… maar er moet wel medewerking zijn… toch?
Wie zijn ze… waar komen ze vandaan… waar gaan ze naartoe?
Natuurlijk heb ik het over de pop-up winkels.
Vandaag staat het pand nog leeg en de volgende keer dat je er passeert… is het een bloeiende zaak…
Als paddenstoelen verrijzen ze, niet uit de grond, maar het klonk zo goed!
We hebben hier nu een bloemenzaak en toen ik eens ging kijken, herinnerde ik mij de beschrijving welke ik bij Menck gelezen had… bossen van vijftig witte tulpen, amaryllissen in brede kartonnen dozen… en alles vrij goedkoop! Ja, het leek te matchen, alleen de naam was niet hetzelfde. Deze winkel heet: bloemengigant.
En dan onverwachts, verdwijnen ze weer… naar andere oorden?
2014 herzien
De statistieken hulpaapjes van WordPress.com heeft een 2014 jaarlijks rapport voor deze blog voorbereid.
Hier is een fragment:
In de concertzaal in het Sydney Opera House passen 2.700 mensen. Deze blog werd in 2014 ongeveer 9.500 keer bekeken. Als je blog een concert zou zijn in het Sydney Opera House, zou het ongeveer 4 uitverkochte optredens nodig hebben voordat zoveel mensen het zouden zien.
Prettige Feestdagen!
Vallende vliegende tuigen…
De zwarte doos in een vliegtuig is onverwoestbaar…
Waarom wordt het hele vliegtuig dan niet van hetzelfde materiaal gemaakt?
Het is wat het is…
Ik moet eens verder werken aan de reeks over het K-monster. En waarschijnlijk ook afsluiten.
Vijf jaar geleden begon de hele miserie, net toen ik het gevoel had dat er verandering ging komen, in de goede zin dan.
Het overviel mij als een dief in de nacht.
Na de ellendige behandeling, moest ik nog vijf jaar hormonenpillen nemen, Femara. Stomme pillen, je hebt overal pijn, krijgt ontstekingen, soms lichte koorts, bent steeds vermoeid. Eigenlijk weet je nooit of je griep hebt of dat het de Femara is.
Ook je sociale leven moet inleveren. Je kan niet meer mee met de anderen, op vakantie gaan wordt te zwaar en je bent ook niet meer zo’n gezellig mens. Op veel begrip moet je ook niet rekenen, want je ziet er toch goed uit!
De dokters zwakken dat natuurlijk af, maar als je zoekt op tinternet en je komt ergens op zo’n forum uit, dan kan je lezen dat iedereen dezelfde klachten heeft… dus…
Maar nu keek ik ernaar uit: mijn goedkeuringsattest voor Femara verloopt in september… oefffff…
Ja, mijn attest wel, maar ik ben niet genezen verklaard, want er zijn aangetaste klieren gevonden tijdens mijn okseltoilet. Zo’n mooi woord voor zo’n pijnlijke bedoening!
Maar over die ongemakken heb ik eerder al geschreven. Al moet ik zeggen dat een prothese ook zijn ongemak heeft. Zit alles goed? Waarom doet het pijn onder mijn arm? Soms vraag ik mij af of het niet beter was om beide borsten te laten amputeren, kwestie van aan beide kanten hetzelfde te hebben.
Maar over de pillen: ik moet ze nog vijf jaar slikken om niet te hervallen.
Het is een domper, het zal dus nooit beter worden dan nu. En moest ik ooit hervallen, wil ik zeker geen chemo meer, dat wil ik nooit meer meemaken, heb ik mijzelf beloofd.
Waarschijnlijk zal ik ook alles volledig zelf moeten betalen: 150€ per doosje. Het generische middel kost 200€.
Je zou van minder boos worden! Ik heb gewoon aan de specialist gevraagd of dat een straf is omdat je nog leeft…
De uitleg was deze: het onderzoek naar die specialiteiten was goedgekeurd voor vijf jaar en daar stopt het. (voor de meeste mensen dan)
Omdat ik mij daar niet mee akkoord verklaarde gaan ze kijken of ze iets kunnen regelen.
Eigenlijk is dit een beetje het verhaal van mijn hele leven.
Het begon toen ik nog een kind was, dan als tiener, in mijn huwelijk en nu dit… Ik dacht altijd dat het beter ging worden en werd dan keer op keer teleurgesteld.
Nu moet ik maar afwachten… het wordt wat het wordt…
Dit is dus het laatste logje over mijnheer K.
En toch wil ik nog een leuke foto plaatsen!
Moet ik mijn kanarie een andere naam geven?
Ik heb met Peppi al ’t een en ’t ander beleefd!
De eerste keer dat ik zijn nageltjes wilde knippen, was hij een beetje onwillig om zich te laten pakken.
Maar het lukte, en opgelucht zette ik hem terug in zijn kooi.
Maar schrok ik mij daar bijna een hartstilstand… er liepen druppels bloed uit zijn pootje…
Ik was er zeker van dat ik niet te diep geknipt had.
Na een tijd werd het duidelijk dat hij zich gekwetst moest hebben op het ogenblik dat ik hem ving. Ergens in de kooi tegen iets scherps gestoten?
Al snel hing de hele behuizing onder het bloed… gruwelijk.
Ik was er al van overtuigd dat hij eraan ging, zoveel bloed uit zo’n klein beestje!
Gelukkig stopte het na een tijdje, maar ik durfde nergens aankomen uit schrik dat het opnieuw ging bloeden.
’s Anderendaags… een blauw pootje en een lichte zwelling, dit moest dringend ontsmet worden… maar hoe ging ik dat oplossen?
Een plantenspuit met ontsmettingsmiddel moest hier helpen. Ook een goede scheut azijn in zijn badwater, zodat hij zijn pootjes ontsmette als hij erin sprong.
En ja hoor… op twee dagen tijd was zijn pootje weer normaal! Toen durfde ik pas aan de bloedspatten beginnen te vegen. Wat een opluchting!
Ik plaats hier nog eens de foto, bij twee maal vergrotend klikken zie je aan zijn linkerpootje waar het teentje vastzit aan de poot nog een klein schrammetje.
Maar dat was niet alles. Op vakantie kreeg ik een berichtje: verrassing: we hebben Peppi zijn nageltjes geknipt en hij zij is een vrouwtje…
Zal ik haar nu anders noemen? Hahahaha… dat maakt toch niet uit hé!
Maar nu heb ik een zingend vrouwtje, ik zei toch al dat zij speciaal was!
Het schijnt heel zeldzaam te zijn, maar zou iets te maken hebben met hormonen.
Beieren, juli 2013.
De naam alleen al klinkt als een klok: Schonau am Konigssee. Wat een prachtige streek!
Het ligt tegen de Oostenrijkse grens, zodat je een beetje in twee landen zit. 
Die snoezelige wolken zijn warmte-onweders, ze ontstaan plots uit het niets en verdwijnen weer even snel, na een fikse regenbui. Maar het is er warm genoeg! (ik zei toch al dat ik geen tropische hitte meer wilde)
Dit beeld zie je dan ’s morgens.
Die Konigsee is voor ons natuurlijk een meer, op wandelafstand van het hotel. (met natuurlijk ook een winkelstraat)
Hier vind je nog natuur!
We hebben ook mooie uitstappen gedaan, een boottocht op het meer, naar de befaamde Bartholomeuskerk, waar ze een cafetaria van gemaakt hebben.
Het leuke is dat in de helft van het meer, de boot stopt en een trompetblazer ons laat genieten van een driedubbele echo!
In Salzburg kwamen we deze Mozart tegen, die lijkt te zweven, maar we hebben natuurlijk eens stiekem naar zijn voeten geloerd. De arme man stond op een héél klein plaatje, met bevende voeten van de inspanning! Hij mocht dan ook niet bewegen! Persoonlijk vond ik dit onmenselijk en hopelijk wordt hij goed betaald, voor zo’n foltering!
Ook mooi, deze winkel waar het een heel jaar door Kerstmis en Pasen is. Al ooit gezien: een kerstboom met paaseieren in?
Hilde in het salon. De dames van het personeel droegen daar allemaal ‘dirndls’ met diepe ‘inkijk’ tot groot jolijt van de heren!
Zeker een bezoek waard was ook het ‘Adelaarsnest’ in Berchtesgaden. Oké, als je het verbindt met ‘Hitler’ is het een beetje bitter, maar laat die naam even terzijde en je beleeft iets onvergetelijk!
Deze foto heb ik dank zij Hilde, die nog wat wilde klimmen. Je gaat naar boven met hun eigen bussen, op smalle wegen.
Deze tunnel gaat zo’n honderd meter naar het midden van de berg, waar je via een gouden lift (zo groot als een living) de resterende 124m naar boven aflegt.
Er hoort een heel verhaal bij, dus mocht het u interesseren, even naar Wikipedia!
Het uitzicht is gewoon fantastisch!
Deze Alpenkauwen, met gele bek en rode poten, zijn verlekkerd op de frieten mét, van de toeristen!
Speciaal voor Menck!
Deze berg overheerst de hele omgeving. Er hangt ook een legende aan vast: over een koning die niet gehoorzaamde en daardoor samen met zijn familie in steen veranderde. De kleine topjes in het midden zijn de kinderen, tussen hun vader en moeder… De Watzmannfamilie…
Maar dit is nu het mooie… Hetzelfde beeld zag ik in de serie ‘sturm der liebe’ waar ik dagelijks naar kijk.
Dus kan ik telkens genieten van de mooie beelden, die ik in ’t echt ook zag! Is dat een toeval!
Dit was een heerlijke vakantie! jammer dat ik zo snel moe ben. Voor volgend jaar heb ik nog niets gepland, we zien wel…
Peppi de kanarie.
Wanneer ik een nieuw huisdier neem, ga ik uitgebreid op tinternet zoeken, zodat ik alles weet over mijn beestje.
Alle kanarie sites hebben het erover dat je vogeltje niet teveel mag eten; één koffielepel voeder per dag. Oké, we doen ons best met de informatie.
Toen ik hem kocht (hij was nog zo jong dat de mevrouw niet 100% zeker was of het wel een mannetje was), maar indien hij na twee maanden niet zong, mocht ik hem ruilen. Hij was echt petieterig klein en schattig natuurlijk.
En binnen de voorgestelde tijd begon hij inderdaad te zingen. (en groeien)
Hij heeft een vaste routine: om acht uur, doek over de kooi om stress te vermijden, want één dag ga je vroeger slapen dan de andere. Elf uren licht heeft hij nodig en de rest is slapen. Het blijkt ook te helpen, van de hele nacht hoor ik hem niet en door de dag heb ik een rustig beestje, dat speelt en zingt.
Tot vorige week, alles oké… tot hij plots reclameerde als hij moest slapen.
Geen flauw idee waarom… ik zag ook iets van ellende in zijn blik en hield hem nauwgezet in ’t oog.
Dan kreeg hij precies een afwijkend gedrag… hij begon zijn uitwerpselen op te eten… jawadde, zoiets had ik nog nooit gezien. Misschien was het uit verveling, maar hij speelde toch de hele dag. Het zingen was wel geminderd.
Weer gezocht voor een verklaring, weinig, behalve één site, waar ik las dat kanaries snel kunnen verhongeren.
Test: een vol bakje met eten… heel veel belandde op de vloer, maar… hij keek weer blij en zong terug!
Na veel geprobeer ben ik eraan uit; twee en halve koffielepels voer en een tipje snoepeten.
Het arme beestje had gewoon honger, érg!!!
Mocht er nu iemand zeggen: die vogel is te dik… soit, ik laat hem geen honger lijden.
Nog iets speciaals: hij heeft geen kanarieliedjes geleerd, omdat hij nog te jong was, toen ik hem kocht, maar… hij zingt als een merel en klinkt ook zoals allerlei vogeltjes die je wel eens op TV hoort!
Dus kan ik zeggen: mijn kanarie is uniek! 🙂
Camera van smartphone testen: Samsung Galaxy S3.
Zeezicht's Weblog 